Neisti 5. maí 1944
Sjaldan hefur verið eins lítið um atvinnu í Síldarverksmiðjum ríkisins, og síðastliðinn vetur, og þær hafa lítið gert af því að létta undir þá atvinnuleysisbyrði, sem hér hefur verið og er enn í dag. Nú er það vitanlegt að mikið er eftir að gera til þess að verksmiðjurnar séu starfhæfar.
Af reynslu undanfarinna ára hefur það venjulega verið svo, að þurft hefur að vinna af meiri krafti, en eðlilegt er síðustu vikurnar áður en rekstur hófst, svo verksmiðjurnar væru starfhæfar.
Í sjálfu sér er ekki nema gott eitt um það að segja að hafa mikla vinnu. En ólíkt skemmtilegra, og betra á allan hátt er að hafa fleiri vinnudaga, og minni eftirvinnu.
Í sambandi við þetta er vert að minnast á eitt atriði. Orlofsféð fellur til útborgunnar eftir 15. maí. Eftir þann tíma búast flestir við samfelldri atvinnu. Verksmiðjustjórnin ætti að taka til athugunnar, hvort hún getur ekki látið vinnu hefjast nú þegar, svo verkamennirnir gætu notað síðustu dagana fyrir reksturstímabilið til orlofsferðalaga.
Það er slæmt fyrir þá að þurfa að taka orlofið á haustin, því þá er oft meiri atvinnuvon og ekki eins skemmtilegt að ferðast. Að taka orlofið að vetrinum er ánægjulaust. Svo er annað mál sem þörf er að minnast á.
Til framkvæmdarstjóra S.R. munu nú vera komnar á annað hundrað umsóknir um atvinnu á komandi vertíð. Verkstjórar verksmiðjanna hafa tjáð mér að í hæsta lagi væri hugsanlegt að 6-10 menn nýir, fengju þar vinnu.
Það virðist því alveg bráðnauðsynlegt að þeim mönnum sem ekki eiga að fá vinnu þar, sé tilkynnt um það tafarlaust. Þetta er fullkomin sanngirniskrafa, þegar lítið er á allar aðstæður, og óvissu um atvinnuhorfur í sumar. Þeir munu þá reyna að fá sér aðra vinnu, sem ef til vill getur gengið þeim úr greipum, vegna þess að þeir treysta of mikið á óvissa von um atvinnu, sem þeim á síðustu stundu er svo tilkynnt að þeir geti ekki fengið.
Gísli Sigurðsson.