Jól um borð 1968

Jólahátíð um borð í Haferninum, 1968
(skrifað í upphafi, desember 1968 - Birt í Morgunblaðinu Þriðjudaginn 7. janúar 1969.
Myndir hér fyrir neðan

       JÓLIN voru að ganga í garð, unnið hafði verið að því fyrr um daginn að þrífa íbúðir skipverja og skreyta sali, herbergi og ganga með jólaskrauti, koma fyrir jólatrjám og greinum,  ásamt tilheyrandi jólaljósum.

 Kl. 18:00 að kvöldi, samkvæmt staðartíma, (G.M.T.+1) var kvöldverður. Skipverjar  höfðu klæðst sparifötum í tilefni jólanna.
Gómsætur kalkúni var á borðum ásamt tilheyrandi  fylgiréttum og ljúffengur „desert" í eftirmat.

Skipverjar tóku vel til matar síns, eins og við var að búast, en eftir matinn fóru flestir til herbergja sinna, sumir til að opna jólapakka að  heiman, og lesa bréf og jólakort frá vinum og ættingjum.

Haförninn var á siglingu á Eystrasalti, á leið til Ventspils í Rússlandi. Komutími var  áætlaður kl. 22,00 um kvöldið.
Fréttir höfðu borist um að við myndum ekki fá hafnarpláss  strax, og yrðum því að kasta akkerum. Fimm liðir voru látnir falla og skipið lá nær  hreyfingarlaust í ágætis veðri, SA 2 v.s.t., en þokuloft.
Kl. 22,30 söfnuðust skipverjar saman í  háseta borðsal og drukku saman kakó og kaffi með ljúffengum kökum og tertum.  

Kl. 23,00  var safnast saman upp í "Salon" og þar mættu allir skipverjar, nema einn, sem var á vakt.
  Þar  sungu skipverjar jólasálma (ekki ég) og skipstjórinn, Sigurður Þorsteinsson, las jólaguðspjallið.

Að  lokinni þessari hátíðarstund, tilkynnti skipstjórinn að skipverjum hefði borist jólapakkar, einn  handa hverjum skipverja, en pakkarnir væru frá kvenfélagi í  Reykjavik, sem héti: Kvenfélagið Hrönn. Það væri venja þessara kvenna að senda skipshöfnum fraktskipa, sem væru fjarverandi heimilum sínum á jólunum, jólaglaðning.
Svo sannarlega var þessi sending til okkar jólaglaðningur. Hún gladdi okkur  alla, sem við værum börn.

Dregið var um hvern pakka og varð viðkomandi skipverji, hverju sinni að opna pakka sinn pakka í augsýn félaga sinna og var oft mikil spenna  og eftirvænting að sjá hvað innihaldið væri, ekki aðeins þeim sem hrepptu pakkana og  opnuðu þá, heldur og allri skipshöfninni.

Aðeins einn pakki var afhentur í einu, og sá næsti ekki afhentur fyrr en  viðkomandi var búinn að sýna hvað hann hafði fengið.

Hver skipverji hafði sitt númer, en sonur skipstjórans sem komið hafði um borð í   síðustu höfn til að vera hjá pabba sínum um jólin, dró út númerin úr skál hjá 1. stýrimanni Guðmundi Arasyni.

Fyrsta númerið sem dregið var, var númer 16, en það númer átti timburmaðurinn eða undirritaður og var jólagjöf til mín frá Kvenfélaginu Hrönn.
Falleg lítil keramikskál, íslenskur  iðnaður, og þakkaði ég hjartanlega fyrir mig.

Þessi stund þegar þessir 23 jólapakkar til skipverja voru afhentir, er mér ógleymanleg, og veit ég að svo er með fleiri skipverja um borð, ef ekki alla.

Það var ekki innihald pakkanna, eða  verðgildi þeirra, sem gladdi okkur, heldur hugurinn, sem fylgdi sendingunum.
Við vissum að það voru  fleiri en ástvinir okkar, sem hugsuðu hlýtt til okkar.
Og við virðum og dáumst af þessum kvenfélagskonum.

Til gamans ætla ég hér að segja frá einu af mörgum skemmtilegum atvikum varðandi afhendingu þessara pakka.
Svo er mál, að einn  skipsfélaga okkar hafði þann leiða ávana (eins og raunar margir) að naga á sér neglurnar þegar hann hugsar, er spenntur o.s. f.r.v. 

Jólagjöfin hans frá kvenfélaginu var honum ekki aðeins mjög nytsöm, heldur vakti almenna kátínu og hlátur félaga hans, og hans einnig. En jólagjöfin til hans var vandað nagla-sköfusett með klippum og tilheyrandi. Þannig að hann átti ekki þess vegna  að þurfa að naga á sér neglurnar í framtíðinni. „En hvernig vissu þær þetta?"  Sagði hann í gríni á eftir og hló hressilega.
þetta var vinur minn og skipsfélagi Sigurður Jónsson frá Eyri

Þessi jól voru mín þriðju um borð í Haferninum, og jafnmörg sem ég hef verið að heiman frá fjölskyldu minni á jólum þau 15 ár, sem ég hef verið giftur.
 
Maður gleymir að vísu ekki jólum að heiman, en þessi jól eru mér eftirminnilegust, og þakka ég það að mestu Kvenfélaginu  Hrönn.