Poppað á Sigló 3.

Við komum einu sinni fram, spiluðum í pásu hjá Stormum á skólaballi í Gagganum, sennilega haustið 1965.

Mig rámar í að hafa verið í hljómsveit með Guðmundi Ingólfssyni og Sverri Björnssyni eftir þetta og við æfðum í Pólstjörnubragganum, sem stóð sunnan við þar sem Bjarni málari reisti sér seinna lagerhúsnæði. Bjarni Þorsteinsson bóndi hafði umsjón með þessu húsnæði og það var ekkert sjálfsagðara en að lána það okkur undir æfingar.

Næst var það Enterprise. Í henni voru ásamt mér þeir Björn Birgisson, Kristján Hauksson og Jóhann Skarphéðinsson. Í fyrstu var æft í stofunni heima hjá Bjössa og í saumaherberginu heima hjá Stjána, við misjafnar undirtektir húsráðenda.

Nafnið kom held ég til af því að okkur fannst þetta vera talsvert fyrirtæki, (e. Enterprise ) og það situr eitthvað svo fast í minni mér að flugmóðurskipið Enterprise hafi einnig eitthvað spilað inn í, en afhverju? Hef ekki glóru. Kannski vegna þess að það var fyrsta kjarnorkuknúna flugmóðurskipið og kjarnorka var mikið til umræðu á þessum tíma.

” Here comes the group named Enterprise” byrjaði kynningarlagið okkar og síðan Searches gítarspil og raddað og allt, ( ef við höfðum þá mikrófón ), og þetta var, já, talsvert fyrirtæki, fannst okkur þá. Svona eftir á að hyggja finnst mér ég heyra í Searches þegar ég minnist þessarar hljómsveitar og kannski ekki að ófyrirsynju; Bjössi var mikill Searches-maður og réði miklu í bandinu.

Svo fengum við að æfa í Sjálfstæðishúsinu og tókum það svo á leigu eitt sumar. Það var mikið brallað og þá voru Gummi Ingólfs og Guðmundur Ragnarsson komnir í stað Stjána Hauks og Jóa Skarp og spilastíllinn orðinn öllu þyngri; ”Here comes the sun” og allskonar blúsar og Anna Lára í ska-takti og svoleiðis stöff. Böll voru haldin um hverja helgi, reyndar misvel sótt. Stundum voru tveir eða þrír en stundum alveg stappað, fór vitaskuld eftir því hvað annað var um að vera í bænum.

Svo kom Hiroshima og þá ætlaði nú allt um koll að keyra, eða þannig. Það vorum við Gummi Ingólfs, Sigurður Hólmsteinsson og Gummi Ragnars sem stóðum að því bandi og æfðum í Borgarkaffi. Þetta var býsna vanmetið band. Hómsteinsson á Rickerbackerinn var magnaður og Gummi Ingólfs gat nú bara sungið allt!!!

Við spiluðum ekkert voðalega mikið, svona eitt og eitt skólaball. Það var allt í lagi að spila á skólaböllunum en djöfullegt að fá borgað fyrir það enda var það Kristján Lúðvík sem sá um þá fáu aura sem inn komu og sat fast á þeim.

Það kom fyrir að þessar hljómsveitir sem ég var í spiluðu á jólaböllum og er það einhver hallærislegasta vinna sem ég hef innt af hendi og alltaf hét ég því að gera þetta aldrei aftur, en það var borgað fyrir þetta og mann vantaði alltaf aur.

Af einhverjum ástæðum vorum við beðnir um að spila á balli í Menntaskólanum á Akureyri og þótti okkur talsvert til þess koma að þurfa að leggjast í ferðalög. Ingólfur í Höfn, pabbi Gumma, átti þá Landrover, sem Gummi fékk stundum lánaðann og við rúntuðum á mörg kvöldin og á sama tíma var Gunnar Júlíusson á rúntinum á jeppa sömu tegundar sem Júlíus Gunnlaugsson pabbi hans átti og þegar kom að því að koma hljómsveitinni inn á Akureyri var kominn vetur og engum fært nema vel búnum Landrover jeppum. 

Með herkjum tókst okkur að troða græjunum og mannskapnum inn í Ingólfs- og Júlíusar tröllin ásamt því að binda hluta tólanna upp á þök þeirra. Við vorum a.m.k. átta, ef ekki níu, sem fórum þessa ferð, sumir voru að taka kjellingarnar með og svona. Það gekk ljómandi í fyrstu eða þar til við vorum að komast upp á Öxnadalsheiðina. Snjóföl á veginum, skítakuldi og næs og sem við ökum þarna sjáum við, í Ingólfströllinu hvar hjól undan bíl skoppar á fullri ferð fram úr okkur og þótti það mjög fyndið, þar til kom í ljós stuttu seinna að þetta var hægra afturhjólið undan okkar bíl. Svo vel var bíllinn lestaður að hann hélt fullu jafnvægi á þremur hjólum. 

Þarna rétt hjá var bóndabær og er mér ógleymanlegt hvað bændurnir þar voru hjálpsamir. Eftir nokkurra klukkutíma töf héldum við síðan áfram ferð en vegna tafarinnar náðum við ekki að prófa hljóðfærin eða stilla þau saman neitt að ráði áður en ballið hófst. Hvort það var þess vegna eða bara vegna þess hvernig við spiluðum sem skólameistarinn kom til okkar og bað okkur vinsamlegast að lækka, veit ég ekki, en allavega, honum varð ekki kápan úr því klæðinu. Við spiluðum eitt rólegt lag og þrusuðum svo öllu í botn, það bara varð að vera í botni!!!

Heimleiðis komumst við síðan klakklaust, eða þannig. Á þaki Ingólfströllsins vorum við með forláta hátalarasúlur, sem við höfðum smíðað sjálfir og voru ”dúndur” fínar, grænar og gular, minnir mig. Nema hvað að við erum rétt búina að beygja inn á Siglufjarðarleið þegar súlurnar fljúga fram af Ingólfströllinu og í götuna, munaði minnstu að við keyrðum yfir þær, en það slapp og merkilegt nokk þá virkuðu þær alveg eins vel á eftir”.

Þegar hér var komið sögu var Eiður Örn Eiðsson, Eiður ”Plant” nýfluttur í bæinn og rakst inn á æfingu hjá okkur í Borgarkaffi. Hann sýndi áhuga á að syngja með okkur og eftir eitt prufulag var hann tekinn í bandið. Þórhallur Benediktsson kom inn í bandið skömmu síðar fyrir Gumma Ingólfs eða Sigga Hómsteins, eða þá báða og smám saman þróuðumst við út í þungarokkið, Zeppelin, Deep Purple, Uriah Heep, Jethro Tull, John Mayall Bluesbreakers og fleiri álíka, og þetta varð alveg hrikalega þétt band, þó ég segi sjálfur frá.

Við fengum að æfa í gamalli beitingaaðstöðu á neðstu hæð Æskulýðsheimilisins og þar gerðum við ýmislegt til að bæta aðstöðuna, máluðum leiktjöld með þess tíma boðskap o.fl. Gamall siglfirskur leikari kom eitt sinn á æfingu hjá okkur og er hann sá mynd á veggnum féll hann á kné og fór með langa rullu sem Skrattinn í Gullnahliðinu og grétum við félagarnir af hlátri því tilburðirnir voru frábærir hjá þeim gamla.

Eins var með þessa hljómsveit og aðrar sem ég var í; við spiluðum ekkert voðalega mikið opinberlega. Ég man eftir einu balli í Alþýðuhúsinu þar sem allt gekk á afturfótunum. Til þess að ná símasoundinu í míkrafóninum í Aqualong skrúfuðum við hausinn af mæknum í viðeigandi hluta lagsins, og síðan á aftur og þá varð sándið eðlilegt, og gekk alltaf vel þar til á þessu balli að símasándið fór ekki, sama hvað reynt var að skrúfa hausinn oft af og aftur á.

Á þessum tíma höfðu menn uppgötvað að með því að nota 30watta VOX gítarmagnara mátti ná svona dirty-sándi án þess að nota önnur breytitæki s.s. föss og svoleiðis og notuðu öll stærstu böndin þetta, Hljómar o. fl. Tóti varð sér úti um svona magnara og virkaði svaka flott, sándið var rosalegt og Siglufjarðar-Hendrixinn brilleraði. En á þessu balli sprakk hátalarinn í magnaranum, sándið varð svo rifið að það varð næstum því á sama leveli og míkrófónninn. En þetta kvöld reddaðist nú alveg þokkalega samt.

Engar hljómsveitir komu til Siglufjarðar til að halda tónleika á þessum árum og einhverjum datt í hug að halda eina slíka í Bíóinu og fá til leiks allar hljómsveitir bæjarins, að undanteknum Gautum og öðrum ”gömludansa böndum”.

Oddur Thorarensen var allur af vilja gerður til að aðstoða okkur og hafði lúmskt gaman af. Auk Lízu kom Frum þarna fram, sennilega í fyrsta skiptið, eða í eitt af fyrstu skiptunum. Gummi Ingólfs var með hljómsveit man ég, sem spilaði lengsta lag sem ég hafði heyrt þá, fílósóferingu um lífið, ”Hver ert þú og hver er ég” minnir mig að það héti. 

Einhverjar fleiri hljómsveitir voru þarna þó ég muni ekki eftir þeim. Vinkonur okkar Halldóra Jónasdóttir, Lilja Eiðsdóttir og Margrét Steingrímsdóttir ásamt Gumma Ragnars voru með það sem í dag eru kallaðir sketsar, smá leik atriði, ádeilur á þjóðfélagið og leikræna túlkun á bæjarlífinu. Og Doddi Gerðu, Þorsteinn Guðmundsson, sá um að tilkynna áhorfendum hvenær þeir áttu hlægja, á réttu augnabliki, að hans áliti, og var hann veifandi tilkynningaskiltum sínum í tíma og ótíma.

Þessir tónleikar þóttu takast vel, þó ekki væru þeir neitt sérstaklega vel sóttir, en þeir sem fram komu og þeir sem borguðu sig inn gleyma þessu framtaki aldrei, þetta var svo hrikalega gaman”.

Svo mörg voru þau orð.