Jón Gíslason póstur

Jón og Gíslína eignuðust fjögur börn. Þau eru: 

1) Gísli Jónsson, sambýliskona Jóna Hansdóttir. Áður var Gísli kvæntur Ingu Sjöfn Kristinsdóttur og átti með henni tvö börn. 

2) Marsilía Jónsdóttir, gift Salmanni Kristjánssyni og eiga þau sex börn. 

3) Ásta Jónsdóttir, látin. 

4) Kristrún Gísladóttir, ógift og barnlaus. 

Barnabörnin eru níu. Eftir að Jón fluttist á Siglufjörð vann hann ýmis verkamannastörf, gekk í Stúarafélag Siglufjarðar um 1950 og vann þar við lestun og losun skipa þar til hann réð sig sem póst hjá Pósti og síma. Þar starfaði hann þar til hann lét af störfum 68 ára gamall. Útför Jóns fer fram frá Siglufjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14.
*********************************************************************
14. ágúst 1999 

Jón Gíslason. Sólin hafði brotist gegnum þokuna og baðaði fjörðinn eins og hann verður fallegastur þegar Jón Gíslason vinur minn skildi við þennan heim. Ég sá fyrir mér Gillu, Ástu og alla ástvini hans brosandi, taka á móti honum opnum örmum í himnaríki. Við Nonni urðum vinir þegar ég var svo lítil að ég man ekki eftir því og það sama átti að sjálfsögðu við um Gillu konu hans. Síðan komu mörg ár og margar stundir sem ég gleymi ekki og geymi í hjarta mínu.

Þau hjónin tóku ástfóstri við mig þegar Ásta dóttir þeirra passaði mig og eftir að hún lést af slysförum aðeins 18 ára gömul fékk ég að njóta þeirra áfram. Þau unnu bæði með foreldrum mínum á símstöðinni og fyrir mig sem krakka var fólkið á stöðinni eins og ein stór fjölskylda sem ég tilheyrði. Ég eyddi ófáum stundum þar og flæktist mikið kringum Nonna og Gillu, mér leið alltaf vel hjá þeim. Þau voru við mig eins og þau ættu eitthvað í mér, góðmennskan og hlýjan í minn garð og áhugi þeirra á því sem ég var að gera hverju sinni.

Eftir því sem ég varð eldri styrktust vináttubönd mín við þau hjón og eftir að ég fluttist suður tilheyrði það alltaf ferðum mínum heim að heimsækja þau. Það var sárt að sjá á eftir Gillu fyrir tæpum níu árum og fannst mér eins og eitthvað hefði dáið innra með Nonna þá. Nonni tók áfram á móti mér með sitt hlýja faðmlag og nær undantekningarlaust var hann með bók í hendi. Hann var fullur af fróðleik, hafði sínar skoðanir á mörgu og áttum við skemmtilegar stundir saman.

Nonna var umhugað um sína nánustu og talaði hann alltaf svo hlýlega um fjölskyldu sína og ástvini sem munu án efa sakna hans sárt. Eftir að heilsunni fór að hraka hjá foreldrum mínum hringdi hann reglulega í þau til að vita hvernig gengi. Hann var trúmennskan uppmáluð, alltaf svo elskulegur. Þannig þekkti ég hann. Ég þakka Guði fyrir að hafa átt Nonna og Gillu að í lífinu. Í sorginni græt ég af gleði því ég trúi því að nú séu þau saman á ný. Ég kveð þig að sinni, elsku vinur.

Þín  Guðbjörg.