Poppað á Sigló 5

Lindargata 5 eða Glaumbær eins og húsið var stundum kallað löngu áður en það varð æfingahúsnæði fyrir okkur guttana í Frum.
Dag einn þegar ég átti leið um Lindargötuna sá ég Braga Magg horfa á húsið með athygli og sýndist mér hann ansi glottuleitur.
Við tókum tal saman og hann spurði hver væri hugmyndafræðingurinn að þessum utanhúss skreytingunum. Ég sagði honum það og hann benti þá á áletrunina RAT SALAT og hló við.
Í framhaldinu hefur hann teiknað þessa sögulegu mynd

Glaumbær.
Um líkt leyti og gömludansa bandið Miðaldamenn var stofnað af þeim Magnúsi Guðbrands, Þórði Kristins og Bjarka Árna, (Sturlaugur bættist þó fljótlega við), varð unglingahljómsveitin Frum til eða um haustið 1971.
Í byrjun var æfingaaðstaðan í veiðarfærageymslu Svenna Björns, pabba Guðna Sveins og Hafþórs Rósmundar. Þar komu upphaflega að málum þeir Guðni Sveins, Biggi Inga, Viðar Jóhanns og Gummi Ingólfs. Þannig skipuð spilaði hún á einu unglingaballi í Allanum, en fljótlega höfðu þeir félagar samband við undirritaðan og buðu mér að slást í hópinn. Ég þáði það með þökkum, ekki endilega vegna þess að ég tryði að framtíð og frama sveitarinnar sem þó lifði lengur og gerði meira en flestir bjuggust við í fyrstu, heldur ekki síst vegna félagslega þáttarins. 

Það var nefnilega ekkert sérlega spennandi að hanga bara heima með græjurnar sínar og geta ekki „blastað“ á einhverja áheyrendur plús það að deila sínu helsta áhugamáli með félögum sínum. Veiðarfærageymslan var í norðurendanum á annarri hæð hússins þar sem nú er veitingastaðurinn Rauðka.
En fljótlega var flutt í annað húsnæði og þá auðvitað miklu meira spennandi að tilheyra hópi unglinga sem hafði aðgang að “Glaumbæ”, þ.e. æfingahúsnæðinu sem varð með tímanum eins og félagsmiðstöð okkar í bandinu ásamt sérvöldum gestum okkar, heldur en þeim sem gerðu það ekki.

Þarna var hangið flest kvöld hvort sem voru haldnar hljómsveitaræfingar eða ekki, og ekki var óalgegnt að inni væri mikill glaumur og gleði langt fram eftir kvöldum virka daga sem helga.
Það kom jafnvel fyrir að það var örlítið sýslað með göróttar veigar ef vel stóð á og ljósin deyfð, þó svo að grúppíurnar sem vöndu komur sínar á staðinn væru auðvitað bara vel upp aldar, gáfaðar og skemmtilegar stelpur. Og svo máttum við strákarnir líka bara þakka fyrir að þær vildu umgangast okkur því ekki vorum við allir einhverjir eðaltöffarar (nema auðvitað Guðni Sveins).

Það var kaupmaðurinn Gestur Fanndal sem átti húsið og lánaði okkur það til afnota þar til það yrði rifið sem stóð til að gera innan tíðar. Sennilega hefur hann haft einhvern pata af því að þarna væru nú ekki haldnir neinir skátafundir og mætti því eitt laugardagskvöldið í nokkurs konar eftirlitsferð. Við vorum einmitt nýbyrjaðir að væta kverkarnar lítillega, en til allrar hamingju var læst svo við urðum gestsins varir í tíma og það rann snarlega af okkur þegar við áttuðum okkur á hver var þar á ferð. Gestirnir földu sig uppi á lofti og hafa eflaust ekki þorað að anda og við opnuðum fyrir húseigandanum sem gekk rakleiðis á mitt gólf og hnusaði út í loftið.

“Hvaða lykt er þetta?”

Stemningin virtist afslöppuð á yfirborðinu þó við værum allir verulega stressaðir undir niðri, en Guðni var fljótur til og var þegar farinn að nudda gítarhálsinn með einhverjum klút.“Strengjavatn” svaraði hann að bragði og bætti því við að efnið fáist í apótekinu og sé notað til að hreinsa gítarstrengina.

Við hinir vorum eins og festir upp á þráð, lögðum ekkert til málanna og biðum eins og dæmdir sakamenn eftir því sem verða vildi. Gestur horfði rannsakandi í kring um sig í herberginu þar sem englar, djöflar og alls konar furðuverur flögruðu um veggi og loft. Þá voru líka skráðar upp um allt og út um allt, ýmis konar frasar og áletranir af misjafnlega gáfulegu og smekklegu tagi. Það var auðvitað skreytingameistarinn Birgir Ingimarsson sem hafði staðið fyrir því og utan á suðurvegg hússins var öllum þeim sem komu gangandi norður Lindargötuna boðið upp á rottusalat og víst er að ekki voru allir í hverfinu sáttir við skreytingalistina og hávaðasamt atferlið sem fylgdi okkur “Glaumbæingum.”

Gestur hvarf þó fljótlega á braut eftir að hafa gert minni háttar athugasemdir við eina áletrunina innan dyra, en við þóttumst hafa sloppið vel fyrir horn í þetta skiptið. Þegar hann var farinn komu stelpurnar úr felustað sínum og voru mjög órólegar vegna þessarar óvæntu uppákomu svo að öll hersingin hélt áleiðis niður á Rauðkubryggju til að taka nokkrar sveiflur í kaðlinum. Þegar við nálguðumst svæðið fóru einhverjir að greikka sporið því það gat aðeins einn sveiflað sér í einu og hver vildi ekki verða fyrstur? 

Þegar við komum niður eftir var enginn á bryggjunni en kaðallinn hékk letilega þráðbeint niður og það var engu líkara en að hann væri að hvíla sig fyrir þau átök sem í vændum voru. Þeir sem komu fyrstir fram á bryggjusporðinn horfðu vandræðalega á kaðalinn því bilið var á þriðja metra að honum frá bryggjubrúninni. Það þurfti því helst að reyna að krækja í hann með einhverju móti en ekkert var þarna sem nothæft gat talist til slíkra hluta. 

Það er því ekki fyrr en rótarinn okkar hann Óskar Elefsen kemur aðvífandi að eitthvað fer að gerast, því hann stikaði fram Rauðkubryggjuna svalur og ákveðinn, dró annað augað í pung og læsti miði á kaðalinn. Án þess að hika stökk hann fram af bryggjunni og hugðist fanga hið eftirsótta leikfang okkar og verða þá í leiðinni fyrstur til að nýta sér það.
En vegna ástandsins sem var ríkjandi í höfðinu á rótaranum, þá hefur hann ef til vill séð fleiri ein einn kaðal því hann rétt snerti hann og sökk á bólakaf í sjóinn við mikil fagnaðarlæti okkar hinna sem fylgdust spennt með atburðarrásinni. 

Snerting hans við kaðalinn gerði það hins vegar að verkum að hann hreyfðist eins og skott á ketti þegar eigandi þess verður fyrir áreiti. Það dugði til þess að einhver á bryggjunni náði kaðlinum og skemmtunin gat hafist. Allt hinum nú hundblauta Óskari að þakka. Af honum var það hins vegar að segja að hann svamlaði til lands og tók síðan stefnuna beinustu leið heim en var mættur aftur innan hálftíma til að taka þátt í áframhaldandi gleði, og í annað sinn uppskar hann þá fögnuð viðstaddra það kvöldið.

Fyrsta alvöru ballið.
Hinni kennari gerði góðlátlegt grín að okkur Guðna, en við vorum þá í fjórða bekk í Gaggó og ætluðum að halda alvöru 16 ára ball uppi á Krók. Honum fannst við ef til vill vera full blautir á bak við eyrun til þess að takast á við slíkt alvörumál enn sem komið var, og líklega hefur hann nú haft eitthvað til síns máls. Umræðan fór fram í enskutíma á föstudeginum sem við áttum Bifröstina pantaða á okkar reikning og ábyrgð. 

Við vorum auðvitað ekkert nema stál heppnir, því húsið fylltist af fólki og við spiluðum öll lögin sem við kunnum fjórum eða fimm sinnum það kvöldið. Síðan gerðum við upp og fórum svo heim og sváfum allan sunnudaginn. Á mánudegi vildi Hinni halda síðan gríninu áfram og spurði glottuleitur hvort einhver hefði komið á ballið, en við kváðum svo hafa verið. Hann spurði þá hvort við hefðum fengið eitthvað greitt fyrir verkið og brosti flírulega. 

Við sögðum honum þá að svona lagað væri unnið upp á hlut og nefndum töluna sem kom í okkar part og þá hætti Hinni alveg að brosa en spurði hneykslaður hvort okkur þætti það í alvörunni sanngjarnt að við gutlararnir sem værum algjörir byrjendur á okkar sviði fengjum sömu laun fyrir eina kvöldstund og hann fengi fyrir næstum því heilan mánuð í fullu starfi sem kennari. Við áttum svo sem engin svör við því, en vorum auðvitað hinir borubröttustu. Það lak út úr mér í framhaldinu að svona virkaði nú kapítalisminn stundum, en Hinni kunni síður en svo að meta slíkt svar og auðvitað hefði ég nú betur haldið kjafti þá sem oftar.