Alvarlegar ásakanir

Thorarensen kaupir upplag síðasta "Siglfirðings".

Neisti, þriðjudaginn 13. ágúst 1935 

Ritstjóri Siglfirðings selur sannfæringu sína fyrir sextíu krónur:

Íhalds ritstjórinn Sigurður Björgúlfsson skrifaði í síðasta "Siglfirðing" mjög skáldlega og  um leið meinleysislega ádeilugrein á kaffihúsa- og skemmtanalífið hér í bænum. 

Grein þessi, þó meinlaus sé, fór þó það herfilega í taugarnar á Hinrik Thorarensen, að hann keypti blaðið upp til þess að greinin kæmi ekki fyrir almenningssjónir, hefir  auðsjáanlega búist við, að greinin hefði þau áhrif, að fólk sæi að sér, og kæmi ekki eins  mikið, eftir sem áður, á kaffisjoppur hans.

Eins-og kunnugt er, á "alt mulig manden", Hinrik Thorarensen flest kaffihúsin hér á Siglufirði. 

Thorarensen var með þeim fyrstu sem fékk að sjá blaðið með grein þessari, og fór hann þá strax til S B. ritstjóra og fékk hann til þess að taka greinina út úr blaðinu, gegn því að  hann (Thorarensen), léti bíóauglýsingar í staðinn. Sannfæring ritstjóra var ekki meiri en  svo, að hann seldi grein út úr blaðinu, grein sem átti að vera aðvörun við glötun, og tekur  í þess stað í blaðið auglýsingar sem eiga að ginna fólk til þess að sækja þá staði sem áðurnefnd grein varaði við, og  var ritstjórinn þó búinn að sýna nokkrum mönnum greinarkornið, og var að monta sig yfir  því að nú mundi "Siglfirðing" verða veitt athygli næst og varð aumingja manninum að spá  sinni, en bara nokkuð á annan veg en hann bjóst við. 

Eins og öllum er vitanlegt er Hinrik Thorarensen sá maðurinn hér á Siglufirði, sem hefir  úti öll net, til þess að ná í þessa fáu aura sem verkafólk innvinnur sér hér yfir  atvinnutímann, og er fullkomin þörf á, að athugað sé, hvort ekki sé ástæða til, að loka  einhverjum af þessum "sjoppum" Thorarensen. 

Atvinnuleysi er hér afar mikið, sem eðlileg afleiðing af síldarleysinu, og virðist vera að  fólki veiti ekki af þeim fáu aurum sem það innvinnur sér til nauðsynlegustu lífsþarfa og  ætti að gjöra þá kröfu til forráðamanna bæjarins, að þeir létu ekki algjörlega afskiptalaust  að einum manni líðist að "plokka" af verkafólki það sem það inn vinnur sér, jafnvel þó ekki  sé hægt að sanna, að hann fari út fyrir ramma hinna almennu viðskiptalega.

Fyrir utan það, að H. Th. rekur hér 2-3 kaffihús, er einnig á hans höndum og í hans eign  það eina kvikmyndahús sem hér er í bænum. 

Kvikmyndahús þetta er eingöngu rekið sem gróðafyrirtæki en ekki sem  menningartæki. 

Flestallar myndir sem hingað koma eru nauða ómerkilegar að efni, venjulega illa sýndar  sem er og engin furða. þegar litið er á, að myndirnar eru slitnar og gamlar þegar þær  koma hingað, en náttúrlega eru þær þá líka ódýrar. 

En þrátt fyrir það, að hingað koma sem sagt ódýrar myndir, mun óvíða aðgangur seldur  eins dýrt og hér. Þegar tekið er tillit til þess, að sýningar eru aldrei færri en tvær og  stundum fjórar á dag, þá er ekki nokkur vafi á því, að óhemju gróða hlýtur Thorarensen  að hafa af þessu fyrirtæki sinu. 

Það verður að gera þá kröfu til bæjarstjórnar, að sýningarleyfið verði tekið af  Thorarensen, og að bærinn taki að sér rekstur á kvikmyndahúsi og allt kapp sé lagt á, að  það geti orðið bæjarbúum til yndis og menningarauka. 

Reynt mun verða, að kryfja það mál til mergjar, hvernig stendur á því, að það virðist  vera svo, sem bæjarfógeti og yfirleitt forráðamenn bæjarins hafi veitt Thorarensen  sérleyfisaðstöðu til skemmtihúsa- og kvikmyndareksturs. 

Ekki er hægt að enda svo grein þessa, að ekki sé aðeins minnst eitthvað frekar á  vesalmennsku ritstjóra Siglfirðings. 

Sigurður Björgólfsson ritstjóri "Siglfirðings" er kennari hér við barnaskólann og samkvæmt stöðu sinni ber honum að vara börnin og unglingana við öllum freistingum  sem til glötunar leiða, andlega sem líkamlega og verður maður að álíta að það hafi verið  kennarinn í Siglufirði sem reit umrædda grein þá, sem fór svo herfilega í taugarnar á  H. Thorarensen. 

Sigurður var þarna að gegna skyldu sinni  með því, að vara unglingana við þeirri. hættu  sem stafar af Kaffihúsalífinu og er slíkt virðingarvert og benti óneitanlega til þess að Sigurður væri að bæta ráð sitt. 

En þá kemur freistarinn í mynd H. Th. til ritstjóra íhaldsblaðsins og hótar honum  málssókn fyrir atvinnuróg ef greinin verði ekki tekin úr blaðinu, en ritstjórinn veit sem  er að greinin er meinleysisleg og að um málssókn geti ekki verið að ræða.

Þegar Thorarensen sér, að ekki dugar að hóta, snýr hann við blaðinu og fer fram á að  fá greinina keypta út úr blaðinu, og eftir dálítið þref varð það að samkomulagi, að Sigurður tæki  greinarkornið út úr blaðinu, og fengi bíóauglýsingar í staðinn, og það má segja, að þarna  kæmu steinar fyrir brauð eða freistingar fyrir fræðslu. 

Sigurður var kampagleiður á eftir og þóttist hafa gert þarna góða verslun við  Thorarensen og á það náttúrlega að skiljast svo, að Sigurður greyið, þættist fá góða  borgun fyrir sannfæringu sína.

það má hiklaust telja að verkamaðurinn og kennarinn Sigurður Björgúlfsson hafði orðið  fyrir miklu óláni og álitshnekki í sambandi við þetta mál og getur hann þar um kennt  sambandi því sem hann hefur við leiguþýið og ósjálfstæðismanninn Sigurð Björgólfsson,  ritstjóra íhaldssnepilsins "Siglfirðingur" og vill "Neisti" gefa kennaranum það ráð að slíta  sambandi við ritstjórann áður en meira ólán hlýst af.

Svar þeirra, Hinriks Thorarensen og Sigurðar Björgólfssonar við þessari ádeilu, ásamt umræddri grein er (að sögn ritsjóra)  seinkaði birtingu á, vegna auglýsingar.

Það má lesa svar við þessum skrifum HÉRNA