Jón Gunnlaugsson rafvirki

Laust eftir aldamótin brá Gunnlaugur, faðir Jóns, búi og fór til Ameríku með Jón Gunnlaugsson, son sinn, ásamt öðru fólki.
Þar dvöldu þeir feðgar um 5 ára skeið, en komu þá hingað aftur og settust að hér í bæ. Jón mun þá hafa verið 16 ára gamall. 

Faðir hans tók að sér yfirumsjón á lagningu vatnsleiðslukerfis í bænum og var mörg ár við þann starfa. Nokkur fyrstu árin var Jón með föður sínum við það starf. Þegar rafmagnsstöðin var byggð við Hvanneyrará og bærinn rafvæddur, réðist Jón til starfa þar, og var umsjónarmaður stöðvarinnar fram til ársins 1927. 

Snerist hugur hans þá eins og margra annarra til síldveiðanna. Hann var þá bryggjuformaður fyrir Helga Hafliðason kaupmann í eitt ár og annað árið vann hann á bryggjum ,en þriðja árið tóku þeir feðgar bryggju og söltunaráhöld á leigu og söltuðu síld sumarið 1929. Þegar svo að S.R. 30 var byggð réðist Jón þangað sem rafvirki og vann síðan upp frá því hjá S.R., meðan heilsa og kraftar leyfðu, eða um 30 ára skeið. 

Árið 1919 gekk Jón að eiga heitmey sína Sigurjónu Einarsdóttur, sérlega myndarlega og ágæta konu.
Þau eignuðust tvö börn, 

Anna Jónsdóttir, búsetta í Kópavogi og

Gunnlaugur Jónsson rafvirki, búsettur í Siglufirði.  

Jón þótti ágætur starfsmaður, verklaginn og hugkvænn í sínum störfum. Auk rafvirkjastarfsins gerði hann töluvert að því að leggja miðstöðvakerfi í íbúðarhús og þótti takast vel. Jón var jafnlyndur, prúður og viðfeldinn í viðmóti og samvinnuþýður.
Mátti segja, að hann væri hvers manns hugljúfi. Hann var frábitin öllum erjum og deilum og vildi frið við allt og alla. Hann var góðgjarn maður, greiðvikinn og hjálpsamur. Jón var vel gefinn, glöggur og athugull. Það bar ekki mikið á honum i opinberum málum. Eigi að síður fylgdist hann vel með, myndaði sér skoðanir í aðsteðjandi vandamálum bæjar og þjóðarheildar og var enginn hringlandi í þeim efnum. Hann hafði gaman af, í vinahópi, að ræða málin og brjóta þau til mergjar, en lengra fór hann ekki. 

Ég kynntist Jóni ekkert fyrr en ég kom hingað í bæinn og gerðist heimamaður. Vildi svo til, að kynning okkar hófst mjög fljótlega. Var hann mér ímynd hins góða og hrekklausa drengskaparmanns. Ég var þess strax var, að þarna var óvenju trygglyndur maður á ferð, og gafst mér oft tækifæri til að sjá hve vinátta hans var einlæg. Söknuður og harmur er kveðinn að eftirlifandi konu og börnum og tengdabörnum. Og myndarlegu sonarbörn hans hér, munu í bili sakna afa síns, hann var svo mikill vinur þeirra. En hin ágæta kona hans, sem fór með honum suður til að leita honum lækninga, hvarf aldrei frá sjúkrabeði hans og fylgdist því vel með líðan hans, hefur verið orðin fullviss um, að hverju stefndi, hugað það mál í ró og næði, talið þessi úrslit skiljanleg, jafnvel ákjósanlegust og sætti sig við það.
Á hljóðum, kyrrlátum síðkvöldum leita til okkar ljúfar minningar um góðan dreng og ágætan ferðafélaga. Ánægjulegasta hugðarefnið er að kveðja góðvininn með hlýjum huga, þökk fyrir geðfellda kynningu og óska honum góðrar ferðar og heimkomu á ókunna landinu. —

Blessuð sé minning hans. Páll Erlendsson.