Hilmar Rósmundsson

Synir Hafdísar af fyrra hjónabandi eru:
1) Hilmar Þór, f. 1974, d. 1991. 

2) Hafþór Bjarni, f. 1978, eiginkona Guðríður Sæmundsdóttir, börn Sara Dögg, Aron Atli, Sindri Þór og Sæbjörg Þóra.

 3) Hlynur Sæberg, f. 1980, eiginkona Sigurbjörg Skúladóttir, börn Hilmar Máni, Haukur Snær, Brynjar Már og Marín Rós.

4) Heiðar Elís, f. 1985, eiginkona Birgitta Rán Friðfinnsdóttir, börn Gunnar Helgi, Kristján Örn og Hekla Rut. Eiginmaður Sædísar er Guðlaugur Sigurgeirsson, f. 1956.
Synir þeirra eru:
1) Sigurgeir, f. 1976, eiginkona Þórunn Bolladóttir, synir Aron Fannar, Ísak Andri og Guðlaugur Breki.
2) Einir, f. 1984, unnusta Hildigunnur Sigurðardóttir, dóttir Þórunn Jakobína. 3) Birkir, f. 1984, eiginkona Heiður Hallfreðsdóttir, dætur Helena Björk og Viktoría Kara.

Hilmar lauk gagnfræðaprófi frá Gagnfræðaskólanum á Siglufirði og fiskimannaprófi hinu meira frá Stýrimannaskólanum í Reykjavík árið 1950. Hilmar var skipstjóri á fiskiskipum frá árinu 1955 og útgerðarmaður frá árinu 1959.

Hilmar fór í útgerð árið 1960 á 50 tonna bát, sem nefndur var Sæbjörg. Bátinn misstu þeir 1964 þegar óstöðvandi leki kom að honum í róðri. Þá keyptu þeir Sigurfara frá Akranesi og nefndu hann einnig Sæbjörgu. Hilmar var aflakóngur Vestmannaeyja árin 1967 og 1968. Árið 1969 var Sæbjörg VE aflahæsti bátur landsins.

Hilmar var alla tíð ötull félagsmála maður og var einn af stofnendum Kiwanisklúbbsins Helgafells í Vestmannaeyjum. Hann sat í stjórn Skipstjóra- og stýrimannafélagsins Verðandi í Vestmannaeyjum, var í Útvegsbændafélagi Vestmannaeyja og framkvæmdastjóri þess um árabil. Einnig sat hann í stjórn Landssambands íslenskra útvegsmanna (LÍÚ) og var varamaður í bankaráði Útvegsbanka Íslands hf. Þá sat Hilmar í stjórn Norðlendingafélagsins í Vestmannaeyjum. Hann var varaþingmaður Framsóknarflokksins í Suðurlandskjördæmi og tók sæti á Alþingi haustið 1978. Hilmar var heiðraður ásamt fleiri öldruðum sjómönnum af sjómannadagsráði Vestmannaeyja á sjómannadeginum 1998.

Útför Hilmars fer fram frá Landakirkju í Vestmannaeyjum í dag, 27. október 2018, klukkan 13.

Komið er að kveðjustund, elsku pabbi, nú ertu kominn í örugga höfn. Margar eru minningarnar og af mörgu að taka.

Ég ólst upp við að pabbi var sjómaður. Ég fór með honum í tvær siglingar erlendis á Sæbjörginni. Pabbi var frá Siglufirði. Við fórum þangað nokkrum sinnum meðan amma og afi voru á lífi. Ég á skemmtilegar minningar af bryggjurölti og síldarplani þar sem verið var að salta síld.

Pabbi var í Norðlendingafélaginu í Vestmannaeyjum. Fyrir þorrablót sem þar voru haldin var meðal annars steikt laufabrauð. Komu vinir pabba þá í heimsókn með skurðarbretti og vasahnífa og skáru þeir út falleg listaverk í brauðið. Mér fannst mjög gaman að fylgjast með þessu.

Pabbi hafði gaman af að syngja við ýmis tækifæri. Ég fór með honum nokkrum sinnum í kirkju þar sem hann söng manna hæst og ég var mjög hreykinn af honum. Pabbi var kraftmikill og fór hann t.d. í brúðkaup hjá yngsta syni mínum vestur á Þingeyri, þá orðinn 90 ára.

Við Ágúst fórum af og til að heimsækja pabba í Sólhlíðina. Við fórum með honum í bíltúra að skoða Eyjuna og í heimsóknir til ættingja. Þegar heilsan fór að versna og hann var kominn á Hraunbúðir hittum við hann þegar við gátum. Pabbi átti góðan vin sem kom til hans nánast daglega. Við þökkum honum og starfsfólki Hraunbúða og annarra sem önnuðust hann með virðingu og kærleika.

Ég kveð þig, elsku pabbi, með þökk í hjarta og veit að þér verður fagnað í himnanna sölum.

Hafdís Björg Hilmarsdóttir.
********************************************************

Elsku pabbi minn er farinn í ferðalagið mikla, þetta sem enginn kemst undan.

Þó svo að ég hljóti að teljast nokkuð fullorðin, 58 ára gömul, þá finnst mér alveg ótrúlegt að eiga ekki lengur foreldra á lífi, en þetta er víst einn parturinn af öllu lífsferlinu.

Pabbi var merkur maður, a.m.k í mínum augum. Hann var mikil félagsvera og áræðinn en um leið varfærinn og mikið sem honum þótti gaman að spila. Bæði brids og félagsvist voru í uppáhaldi og var hann sko í essinu sínu þegar vel gekk enda stóð hann oft uppi sem sigurvegari. En pabbi var líka söngelskur og söng þessa fínu millirödd. Á góðum stundum söng hann hátt, sem mér líkaði oftast vel en þegar ég sem krakki heyrði hærra í honum en heilum kirkjukór Landakirkju á sunnudagsmorgnum þá seig sú stutta niður á kirkjubekknum rjóð í vöngum og lét lítið á sér bera. Reyndar áttum við það til að taka lagið saman seinna meir og þá var spurning hvort okkar tæki milliröddina, mér þótti pabbi betri. Frá því barnabörnin komu í heiminn hvert á fætur öðru þá vildi pabbi alltaf vita hvernig þau hefðu það og hvort þeim vegnaði ekki örugglega vel í því sem þau voru að gera hverju sinni. Ekki minnkaði áhugi hans þegar langafabörnin komu til sögunnar, hann vissi allt um þau og nöfn þeirra vöfðust ekki fyrir honum þó hvert langafabarn beri tvö nöfn og séu sautján talsins.

Í seinni tíð voru íþróttir mikið áhugamál og horfði hann nánast á hverja einustu íþróttagrein í sjónvarpinu en fótboltinn var samt númer eitt og hann mætti á flesta heimaleiki ÍBV ásamt frænda sínum Didda Mar eða Sigursteini Marinóssyni, en þeir voru systkinasynir. Diddi lést á síðasta ári og sá pabbi mikið eftir sínum góða vini og frænda. Ætli þeir séu ekki búnir að hittast í sumarlandinu og jafnvel horfa á eins og einn leik eða svo?

Í heildina tel ég að pabbi hafi átt frekar góð 93 ár þrátt fyrir brim og boðaföll bæði til lands og sjávar en svo ótal margt er líka þakkarvert eins og að hafa góða heilsu, því má ekki gleyma. Þegar pabbi kom heim af sjónum í gamla daga þá tók ég á móti honum með faðmlagi, pabbi fékk mitt síðasta faðmlag rétt áður en hann lést.

Að lokum vil ég þakka frænda mínum Theodóri Ólafssyni fyrir einlæga vináttu og traust við pabba frá því þeir kynntust sem ungir menn og urðu síðan mágar og samstarfsfélagar til margra ára. Slík vinátta er ómetanleg. Einnig vil ég þakka bæði starfsfólki og heimilisfólki Hraunbúða í Vestmannaeyjum fyrir hlýju og alúð í garð pabba og fjölskyldunnar allrar. Þið eruð æði.

Karlinn í brúnni hefur kvatt í hinsta sinn. Þangað til næst, elsku pabbi minn.

Þín dóttir, Sædís María.
***********************************************************

Hann tengdapabbi er lagður af stað í sína hinstu siglingu og stendur eflaust keikur við stýrið og rýnir skarpskyggn í átt að áfangastað. Það þarf ekki að vera stórt himinfleyið er hann stýrir, frekar en þau fley sem hann stjórnaði á hafinu í gegnum tíðina. Í þessari för siglir reyndur og farsæll skipstjóri, sem skilar fleyinu örugglega í höfn á góðum dvalarstað.

Hilmari kynntist ég fyrst af afspurn, sem ungur drengur í Eyjum, þegar fólkið í kringum mig ræddi dugnað og elju þessa skipstjóra og mikla sjósóknara. Það var hart sótt á Sæbjörginni og mikið kapp lagt á að afla sem mest, enda var Hilma aflakóngur Eyjanna í nokkur skipti. Fólkinu var tíðrætt um aflabrögðin hjá mannskapnum á þessum litla báti og þótti undrum sæta að hann aflaði mest allra og það jafnvel á landsvísu. Þrátt fyrir harðfylgni var hann farsæll skipstjóri, sem skilaði vel í þjóðarbúið.

Seinna kynntist ég Hilmari betur, þegar ég fór að gera mér dælt við dóttur hans og virtist hann taka því með jafnaðargeði. Fljótt myndaðist með okkur góður og traustur vinskapur enda víðsýnn og skemmtilegur karl þar á ferð. Það var ætíð stutt í glettnina hjá honum og húmorinn hárbeittur og beint í mark, sem mér líkaði einstaklega vel. Einhverju sinni var spjallað um komandi misseri og hvort erfiðari tímar væru fram undan. Hilmar hélt nú ekki og hann hefði engar áhyggjur, hann ætti allt lífið fram undan, þá kominn vel á níræðisaldur. Við ræddum ætíð málefni líðandi stundar og mér varð fljótt ljóst að Hilmar kunni skil og hafði skoðun á flestu sem samfélag okkar varðaði. Hann hafði sterkar skoðanir á stjórnmálunum og tjáði hug sinn á kjarnyrtan hátt, eins og sjóara er siður. Maður þurfti ekkert að geta í eyðurnar eða lesa á milli línanna. Hilmar sagði það sem honum bjó í brjósti, ekki með neinum látum eða gífuryrðum, en það var auðskilið. Ætíð ræddi hann málefnin og minna um mennina. Aldrei heyrði ég hann tala um afrek sín eða sinna manna, þegar fjallað var um aflabrögð fyrri tíma. Ég fékk á tilfinninguna að hann liti á sinn þátt sem hvert annað skylduverk og ekki væri ástæða til að hreykja sér af því. Allir í kringum hann vissu þó að það sem áhöfnin á litlu Sæbjörginni skilaði á land vertíð eftir vertíð var næstum ofurmannlegt.

Í bili er komið að lokum samfylgdar okkar Hilmars en aldrei er að vita nema við hittumst yfir kaffibolla í spjalli um málefni nýja dvalar staðarins. Virðing mín á tengdaföður mínum er fölskvalaus og sönn. Fyrir samfylgdina og vinskapinn vil ég þakka og frá mínum dýpstu hjartarótum sendi ég samúðarkveðjur til allra ættingja og aðstandenda.

Þinn tengdasonur, Guðlaugur.
****************************************************************

Þegar haustið heilsar og skammdegið breiðir húmdökka slæðu yfir haf og land hefur skipstjórinn lagt upp í sína hinstu för.

Að leiðarlokum streyma minningarnar fram og hugurinn reikar til æskuáranna á Illugagötu, þar sem ég ólst upp hjá ykkur ömmu Rósu fyrstu tíu ár ævinnar. Sjómannslífið hafði óhjákvæmilega í för með sér að þú varst oft að heiman, en þegar þú varst í landi var iðulega fjör. Fótboltaleikir á svefnherbergisganginum, sandkassasmíði á veröndinni, grænmetisrækt í garðinum og bryggjurúntur á rauða pallbílnum. Ég var heldur ekki hár í lofti þegar þú kenndir mér mannganginn og í ófá skipti sátum við saman við eldhúsborðið og tefldum eða gripum í spil.

Ein af mínum fyrstu bernskuminningum er fyrir utan gömlu sjoppuna við Bárustíginn. Sólin skein og við höfðum labbað niður í bæ til að kaupa bland í poka. Þú hittir kunningja þinn og þið tókuð tal saman, en eitthvað fór mér að leiðast. Ég fór því að klifra upp á stæðilega steypuklumpa sem lágu við sjoppuna, en ekki vildi betur til en svo að ég datt beint á hausinn og fékk stærðarinnar skurð á ennið. Þá varst þú nú ekki að tvínóna við hlutina, vippaðir mér alblóðugum í fangið og labbaðir með mig upp á spítala þar sem saumuð voru þónokkur spor. Verst þótti mér þó að fá aldrei nammið.

Með árunum fækkaði því miður samverustundunum, þar sem þú bjóst áfram í Eyjum en ég og mín fjölskylda uppi á landi. Þó var aðfangadags bíltúrinn hjá okkur feðgum til ykkar Dúnu þau jól sem þú dvaldir í Kópavoginum fastur punktur í jólahaldinu. Þá var glatt á hjalla. Jafnframt var alltaf gaman að heimsækja þig í Eyjum og spjalla um heima og geima. Þess á milli heyrðumst við í síma og þrátt fyrir háan aldur varstu ávallt með á hreinu hvað allir mínir voru að gera, hvort sem var í leik eða starfi. Aldrei kom ég heldur að tómum kofanum hjá þér þegar kom að íþrótta úrslitum, stjórnmálum eða helstu þrætueplum þjóðmálaumræðunnar. Þó heyrnin hafi verið farin að daprast síðustu ár þá fylgdist þú svo sannarlega vel með mönnum og málefnum allt til hinsta dags.

Þú hafðir einnig gaman af mannamótum og áttir stóran hóp vina og kunningja. Mér er minnisstætt þegar ég heimsótti þig skömmu fyrir níræðisafmælið þitt og spurði af þessum sökum hvort þú ætlaðir ekki að slá upp veislu í tilefni áfangans. En þá stóð ekki á svari: „Nei, það geri ég sko ekki fyrr en í fyrsta lagi þegar ég verð hundrað.“

Við munum örugglega slá upp aldarafmælis veislunni þinni þegar þar að kemur, en þangað til höldum við fast í minningarnar um skipstjórann okkar sem ávallt stóð sterkur í lífsins ólgusjó. Á kveðjustund er mér efst í huga þakklæti fyrir öll árin sem ég bjó hjá ykkur ömmu í Eyjum, þakklæti fyrir leiðsögn þína og stuðning í gegnum lífið og fyrir ævarandi vináttu sem aldrei þvarr.

Nú þegar þú hefur ýtt úr vör í hinsta sinn er ómetanlegt að hafa heimsótt þig um þjóðhátíðina og jafnframt að hafa náð að taka utan um þig og smella kossi á kinn daginn áður en þú skildir við. Þær minningar munu lifa.

Elsku afi, hafðu hjartans þökk fyrir allt og allt.

Sigurgeir Guðlaugsson.
*********************************************************************

Elsku besti afi, kafteinn Hilmar Rósmundsson, hefur nú kvatt í hinsta sinn.

Sem betur fer áttir þú langa og viðburðaríka ævi og varst ávallt heilsuhraustur og svo vel að þér um málefni líðandi stundar, hvort sem var í pólitík eða nýjustu úrslitum í fótboltanum. Þú naust velgengni í hverju sem þú tókst þér fyrir hendur og áttir marga góða og trausta vini. Þú varst fæddur í þennan heim til að verða skipstjóri og inntir það starf af hendi af mikilli list. Duglegur, úrræðagóður, þrautseigur, lausnamiðaður og áræðinn eru aðeins örfá lýsingarorð sem lýsa þeim manni sem þú hafðir að geyma.

Minningarnar sem hellast yfir okkur á svona stundum eru margar, samverustundir í Eyjum, jól og áramót, þjóðhátíðir, vani þinn að hringla í klinkinu sem þú varst með í vasanum, bankið þitt með puttunum í borðið og margt fleira.

Ein minning sem hefur alltaf verið í uppáhaldi er þegar þér var falið að passa okkur tvíburana þegar við vorum sex ára gamlir. Að vissu leyti varst þú af gamla skólanum og hafðir kannski ekki ýkja mikla reynslu, hvorki af barnapössun né af því hvað elda skyldi fyrir barnabörnin. Þegar kom að kvöldmatartíma spurðir þú hvort það væri í lagi að panta pítsu. Við tvíburarnir vorum auðvitað sáttir með þá tillögu og borðuðum vel. Þegar langt var liðið að miðnætti hafðir þú áhyggjur af því að við þyrftum að borða meira fyrir svefninn. Þá var brugðið á það ráð að sjóða pylsur í kvöldkaffi og voru þær borðaðar með bestu lyst um miðnætti. Þetta fannst okkur bræðrum æðislegt, enda óvanir tveimur slíkum veislum sama kvöldið. Á þessum tíma bjóst þú tveimur húsum neðar en við á Túngötunni og eftir þessa pössun var oft spurt hvort við mættum ekki frekar fara í mat til afa, það væri skemmtilegra að borða hjá honum.

Þó heyrnin hafi verið farin að segja til sín á efri árum, þá var hugurinn og meðvitundin í fullu fjöri og alltaf vissir þú upp á hár hvað var í gangi „í borginni“. Við höfðum svakalega gaman af því að hlusta á frásagnir þínar af sjómannslífinu og voru þær ótalmargar. Við vorum alltaf svo montnir af því að geta sagt að afi væri að vinna á Herjólfi, og hvað þá að hann hafi verið aflakóngur heil þrjú ár í röð. Þér var margt til lista lagt og það er deginum ljósara hvaðan mamma fékk milliröddina þegar kemur að söng. Ekki má heldur gleyma öllum þeim góðu og skemmtilegu kaffistundum sem þú eyddir með okkur í Foldahrauni. Alltaf komst þú sjálfur keyrandi, kominn hátt í nírætt, geri aðrir betur. Það var ætíð skemmtilegt að vera í návist þinni, en nú koma því miður minningar í stað félagsskaparins.

Elsku afi, kveðjustundir eru alltaf sárar, sérstaklega þær sem varanlegar eru. Það verður afar einkennilegt að heimsækja Vestmannaeyjar án þess að heimsækja þig. Við vonum hins vegar og trúum að þú hafir fengið hvíldina góðu og vakir yfir þínum hópi umvafinn vinum, kunningjum, fjölskyldu og öðrum englum. Takk fyrir samfylgdina í þessari sjóferð, höfðingi!

Hvíldu í friði, elsku afi Hilmar, við söknum þín.

Einir og Birkir Guðlaugssynir og fjölskyldur.