En þar kom að því að spáin var hagstæð, snjó hefði reyndar kyngt niður í nokkra daga og líkur á að þannig yrði það enn um hríð sem dró síður en svo úr eftirvæntingunni.
Mér hafði nefnilega fundist að árin á undan hafi ég ekki séð neinn almennilegan snjó allt, allt of lengi og því tími kominn á úrlausn þeirra mála.
Mér hafði lengi fundist ég hafa farið svo mjög á mis við að endurlifa það sem hreiðraði um sig í undirmeðvitundinni allt frá því í barnæskunni allt of lengi.
Öll leiftrin frá liðinni tíð sem annað slagið gægðust upp á yfirborð hinnar líðandi stundar þegar árin liðu hjá og minntu á það sem einu sinni var. Þegar heilu snjókastalarnir eða jafnvel lítil þorp voru byggð á brekkunni og byggingarefnið var ótakmarkað.
Einhverra hluta vegna var alltaf meiri snjór í minningunni en síðar varð. Hann kom líka fyrr á haustin og fór ekki aftur fyrr búið var að halda Skarðsmótið um Hvítasunnuna. Það var svo oft ekki fyrr en í júnímánuði sem var farið að huga að því að opna landleiðina um Siglufjarðarskarð, en um það var síðan ekki alltaf fært nema u.þ.b. 4-5 mánuði á ári, - stundum minna. En þess utan var póstbáturinn Drangur aðal samgöngutækið og þjónaði byggðarlaginu.
Spáin var eins og áður sagði, slæm en hagstæð og eftir væntingum. Vonandi verður lægðin eitthvað á eftir áætlun að þessu sinni og ég næ "fyrir hornið" á veðrinu hugsaði ég.
Eitthvað á þessa leið var þankagangur minn þegar ég kom upp úr Hvalfjarðargöngunum og horfði yfir Skipaskagann í áttina að Snæfellsnesinu. Jú, það voru vissulega farnir að myndast einhverjir skýjabólstrar þarna, en skyldu þeir vera farnir að ná eitthvað inn á vesturlandið?
Svo var ekið norður yfir heiðar...