Lára Jóhannsdóttir, eldri

Þau ólu upp eina fósturdóttur, systurdóttur Jóhanns, Lára Jóhanna Jóhannsdóttir (Lára Jóhannsdóttir yngri, f.18.2.1930 – d. 17.2 2010, sem kom til þeirra nokkurra vikna gömul og þau gengu algjörlega í foreldra stað.Eftir lát Jóhanns bjuggu þær mæðgur saman í Siglufirði og síðar hér í Reykjavík og er það lofsverður kafli út af fyrir sig hvernig yngri Lára hefur reynst móður sinni alla tíð og það best þegar hún hefur þurft mest á að halda. Það hefur verið lærdómsríkt að kynnast því góða sambandi sem þar hefur jafnan verið milli móður og dóttur.

Ég tel það fullkomlega vafasamt að nú til dags fyrirfinnist önnur eins um hyggja og nærgætni sem eldri Lára naut hjá þessari elskulegu dóttur sinni. Og þó að sumum finnist hér kannski fast að orði kveðið er hér ekki um neitt oflof að ræða, sem allir geta staðfest sem til þekkja.

Lára Jóhannsdóttir var vel gefin kona og hélt sínu andlega þreki til dauðadags, þótt líkamlegt þrek hennar færi hrörnandi hin síðari ár. Henni féll sjaldan verk úr hendi. Meðan hún var húsmóðir í Siglufirði brá hún sér í síld milli húsverkanna eins og siður var þar margra húsmæðra, því á þeim árum byggðist afkoma margra heimila á því að hjónin ynnu bæði úti yfir síldar tímann við þau störf sem beint eða óbeint tengdust síldarvertíðinni.

Lára tók mikinn þátt í félagslífi bindindismanna í Siglufirði. Það var henni verulegt hugsjónamál. Húnvar mjög virkur meðlimur í St. Framsókn alla tíð. Meðan stúkan rak Sjómanna- og gestaheimili Siglufjarðar veitti Lára heimilinu forstöðu og sá um daglegan rekstur þess í ágætri samvinnu við starfsfólk og stjórn heimilisins og ávann sér virðingu og þakklæti sjómanna og verkafólks sem starfsins áttu að njóta og naut þar hinnar bestu fyrirgreiðslu.

Frú Lára var hinn ágætasti starfskraftur fyrir sakir lipurðar og stjórnsemi, og fyrir það hve ábyggileg húnvar í öllum greinum og vann sér fljótt traust og virðingu allra er leituðu til heimilisins. Hún bar jafnan velferð þess fyrir brjósti og vann þar oftast meira en henni bar skylda til. 

Þegar svo síldveiðarnar brugðust að mestu ár eftir ár fyrir Norðurlandi og fólk hætti að koma norður í at vinnuleit, lagðist starfsemi sjó mannaheimilisins að mestu niður en fékk þó síðar nýtt hlutverk, og varð í allmörg ár eins konar félagsheimili Siglufjarðar meðan húsið gat uppi staðið. Þótti sjálfsagt að frú Lára væri hinn fasti og öryggi starfskraftur.

Eftir að þær mæðgur fluttu hingað suður 1956 tók Lára minni þátt í félagslífi en áður en hugsaði um heimili þeirra mæðgna en vann einnig nokkuð við veitingastörf eftir því sem henni hentaði, því að hún kom sér alls staðar vel sökum skyldurækni og trúmennsku; hún var ekki eitt í dag og annað á morgun og húsbændur hennar fundu fljótt að hvert það starf sem henni var falið var í góðum höndum. Hún kaus að vinna störf sín í kyrrþey og vildi jafnan sem minnst láta á sér bera og ekki taka að sér meiri störf en hún gæti rækt að fullu.

Síðustu árin í lífi hennar voru að ýmsu leyti henni erfið ár sökum vaxandi vanheilsu en hún bar þær byrðar með þolinmæði, og þó líkamsþrekið dvínaði smám saman hélt hún skýrri hugsun og andlegu lífsþreki til hinstu stundar og hún var svo gæfusöm að fá að njóta vakandi umhyggju dóttur sinnar og þeirrar læknishjálpar og hjúkrunar á Vífilsstaðaspítala sem unnt var að veita.

Fyrir þetta allt var hún innilega þakklát svo og fjölmörgum vinum sínum fyrir langa samfylgd, vináttu og tryggð og þeim sem hugsuðu til hennar og fylgdust með líðan hennar.Á öruggu trúartrausti hafði hún byggt líf sitt. Í skjóli jólahelginnar fékk hún að kveðja og sofna sinn síðasta blund, laus við þreytu og þjáningar þessa jarðlífs í von um endurfundi horfinna ástvina sinna og umvafin þakklæti margra samferðamanna frá liðnum ævidegi.

Og öll viljum við að lokum sameinast henni í þessari bæn:

Láttu mig Drottinn lofa þig,

með lofi þínu hvíla mig.

Ljósið í þínu ljósi sjá,

lofa þig strax sem vakna má.

(H.P.)

Guð blessi minningu góðrar konu.

Óskar J. Þorláksson