Bára Arngrímsdóttir

Aðalstarf Báru var að halda heimili fyrir þessa stóru fjölskyldu og lagði hún allt í sölurnar fyrir hana. Má nærri geta að það hafi verið ærinn starfi og oftast var hún ein, því Jón var á sjó. Megum við sem yngri erum hugsa stundum um þannig aðstæður í allsnægtum nútímans. Bára tók einnig virkan þátt í uppeldi barnabarna sinna sem mörg hver dvöldust um lengri eða skemmri tíma hjá henni. Alls eru barnabörnin orðin 23 og barnabarnabörnin 8. Heimili hennar bar vott um mikla snyrtimennsku og var það henni mikið metnaðarmál að svo væri. 

Hafði hún yndi af blómum og dofnuðu þau vel í umsjá hennar. Hún var heimakær og tók vel á móti öllum er til hennar komu. Við kynntumst henni fyrir um 10 árum og aldrei heyrðum við hana segja styggðaryrði við nokkurn mann. Bára var mikil persóna, róleg og hæg og æsingur var henni ekki að skapi. Hún hélt mikilli tryggð við allt sitt samferðafólk og fylgdist vel með því. Hún vildi vita hvað var að gerast hjá hverjum og einum og reyndi alltaf að létta undir með þeim sem hún gat. Bára fylgdist vel með útvarpi og hafði einkanlega gaman af ýmiss konar samtalsþáttum. Gat hún oft frætt okkur yngra fólkið um ýmislegt sem gerst hafði í samfélaginu. 

Við þökkum Báru kærlega fyrir samferðina og hlökkum til að sjá hana handan við móðuna miklu, þangað sem við öll förum.
Og hvað er að hætta að draga andann annað en að frelsa hann frá friðlausum öldum lífsins, svo hann geti risið upp í mætti sínum og ófjötraður leitað á fund guðs síns? (Úr Spámanninum) 

Friður og ró ríki með henni. Magga og Olga Lísa
******************************************************************************

Á morgun, mánudaginn 26. febrúar verður amma mín, Bára Arngrímsdóttir, jarðsungin. Mig langar til að minnast hennar í nokkrum orðum. Amma fæddist 9. ágúst 1916 á Akureyri, og var elsta barn hjónanna Arngríms Jónssonar og Helgu Sigríðar Jónsdóttur.
Um ævi og störf ömmu minnar eru eflaust margir fróðari en ég, og ætla ég því að láta það þeim eftir að rekja það. 

Árið 1932 kynntist amma afa, Jóni Guðjónssyni skipstjóra, er hún vann við beitningar hjá honum. 1939 eignuðust þau sitt fyrsta barn, og giftu sig 13. desember 1940.
Þau áttu miklu barnaláni að fagna, eignuðust átta börn, sem öll komust til manns, og eiga nú börn og jafnvel barnabörn.
Elstur barnanna er
Arngrímur Jónsson fæddur 1939,
Guðjón Sævar Jónsson fæddur 1941,
Sólveig Jónsdóttir fædd 1946,
Jón Jónsson  fæddur 1947,
Sigurður Ómar Jónsson  fæddur 1948,
Hugrún Jónsdóttir fædd 1951, og loks tvíburarnir
Örn Jónsson og Már Jónsson fæddir 1953. 

Barnabörnin eru 23 og barnabarnabörnin orðin átta. Fyrst eftir að amma og afi giftust bjuggu þau á Siglufirði, en 1963 fluttust þau til Olafsfjarðar, og bjuggu þar á Kirkjuvegi 3. Fjölskyldan var alltaf mikilvægasti þátturinn í lífi ömmu, og þótt börnin væru flutt að heiman fylgdist hún náið með þeim, og flest eldri barnabarnanna hafa dvalið hjá henni um lengri eða skemmri tíma, . og meira að segja fæddumst við tvær frænkurnar heima hjá henni á Kirkjuveginum. Henni þótti alltaf gaman að fá fólk í heimsókn og var alltaf þakklát þegar við gáfum okkur tíma til að kíkja inn til hennar og segja henni fréttir úr skólanum eða af fjölskyldunni. Flestar minna fyrstu bernskuminninga eru tengdar ömmu Báru á einhvern hátt. 

Ég man t.d. eftir því að pabbi bar mig niður á Kirkjuveg í snjókomu og roki seint um kvöld, því ég vildi hvergi annars staðar sofa en hjá henni ömmu minni. Og það var sama hvað klukkan var, alltaf fór hún og bjó um rúm inni í saumaherbergi, svo ég fengi að sofa þar. Marga morgnana sat ég svo hjá henni á búrþrepinu inni í eldhúsi, og spjallaði við hana um heima og geima á meðan hún bakaði, þreif og eldaði. Ég man líka sérstaklega eftir rigningardögunum, því þá fórum við alltaf út að labba, enda vorum við báðar jafn hrifnar af rigningunni. Við löbbuðum út að sjó og horfðum á brimið, skvömpuðum í pollunum og hlupum svo heim, rennandi blautar og hamingjusamar. Þá var alltaf til stór og góð súkkulaðikaka íbúrinu sem við gæddum okkur á meðan við vorum að þorna. 

Eftir að foreldrar mínir slitu samvistum flutti pabbi aftur heim til ömmu og afa um nokkurra ára skeið. Þess vegna áttum við systkinin jólin hjá ömmu og afa á Kirkjuveginum í tvö-þriú ár. Það var eins með jólahaldið og allt annað sem amma mín gerði, þar skyldi allt vera eins og best varð á kosið. Smám saman fóru börnin að flytjast burt úr Ólafsfirði, og þegar ekki var nema eitt eftir, þá vildi amma líka flytja til Reykjavíkur, svo hún gæti verið nálægt börnunum sínum. Þau afi seldu þess vegna húsið sitt á Kirkjuvegi 3, og keyptu sér litla íbúð í Efstalandi 2. Þar bjuggu þau aðeins í stuttan tíma, en fluttu í Álftamýrina og þar býr afi enn. Amma hafði lengi þjáðst af liðagigt, og þegar hún var í meðferð vegna hennar á Grensásdeild Borgarspítalans í desember 1986, fékk hún fyrsta heilablóðfallið sem leiddi til þess að heilsu hennar hrakaði mjög. Hún náði sér furðuvel, en varð þó aldrei söm aftur. 

Seinustu árin hefur hún lítið getað farið út, og ekki getað lesið mikið því sjónin var orðin léleg. Hún hlustaði því þeim mun meira á útvarpið og hafði af því mikla ánægju. Mér er sérstaklega minnisstætt eitt af síðustu samtölum mínum við ömmu. Þá talaði hún um það hversu mikillar gæfu hún hefði orðið aðnjótandi í lífinu að eignast svo góðan mann sem raun bar vitni, aldrei hefði hann brugðist henni á nokkurn hátt heldur ávallt verið góður eiginmaður og faðir. Amma hafði alltaf ánægju af því að sjá aðra gleðjast, og best þótti henni ef hún gat gert eitthvað til að láta fjölskyldu sinni líða betur. Ég er þess fullviss að þess nýtur hún nú, í þeim heimi sem hún var viss um að biði sín. Ég trúi því að ömmu minni líði vel núna, og veit að hún fylgist ennþá með öllum þeim sem henni þótti vænt um, þó svo hún sé ekki á meðal okkar lengur. Ég þakka fyrir að hafa kynnst svo góðri konu og að hafa átt hana að.

Silja Bára

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Morgunblaðið - 04. mars 1992

Hjónaminning:
Jón Guðjónsson. Fæddur 15. september 1912 Dáinn 25. febrúar 1992
Bára Arngrímsdóttir, Fædd 9. ágúst 1916 Dáin 15. febrúar 1990

Þegar komið er að kveðjustund í þessu lífi hrannast upp minningar um ljúf kynni og góðar samverustundir. Undirrituð er tengdadóttir þeirra. Bára Arngrímsdóttir var fædd á Akureyri, elsta barn þeirra hjóna Sigríðar Jónsdóttur og Arngríms Jónssonar. Bára varð fyrir þeirri sáru reynslu að missa föður sinn af slysförum um fermingaraldur. Varð það hlutskipti hennar að axla ábyrgð og aðstoða móður sína sem þá stóð uppi með sex börn. Setti atburður þessi djúp sár í sálu hennar alla tíð. Ung fór hún að heiman til að vinna og leggja sitt af mörkum í brauðstritinu. Leið hennar eins og margra annarra lá til Siglufjarðar að vinna við beitningar, síldarsöltun og annað er til féll og talaði hún oft um þær skemmtilegu stundir í góðra vina hópi þrátt fyrir bágan aðbúnað og lök kjör verkafólks á þeim tíma. 

Á Siglufirði kynntist hún Jóni Guðjónssyni sem þá var skipstjóri á einum bátanna sem hún beitti við. Felldu þau hugi saman og gengu í hjónaband. Jón var fæddur á Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð. Hann var sonur hjónanna Sólveigar Þorleifsdóttur og Guðjóns Péturs Jónssonar. Sömu örlög voru honum búin og Báru að missa föður sinn einnig af slysförum þegar hann var fjögurra ára að aldri og var hann settur í fóstur. Sár hefur sú reynsla verið ungum dreng. Sín manndómsár áttu þau á Siglufirði og fæddust þeim átta börn sem öll eru á lífi og fædd á Siglufirði nema elsta barnið Arngrímur sem fæddur er á Akureyri. Hin börnin eru Guðjón Sævar, Sólveig, Jón, Sigurður Ómar, Hugrún, Örn og Már sem eru tvíburar. 

Starfsvettvangur Jóns var sjómennska. Hann var skipstjóri á ýmsum skipum til fjölda ára. Hlutverk Báru hlaut því að verða umönnun og uppeldi barna þeirra. Hefur það verið ærinn starfi sem hún ræktaði af fórnfýsi og umhyggju- Bára er fagurkeri og bar heimili þeirra þess ljósan vott. Allt var í röð og reglu og hefur það kostað ómælda vinnu og fórnir að hugsa alltaf fyrst og fremst um hag barna og eiginmanns en eiga fáar stundir til eigin þarfa. Sama gilti um Jón. Starf á sjó gefur ekki tækifæri á tómstundaiðkun að neinu marki nema þá helst að grípa í spil. Jón var makker góður og gerði hann mikið af því að spila eftir hann kom í land. Síðustu æviárin áttu þau bæði við vanheilsu að stríða sem þau báru af æðruleysi og reisn eins og annað á sinni lífsleið. Nú er þrautum og þjáningum lokið og bið ég guð að blessa þau og þeirra nánustu. Ég kveð þau með virðingu og þökk. 

Margrét Friðriksdóttir.
----------------------------------

 Jón Guðjónsson, skipstjóri og útgerðarmaður, lést á Vífilsstaðaspítala 25. febrúar sl. Mig langar til að minnast Jóns, tengdaföður míns, með nokkrum orðum. Jón fæddist á Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð. Jón missti föður sinn ungur að árum. Móður hans reyndist um megn að halda öllum börnunum saman og var Jóni komið í fóstur í Reyðarfirði aðeins 4 ára gömlum. Hann hóf ungur að stunda sjó eða á 12. aldursári. Jón kvæntist Báru Arngrímsdóttur úr Glerárþorpi á Akureyri. Þau hófu búskap á Siglufirði, en fluttu heimili sitt til Ólafsfjarðar á árinu 1963. Þau eignuðust sex syni og tvær dætur auk margra bamabarna og barnabarnabarna. Bára lést fyrir réttum 2 árum. Sjómennskan varð hans lífsstarf. Þrátt fyrir fátækt og erfið kjör aflaði hann sér vélstjórnarréttinda. 

Síðar lá leið hans í Stýrimannaskólann í Reykjavík þar sem hann öðlaðist skipstjórnarréttindi. Þá var Jón kominn vel á fertugsaldur. Lengst af stundaði Jón sjómennsku frá Ólafsfirði en framan af frá Siglufirði. Hann var traustur og vinsæll skipstjóri. Það var eftirsótt að komast í skipsrúm hjá honum. Hann kom vel fram við alla sína menn. Fyrrum samferðamenn hans á sjónum hafa látið falla mörg falleg orð um hann í mín eyru. Leiðir okkar Jóns lágu saman í Ólafsfirði fyrir tæpum 20 árum. Þá hafði hann átt við veikindi að stríða og látið af skipstjórn og útgerð en fór einungis einstaka túra til afleysinga fyrir aðra. Þar spiluðum við brids í bridsfélagi staðarins. Það æxlaðist svo að við spiluðum saman í nokkur ár. 

Okkur varð strax vel til vina þótt hann væri rúmum 30 árum eldri. Það var í sjálfu sér ekki furða því Jón var einstakur maður. Hann var sérstaklega ljúfur maður sem öllum vildi gott gera. Jón var jafnframt mjög hæverskur maður sem ekki var fyrir það að trana sér fram. En hann gat verið ákveðinn ef hann vildi það, enda gamall skipstjóri sem var vanur því að menn hlýddu. En alltaf var Jón í sama góða skapinu á hverju sem gekk. Jón fylgdist vel með öllu sem var að gerast og það var oft gaman að spjalla við hann, ekki hvað síst um það sem á daga hans hafði drifið. En það er einhvern veginn svo, að þegar maður sér á bak einhverjum nánum eins og Jóni Guðjónssyni finnst manni eins og maður hafi ekki gefið sér nægan tíma með honum, tíma sem hefði verið vel varið. Jón var barnabörnum og barnabarnabörnum sinum sérlega góður afi og langafi og gætti þess að eiga eitthvað til þess að geta gefið litla mannfólkinu þegar það kom í heimsókn. 

Mér stendur ávallt fyrir hugskotsjónum hversu einlæglega það gladdi hann og hversu breitt hann brosti þegar afa- og langafabörnin komu í heimsókn. Þá fylgdist hann vel með hvernig þeim gekk í skóla hverju sinni. Jón hafði alla tíð mjög gaman af spilamennsku og spilaði oft brids. Eftir að hann kom til Reykjavíkur spilaði hann í mörg ár með Barðstrendingafélaginu. Einnig spilaði hann oft með spilafélögum mínum og það verður að segjast að hann spilaði betur en við flestir gerðum. Ef til vill fólst skýringin í því að hann var mikill reikningsmaður. Oft spurði hann dóttur mína hvernig henni gengi í reikningi og var ánægður þegar hann fékk gott svar. Ég vil nota þetta tækifæri og þakka starfsfólki Vífilsstaðaspítala fyrir mikla og góða umhyggju og umönnun við Jón meðan hann dvaldi á spítalanum. Ég er þakklátur fyrir að hafa fengið að stíga svo mörg spor með Jóni Guðjónssyni. Hann er einn besti maður sem ég hef kynnst. .Skarð er fyrir skildi. Jóns er sárt saknað. Blessuð sé minning hans.

Pétur Már Jónsson.