Jóhann Sigurjónsson verkstjóri

Ég ætla tékki með þessum fátæklegu orðum að rekja æviferil Jóhanns  heitins. Mig langar aðeins að þakka þér, Hanni minn, fyrir allt gott, sem þú hefur sýnt  okkur, og aldrei mun ég gleyma sögunum þínum. 

Já, sögurnar sem þú sagðir okkur systkinum í bernsku, eru eim dýrmætasta minningin um hversu góður og skemmtilegur sögumaður þú varst.

Þau heiðurshjónin, Guðbjörg og Jóhann, urðu fyrstu kunningjar foreldra minna, sem komu ung til. Siglufjarðar vorið 1943, og hefur alla tíð síðan verið góð vinátta þar í milli. Ég veit, að í dag fjölmenna Siglfirðingar í kirkjuna sína til að kveðja góðan hollvin, sem allir þar þekktu að góðu einu. Vegna fjarlægðar og aðstæðna kemst ég ekki til þess að fylgja þér, kæri vinur, til hinstu hvíldar, en ég sendi þér mánar bestu kveðjur með þakklæti og virðingu. Eiginkona mín og synir, svo og móðir mín og systkini báðu mig að skila sínum bestu kveðjum.

• Ég sendi vinkonu okkar, frú Guðbjörgu, okkar innilegustu samúðarkveðjur, svo og syni hans, tengdadóttur og barnabörnum, sem honum þótti svo vænt um, og bið guð að styrkja þau í hinni þungbæru sorg þeirra.
  
  Deyr fé, deyja frændr.
  deyr sjalfr et sama.
  En orðstírr
  deyr aldrigi
  hveims sér góðan getr.
  
  Matthías Gíslason. (stafsetning ljóðsins er eins og í blaðinu)