Sigríður Lovísa Guðlaugsdóttir

Sigríður Lovísa giftist 7. júlí 1945 í Reykjavík 

Magnús Stefánsson skrifstofumaður, f. á Víðilæk í Skriðdal 19. mars 1907, d. í Reykjavík 14. janúar 1981. 

Foreldrar hans voru hjónin 

Jónína Salný Einarsdóttir, f. 25. maí 1876, d. 14. september 1917, og 

Stefán Þórarinsson, b. og hreppstjóri á Mýrum í Skriðdal, f. 6. september 1871, d. 17. janúar 1951. 

Dóttir Lovísu og Magnúsar er 

• Sigrún Magnúsdóttir, tölvunarfræðingur, f. í Reykjavík 29. október 1949.

• Eiginmaður hennar er John Declan Kelleher sendiherra, f. í Chesterfield í Englandi 21. september 1952. Þau eru búsett í Brussel. 

*********************************************************

Útför Lovísu fór fram frá Fossvogskirkju í dag og hófst athöfnin klukkan 13.30.

Stundum kemur dauðinn sem líknarhönd. Þannig kom hann til systur minnar. Hún var búin að liggja lömuð á sjúkrahúsi í eitt og hálft ár. Hann var því kærkominn og leiddi hana á guðsvegu.

Árið 1917 fluttist fjölskylda Lovísu frá Akureyri til Siglufjarðar og þar ólst hún upp á glaðværu heimili þar sem mjög gestkvæmt var, enda rekið þar veitingahús. Ég bættist í fjölskylduna 18 vikna stelpukrakki, systurdóttir Petrínar, er vantaði ást og umhyggju vegna veikinda og andláts móður minnar. Mér var tekið opnum örmum og naut þess oft að vera yngsta barnið. Þann sess tók ég frá Góu, en svo var Lovísa kölluð, en þetta varð aldrei til vandræða og henni þótti ósköp vænt um litlu systur.

Síldarævintýrið var á hápunkti þegar við vorum að alast upp og Siglufjörður miðstöð síldveiðanna. Fjölmargir leituðu sér þar vinnu á sumrin og erlendir veiðimenn og síldarkaupmenn flykktust þangað, fullhlaðin síldarskip flutu að landi og saltað var á öllum plönum. Allir sem vettlingi gátu valdið unnu á meðan þeir gátu staðið þegar tarnirnar voru. Í einni slíkri törn saltaði Góa í 54 tunnur í einni lotu.

Góa hafði listræna hæfileika og í barnaskóla vakti vandvirkni hennar og samviskusemi athygli, enda fékk hún bókarverðlaun fyrir "bestu framfarir í skrift" og vatnslitateikningar hennar voru einstakar. Þessa iðju tók hún upp síðar á ævinni og fór að mála blóma- og landslagsmyndir.

Snemma fór Góa að fást við handsnúnu saumavélina hennar mömmu og margan fallegan kjólinn saumaði hún á dúkkurnar mínar. Þetta var upphaf þess er seinna varð. Góa lærði kjólahönnun hjá Guðrúnu Arngrímsdóttur kjólameistara í Reykjavík og aflaði sér frekari þekkingar í faginu í Kaupmannahöfn. Hún rak saumastofu á Siglufirði og í Reykjavík, stofnaði kjólaverslunina Fix í Reykjavík ásamt Kristínu Halldórsdóttur og veitti forstöðu kjólasaumastofu fyrirtækisins. Þá var Lovísa ein af stofnendum Kjólameistarafélags Reykjavíkur og sat í fyrstu stjórn þess.

Lovísa fékk hjartakast fyrir hartnær 15 árum og var flutt til meðferðar til London. Á leiðinni frá flugvelli til sjúkrahúss varð hún mjög alvarlega veik, en læknir sem var með í för gat komið í veg fyrir hjartaslag. Lovísa sagði mér seinna, að henni hefði fundist Magnús (maður hennar er var látinn) hefði viljað þá fá sig með sér, en hún ekki viljað fara. Nú er hún komin til hans og ekki þarf að efast um móttökurnar. Löngum sjúkdómsferli er lokið og þá er gott að halla höfði sínu í Drottins skaut. Ég vil að lokum þakka langa og góða samfylgd og votta Sigrúnu og Declan samúð mína. Blessuð sé minning Sigríðar Lovísu Guðlaugsdóttur.

Sigríður Lárusdóttir.
******************************************

9. janúar 1990 |

 Sigríður L. Jóhannsdóttir frá Siglufirði Fædd 24. apríl 1893 Dáin 26. desember 1989 

Kynslóðir koma, kynslóðir fara, allar sömu ævigöng. Oft verður manni hugsað um þessar ljóðlínur og þá ekki hvað síst þegar góðir vinir og samferðamenn, sem náð hafa háum aldri eru að kveðja eftir langan og farsælan ævidag. Og þetta verður líka oft tilþess að maður fer í alvöru að hugsaum mannsævina og hve ólík hún getur verið frá vöggu til grafar og hve lærdómsríkt getur verið að minnast góðra samferðamanna og hve ríka ástæðu við höfum oft tilað vera þeim þakklát fyrir þær minningar sem við geymum um liðnar samverustundir, þegar komið er að leiðarlokum. Því þótt við séum að nafninu til samferða á lífsleiðinni þá á hvert okkar sína ákveðnu lífsreynslu, sem við höfum gott af að kynnast og getur orðið okkur lærdómsefni þegar stundir líða. 

Þannig varð mér hugsað nú eftir jólin þegar ég frétti um andlát frú Láru Jóhannsdóttur frá Siglufirði sem lést á Vífilsstaðaspítala á annan dag jóla sl. að loknum löngum og farsælum ævidegi en eftir þráláta vanheilsu hin síðari ár. Hér í Reykjavík hafði hún átt heima rúma 3 síðustu áratugina. 

Sigríður Lára, eins og hún hét fullu nafni, var fædd 24. apríl 1893, að Árgerði í Svarfaðardal og voru foreldrar hennar þau hjónin Jóhann Gunnlaugsson, skipstjóri, ættaður úr Svarfaðardal og Þóra Baldvinsdóttir frá Böggvistöðum. Lára fluttist innan fermingar með foreldrumsínum að Sauðanesi á Upsaströnd og var elst 5 systkina er náðu full tíðaaldri og er hið síðasta þeirra að kveðja. Vor foreldrar systkinanna alkunn merkishjón og kunn við Eyjafjörð og víðar fyrir dugnað og myndarskap. Var Jóhann lengi meðal þekktustu hákarlaformanna við Eyjafjörð á sinni tíð, og var heimili þeirra að Sauðanesi einskonar út vörður á ströndinni við vestanverðan Eyjafjörð. Þótti mörgum gott að leita þar hælis er leið áttu þar um ströndina. 

Oft minntist frú Lára æskuheimil isins að Sauðanesi og fegurð Eyjafjarðar leið henni ekki úr minni. 

Frá Eyjafirði lá leið Láru til Siglufjarðar eða á árunum eftir 1920. Þar vann hún við verslunarstörf eða síldarsöltun, eftir atvikum, því að þetta var á þeim árum sem Siglufjörður var sem óðast að byggjast og helst var von um góða sumarvinnu. Nokkru síðar fluttu foreldrar hennar til Siglufjarðar og áttu þar heima sín síðustu ár. Þangað fluttust einnig bræður frú Láru sem reyndust þar dugandi sjómenn og skipstjórar og skiluðu merkilegu ævistarfi. 

Í Siglufirði giftist Lára 7. júní 1924 Jóhanni Bjarnasyni, ættuðum úr Skagafirði. Hann stundaði lengstaf verslunarstörf í Siglufirði og önnur störf er til féllu. Var Jóhann hið mesta ljúfmenni og vinsæll af öllum er kynntust honum. Hann lést í Si glufirði 1953. Þau ólu upp eina fósturdóttur, systurdóttur Jóhanns, Láru Jóhönnu, sem kom til þeirra nokkurra vikna gömul og þau gengu algjörlega í foreldra stað. 

Eftir lát Jóhanns bjuggu þær mæðgur saman í Siglufirði og síðar hér í Reykjavík og er það lofsverður kafli út af fyrir sig hvernig yngri Lára hefur reynst móður sinni alla tíð og það best þegar hún hefur þurft mest á að halda. Það hefurverið lærdómsríkt að kynnast því góða sambandi sem þar hefur jafnan verið milli móður og dóttur. Ég tel það fullkomlega vafasamt að nú til dags fyrirfinnist önnur eins um hyggja og nærgætni sem eldri Lára naut hjá þessari elskulegu dóttur sinni. Og þó að sumum finnist hér kannski fast að orði kveðið er hér ekki um neitt oflof að ræða, sem allir geta staðfest sem til þekkja. 

Lára Jóhannsdóttir var vel gefin kona og hélt sínu andlega þreki til dauðadags, þótt líkamlegt þrek hennar færi hrörnandi hin síðari ár. Henni féll sjaldan verk úr hendi. Meðan hún var húsmóðir í Siglufirði brá hún sér í síld milli húsverkanna eins og siður var þar margra húsmæðra, því á þeim árum byggðist afkoma margra heimila á því að hjónin ynnu bæði úti yfir síldar tímann við þau störf sem beint eða óbeint tengdust síldarvertíðinni. 

Lára tók mikinn þátt í félagslífi bindindismanna í Siglufirði. Það varhenni verulegt hugsjónamál. Húnvar mjög virkur meðlimur í St. Framsókn alla tíð. Meðan stúkan rak Sjómanna- og gestaheimili Siglufjarðar veitti Lára heimilinu forstöðu og sá um daglegan rekstur þess í ágætri samvinnu við starfsfólk og stjórn heimilisins og ávann sér virðingu og þakklæti sjómanna og verkafólks sem starfsins áttu að njóta og naut þar hinnar bestu fyrirgreiðslu. 

Frú Lára var hinn ágætasti starfskraftur fyrir sakir lipurðar og stjórnsemi, og fyrir það hve ábyggileg húnvar í öllum greinum og vann sér fljótt traust og virðingu allra er leituðu til heimilisins. Hún bar jafnan velferð þess fyrir brjósti og vann þar oftast meira en henni bar skylda til. Þegar svo síldveiðarnar brugðust að mestu ár eftir ár fyrir Norðurlandi og fólk hætti að koma norður í at vinnuleit, lagðist starfsemi sjó mannaheimilisins að mestu niður en fékk þó síðar nýtt hlutverk, og varð í allmörg ár eins konar félagsheimili Siglufjarðar meðan húsið gat uppi staðið. Þótti sjálfsagt að frú Lára væri hinn fasti og öryggi starfskraftur. 

Eftir að þær mæðgur fluttu hingað suður 1956 tók Lára minni þáttí félagslífi en áður en hugsaði um heimili þeirra mæðgna en vann einnig nokkuð við veitingastörf eftir þvísem henni hentaði, því að hún kom sér alls staðar vel sökum skyldurækni og trúmennsku; hún var ekki eitt í dag og annað á morgun og húsbændur hennar fundu fljótt að hvert það starf sem henni var falið var í góðum höndum. Hún kaus að vinna störf sín í kyrrþey og vildi jafnan sem minnst láta á sér bera og ekki taka að sér meiri störf en hún gæti rækt að fullu. 

Síðustu árin í lífi hennar voru að ýmsu leyti henni erfið ár sökum vaxandi vanheilsu en hún bar þær byrðar með þolinmæði, og þó líkams þrekið dvínaði smám saman hélt hún skýrri hugsun og andlegu lífsþreki til hinstu stundar og hún var svo gæfusöm að fá að njóta vakandi umhyggju dóttur sinnar og þeirrar læknishjálpar og hjúkrunar á Vífilsstaðaspítala sem unnt var að veita. 

Fyrir þetta allt var hún innilega þakklát svo og fjölmörgum vinum sínum fyrir langa samfylgd, vináttuog tryggð og þeim sem hugsuðu tilhennar og fylgdust með líðan hennar. 

Á öruggu trúartrausti hafði hún byggt líf sitt. Í skjóli jólahelginnar fékk hún að kveðja og sofna sinn síðasta blund, laus við þreytu og þjáningar þessa jarðlífs í von um endurfundi horfinna ástvina sinna og umvafin þakklæti margra samferðamanna frá liðnum ævidegi. 

Og öll viljum við að lokum sameinast henni í þessari bæn: 

• Láttu mig Drottinn lofa þig, 

• með lofi þínu hvíla mig. 

• Ljósið í þínu ljósi sjá, 

• lofa þig strax sem vakna má. 

(H.P. )

Guð blessi minningu góðrar konu.  Óskar J. Þorláksson