Cecilie Sofie Hjelvik Mikaelsson    

3) Erling Bernhard Mikaelsson, f. 1941, kvæntur Jeanette Ann Snorrason, börn þeirra: a) Brynja Kathleen, gift Ivan Davis, börn þeirra eru Margaret Bryndís og Leifur Snorri, b) Rhonda Marina, gift Pavel Yurievich Tomenko, 

4) Ragnhildur Linken Mikaelsson, f. 1947, gift David West, börn þeirra: a) A. Melanie, gift Brynjari Ólafssyni, börn þeirra eru Katrín, Emil og Kjartan, b) Eydís, gift Karim Zarhloul, börn þeirra eru Miriam Sóldís og Soufian Snorri.

Cecilie sat um tíma í stjórn barnaverndar á Siglufirði og kvikmyndaeftirliti bæjarins. Hún vann einnig við safnaðarstörf í kirkju Sjöunda-dags aðventista og í líknarfélagi safnaðarins.

Cecilie verður jarðsungin frá Aðventkirkjunni í Reykjavík í dag og hefst athöfnin klukkan 15.

Nokkur orð um mömmu. Þegar litið er um öxl líðu dagarnir allir sem andvarp. Þeir hurfu á braut sem vindurinn sem þýtur yfir hæðir.
En – þeir koma aftur, vegna vonarinnar miklu um upprisuna frá dauðum. Frá bernskudögum sagði mamma okkur frá þessari von um nýjan himin og nýja jörð, þar sem eilíft líf væri jafnmikill raunveruleiki eins og þegar dauðinn knýr dyra hér. Hún fór með okkur í anda inn í framtíðina hinum megin, sem var henni jafn raunveruleg og sú sem við eigum hér og nú. Í dag á ég líka þessa framtíð hið innra með mér fyrir hennar orð.

Það var erfitt að kveðjast hérna megin í hinsta sinn, en það verður þeim mun ljúfara að heilsast aftur hinu megin. Það er mjög margs að minnast þegar horft er yfir farinn veg. Sumt stendur þó upp úr eins og tindur sem gnæfir hátt yfir láglendið.

Ég man það, eins og það hefði gerst í gær, þegar ég þorði ekki að koma heim níu ára gamall, af því að ég hafði brotið stóra rúðu, óvart, við leik. Það var orðið dimmt, ég var kaldur og svangur, og ég hafði klárað öll tárin, þegar ég loksins afréð að fara heim. Ég var ekki fyrr kominn inn í forstofuna en að ég var umvafinn hlýjum örmum. Engin skammaryrði, engar hótanir, heldur aðeins: „Hvað kom fyrir?“ Það var enginn leikur að greina frá því sem hafði gerst. Orðin komu hægt og slitrótt, en að lokum var myndin öll framkölluð, hvert púsl á sínum stað. Það er ekki orðum aukið að undrunarsvipur hafði færst yfir andlit foreldra minna á meðan á frásögninni stóð. Að henni lokinni sagði mamma að þau myndu tala við eigandann á morgun. Hlý orð, heitt bað, matur og hrein föt flýttu auðveldlega fyrir værum svefni.

Dagur uppgjörs rann upp. Pabbi bankaði á dyrnar. Húseigandinn opnaði. Ég þorði ekki að líta upp. „Við erum komin með strákinn, sem braut rúðuna hjá þér í gær,“ sagði pabbi. „Okkur þykir þetta mjög miður,“ sagði mamma. „Við tökum alla ábyrgð á okkur fyrir hönd sonar okkar, og borgum skaðann að fullu,“ hélt mamma áfram. Eigandinn þagði um stund, en sagði svo að þetta yrði allt í lagi. Dómur hafði gengið í mínu máli. Ég fór heim saklaus, þótt sektin væri öll mín, af því að elskuleg mamma og hjartfólgin pabbi höfðu tekið sekt mína á sig, og borgað skuldina að fullu.

Þetta atvik og önnur þessu lík hafa aldrei liðið mér úr minni. Seinna skildi ég, að það sem þau gerðu fyrir mig þennan eftirminnilega dag, var það sama sem Jesús Kristur gerði fyrir allt mannkynið, þegar hann greiddi skuldina miklu við kærleikann, sem getur aldrei afnumið réttlætið, en fyrirgefið ranglætið, þar eð Kristur uppfyllti allar kröfur réttlætisins í garð hins seka með dauða sínum. Þegar að þau borguðu rúðuna fyrir mig, uppfylltu þau kröfu réttlætisins. Þau bættu fyrir skaðann. Sekur gekk því saklaus heim. Af þessum sökum kaus ég kristindóminn, sem mína leiðsögn í gegnum lífið og inn í eilífðina fyrir dauða og upprisu Jesú Krists. Meira gátu þau ekki gefið mér. Sjáumst um síðir.

Ykkar sonur, Björgvin.
*********************************************************

Elsku tengdamóðir mín er látin. Hún varð tæplega 97 ára gömul og því margs að minnast. Minningar mínar um hana eru margar og góðar. Hún og tengdafaðir minn tóku mér, kornungri unnustu elsta sonarins, á einstakan hátt og það markaði alla okkar samveru í þau 48 ár sem við þekktumst. Ciss, eins og hún var ævinlega kölluð, var sérstök kona. Hún var fædd í Bergen, en kom til Íslands til að giftast manninum sem hún elskaði. Þótt hún væri alltaf trú landi sínu og þjóð, þá fannst mér hún vera eins mikill Íslendingur og Norðmaður. Hún talaði góða íslensku, ekki lýtalausa málfræðilega séð, en hafði svo góðan orðaforða að hverjum góðum Íslendingi hefði verið sómi að. Ísland var landið hennar og hér vildi hún vera. Hún átti þó eftir að heimsækja gamla landið sitt oft. Ciss fluttist frá fallega menningarbænum Bergen í hinn norðlenska bæ Siglufjörð, heimabæ mannsins síns. 

Hún lærði að elska þennan norðlæga, fagra bæ, með fjöllunum háu, moldargötunum, vetrarkulda og myrkri, en yndislega björtum og hlýjum sumarveðrum. Hún var einangruð í þessum lokaði firði, en aðlögunarhæfni hennar var góð. Hún var skapmikil og gat verið stjórnsöm, en ákaflega hjálpsöm og alltaf reiðubúin ef ég þurfti á henni að halda. Hún hjálpaði mér meira en nokkur annar í gegnum veikindi, sem ég átti við að stríða fyrstu ár mín í hjónabandi. Ég var henni ævinlega þakklát fyrir það. Hún var vel gefin og skemmtileg kona, sem var gaman að tala við, var fróðleiksfús og fylgdist vel með því sem var að gerast innan fjölskyldunnar og í þjóðfélaginu. Hún hafði mjög gott skopskyn og kom oft, alveg fram í það síðasta, með hnyttin tilsvör sem við hlógum dátt að. 

Ég gat talað við tengdamömmu um allt, líka þegar ég var ósammála syni hennar, manninum mínum um eitthvað. „Segðu bara já við hann“ sagði hún „og gerðu svo bara eins og þú vilt“. Ég var ekki endilega sammála aðferðinni, en hafði gaman af því hvernig hún vildi miðla málum.Hún dvaldi hjá okkur Björgvin tvo vetur í Kaliforníu þegar við vorum við nám þar og naut þess mjög. Henni fannst gaman að borða appelsínur beint af trjánum og upplifa menninguna þar. Hún meira að segja las bók um Elvis Presley og hlustaði með mér á tónlist hans því hún vissi að mér líkaði hún. Þannig var hún tilbúin að hlusta á og taka þátt í því sem hún vissi að öðrum þótti áhugavert. Ciss var fjölskyldumanneskja og vildi vera sem mest með börnum sínum og fjölskyldum þeirra. 

Börnin okkar og barnabörn elskuðu hana. Með þeim deildi hún ýmislegu frá sinni norsku arfleifð, bakaði handa þeim lomper/kartöflukökur og lefser/hveitikökur, sem þau tala ennþá um. Já, það er margs að minnast frá samverunni við hana. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast henni og vera henni samferða svo lengi. Hennar skarð fyllir engin, en ég lít fram á við og enda þessi minningarbrot með orðum yngsta barnabarns okkar Björgvins, þriggja ára snúllu, sem sagði, er hún vissi að langamma var mikið veik „Ciss amma er deyjandi, en það er allt í lagi, við fáum að sjá hana þegar Jesús kemur aftur.“

Blessuð sé minning tengdamóður minnar.

Hallgerður Ásta Guðjónsdóttir.
********************************************************

Það er erfitt er að sætta sig við sumar staðreyndir lífsins, sérstaklega þá staðreynd að allir sem fæðast munu á endanum hverfa á braut. Nú er sorgardagur í okkar lífi runninn upp, þú hefur kvatt í bili og það eina sem við höfum eru allar einstöku minningarnar sem þú hefur skilið eftir þig okkur til huggunar. Þessar minningar eru afar fjölbreyttar og margar en þær sem standa upp úr eru minningar úr æsku þegar þú passaðir okkur oft. Við munum það eins og það hefði gerst í gær þar sem þú sast með okkur og passaðir, eldaðir grjónagraut og smjörgraut til skiptis, bakaðir lefsur og lomper að norskum sið. Hver stund með þér var svo dýrmæt. Þú varst alltaf svo hugsunarsöm, þegar við vorum farin að stálpast og flækjast um ein í strætó þá gafst þú okkur silfurnisti í jólagjöf með nöfnunum og kennitölunum okkar á til að vera þess að vera fullviss að ef eitthvað skyldi henda okkur þá fyndust foreldrar okkar ekki seinna en strax. Við systkinin eigum þér afar margt að þakka og öll eigum við okkar uppáhaldsminningu.

Andri minnist þess þegar þú gómaðir hann 4 ára labbandi á þakbrún Hlíðardalsskóla og hann kallaði niður til þín „Amma, amma, sérðu hvað ég gat,“ og þú leist upp og brostir, hélst ró þinni, þó dauðhrædd og sagðir: „Vá Andri minn, sýndu mér nú hvernig þú fórst upp og komdu niður,“ þannig náðir þú honum niður heilu og höldnu.

Arnar minnist þess þegar þið ásamt mömmu og Andra voruð á flugvellinum í Phoniex Arizona á leið til Kaliforníu, rétt að missa af tengifluginu svo flugvallarstarfsmenn kröfðust þess að þú settist í hjólastól með Arnar lítinn í fanginu og svo var tekið á rás þvert yfir flugvöllinn, maðurinn sem var að keyra okkur flýtti sér svo mikið að þegar við komum að flugvélinni hvolfdi hann ykkur inn í vélina þannig að þú endasentist á hnén og Arnar á undan þér, þú gast ekki annað en hlegið því við vorum ómeidd, en þér fannst þetta óborganlega fyndið.

Anna minnist þess þegar þið vinkonurnar kveiktuð á kertum á jólakransinum á Norðurbrún, allt í einu var kviknað í skreytingunni og þú hentir blautu handklæði á hana – þegar þú varst að því leist þú út um gluggann og sást slökkviliðið fyrir utan og sagðir: „Æ, aumingja fólkið sem hefur kveikt í“ það næsta sem þið vissuð var að slökkviliðsmenn stóðu í dyrunum og þú horfðir á þá og varst eitt stórt spurningarmerki og sagðir „Hva, eru þið að koma til mín?“ Þegar þeir voru svo farnir sagðirðu þessi fleygu orð „Það var nú ekki leiðinlegt að fá þá í heimsókn, þeir voru svo fallegir“.

Aldrei munum við gleyma því þegar þú sagðir „Ég hlakka til að fara til himna og verða aftur ung og falleg með sítt dökkt hár, með fléttur í hárinu og hitta hann afa ykkar aftur“. Þú vildir líka alltaf vera viss um að við yrðum ekki hrædd við að fara til himna því það væri svo fallegur og góður staður.

Amma, þú varst alltaf falleg, við verðum að segja bless í bili því við munum hittast á ný og við hlökkum til endurfundanna.
Tusen takk for alt du har gjort for oss !

Andri Þór, Arnar Bjarki og Anna María Kristinsbörn.