Að byggja kofa

Fyrst þurfti auðvitað að grafa grunninn því þannig var nú alltaf byrjað að byggja alvöruhús, en síðan þurfti að koma fyrir stoðum sem oft voru girðingastaurar til að mynda traust horn. Síðan var haldið áfram þar til búið var að klæða veggi og þakið komið. 

Líklega hefðu fáir til þess bærir verið tilbúnir að gefa út fokheldisvottorð á þessar byggingar, en það skipti nú ekki alltaf öllu máli. 

Stoltir smiðirnir héldu undantekningalaust glaðir heim á leið eftir mikið og gott dagsverk, og þarna var oftar en ekki  haldið meira og minna til allt þar til annað hvort napur norðan vindurinn feykti kofanum um koll, eða einhverjir óknyttastrákar úr norðurbænum gerðu sér ferð í skjóli myrkurs suður yfir hin ósýnilegu landamæri bæjarhlutanna og þá var ekki að sökum að spyrja.

Ekki man ég með hvaða hætti afdrif þessarar byggingar komu til, en svona enduðu þær margar. Eitt sinn var búið að byggja stærðarinnar kofa á melnum fyrir ofan Guðmundartúnið, eða eins konar deluxe týpu, því einhver hafði dregið nokkrar bárujárnsplötur af Haugunum sem voru í þetta skiptið notaðar til húsbyggingarinnar en ekki til að búa til kajak eins og algengara var þegar slíkt byggingarefni féll til. 

Þessi kofi var óvenju stór og reisulegur og menn voru jafnvel enn stoltari en nokkru sinni fyrr, en dag einn barst njósn af áformum einhverra Villimannagutta um að fara þá um kvöldið og kveikja í hinu nýreista húsi. Ekki þóttu það góðar fréttir og nokkrir Brekkuguttar skutu á fundi og réðu ráðum sínum um mögulegar björgunaraðgerðir. Það vildi þá svo vel til að nokkur snjór var í fjallinu, hæfilega blautur og því vel meðfærilegur. Niðurstaðan varð sú að við fórum nokkrir saman síðla dags upp í fjall eftir skóla og byggðum snjóhús utan um kofann svo hvergi sást í nokkra fjöl eða bárujárnsplötu. Þetta dugði að sinni og Villimennirnir urðu því að hverfa frá óbrunnum kofanum þann daginn.

LRÓ.