Lognið á sigló

Ég hef verið nákvæmlega þarna svo oft áður….

…þó mest í huganum, þar sem ég endurupplifi þessa galdrastund aftur og aftur.

Um sjöleytið læðist lognið inn fjörðinn og maður finnur á sér að með þessu kvöldi fylgir nótt sem verður einstök.

Eitthvað Guðdómlegt liggur í loftinu og ég get vart beðið.

Um miðnætti hefur þetta einstaka galdralogn með tilheyrandi dularfullu ljósi og birtu magnast til muna og vil ég skiljast frá öllu veraldlegu amstri og vera einn með sjálfum mér…

…Ég læðist upp í gamla fallega bratta kirkjugarðinn heima á Sigló.

Austurfjöllin séð í hyllingum í galdra logni og ljósi.

Klukkan slær miðnætursól… 

Nú skín sólin, án þess að sjást.
Á Siglunes og lýsir upp skriðurnar þar fyrir innan, lognið hefur magnast til muna og ljósbirtan hefur breyst.
Hús, fjöll og bátar speglast á dularfullan hátt í spegilsléttum sjónum.

Það er erfitt að setja orð á þessa upplifun því þetta er hreinn og beinn galdur 

Vinur minn frá Vestfjörðum sagði mér einu sinni þegar ég var að reyna að lýsa þessu Siglfirska galdra logni að í firðinum hans sögðu margir: „ það er komið svartalogn“ en þar eru fjöllin svo nakinn og brött að spegilmyndin dettur í sjóinn og gerir allan hafflötinn svartan.

En þetta er ekki þannig logn….

Því hér myndast einkennilegur blámi í loftinu og lognið verður svo hljóðlátt og þykkt að það er hægt að skera í það með smjörhníf.

Galdralognið nær sínu hámarki með stórkostlegri flugeldasýningu og ótrúlegri ásýnd þegar miðnætursólin kemur inn í leikinn af fullum krafti klukkan þrjú í nótt en þá stendur blessuð sólin lágt, úti fyrir miðjum fjarðarkjaftinum.

Mitt í tímalausri eilífð og óendanlegum bláma sem ræður ríkjum á milli hafs og himins.

Dularfullt galdra logns speglun um miðja nótt.

Þangað til þá sit ég þögull og horfi yfir fjörðinn og bæinn minn og sé sjálfan mig í barnaleikjum á löngum sumarbjörtum dögum. 
Minnist gamalla vina og vandamanna og margir eru með mér í kirkjugarðinum núna.

Sólin klæðir Hólshyrnuna í nýja ljósablúndukjóla á tíu mínútna fresti.
Hún er svo falleg og ég er svo yfir mig ástfangin af þessu fjalli að mig langar til bjóða henni upp í dans, kyssa hana innilega og lengi og biðja hana svo að giftast mér.

En ég þarf þess ekkert, því Hólshyrnan og fjörðurinn fagri eiga í mér hvert einasta bein… og sálin hans Jóns míns á sér hér þegar merktan grafreit.

Ég dregst inn í minningar um að vera á leiðinni heim í suðurbæinn á bláum vetrarstillu kvöldum með fullu tungli og norðurljósum og minnist þess að hafa oft látið mig falla í snjóinn og gleymt stað og stund og hreinlega horfið inn í dansleik og litadýrð alheimsins.

Fékk skammir frá áhyggjufullri móður minni fyrir slórið á heimleiðinni og ég afsakaði mig með orðum eins og:

„Fyrirgefðu elsku mamma, ég datt smástund inn í eilífðina og þar hefur maður ekkert tímaskyn.“