Hrævareldar
Hrævareldar í Belgíu.
Ekki man ég hvaða ár eða í hvaða mánuði það var er Haförninn var að koma með olíu til Belgíu, sennilega þó seinnipartinn árið 1967.
Við sigldum upp skipaskurð eða fljót til olíuhafnar. Það var komið undir miðnætti og því svarta myrkur.
það var svo mikil rigning að illa sást fram fyrir skipið, né í ljósin frá byggðinni beggja megin fljótsins, sem hefðu átt að sjást vel.
Lóðsinn sem var um borð bað skipstjórann að senda mann fram á bakka og láta vita ef skip kæmi á móti.
Radarinn var gagnslaus vegna truflana sem stöfuðu af stöðugum eldingum sem laust niður allt í kringum skipið, en nokkuð vel sást þó annað slagið í bjarmanum sem lýsti upp svæðið augnablik ef eldingum laust niður nærri.
Mynd stolin af netinu, síðar
Ég hafði aldrei séð eða heyrt þvílíkar eldingar og þrumur, það sama höfðu einhverjir skipsfélagar mínir á orði.
Vakthafandi stýrimaður kom niður í messa þar sem við nokkrir skipsfélagar voru. Stýrimaður kallaði á mig og sagði mér að fara í regngalla og fara fram í bakka, tengja þar kallkerfið og hafa samband við brú.
Mér krossbrá við þessi fyrirmæli en reyndi að bera mig karlmannlega og hlýddi. Ég var með lífið í lúkunum á leiðinni fram eftir dekkinu og ekki minnkaði óttinn þegar fram á bakkann var komið.
Skipstjórinn sagði mér að radarinn virkaði ekki vel og ég þyrfti að vera á útkíkki og reyna að sjá ef fljótabátur eða skip kæmi á móti.
Ég sá ekki mikið fram fyrir skipið vegna rigningarinnar, en við glampana frá eldingunum sást annað slagið grilla í bakka fljótsins beggja megin og eitthvað svart framundan.
Ég var í orðsins fyllstu merkingu skíthræddur, þorði ekki að snerta neitt og hélt mig beint undir vantinum sem lá frá mastri fram í stefni.
Ég gat þó ekki annað undir niðri, en dáðst af þessu náttúrufyrirbæri, eldingunum, ljósaganginum og hávaðanum sem eldingunum fylgdi.
Ég rýndi þó reglulega fram fyrir skipið. Við mættum nokkrum fljótaprömmum og lét vita af þeim jafnóðum og þeir komi í ljós.
Allt í einu kallaði skipstjórinn til mín í gegn um kalltækið og sagði mér að líta upp aftur eftir skipinu.
Það gerði ég og var nær dottinn af undrum, og af blandinni hræðslu, en jafnaði mig þó fljótt því um svona fyrirbæri sem þarna blasti við mér hafði ég lesið, bæði í fræðiritum og í skáldsögum, en aldrei á ævinni upplifað fyrr, raunar aldrei síðan heldur.
Skipsmöstrin þrjú og loftnetin þar á milli, loguðu. Þetta voru hrævareldar sem orsökuðust af rafmögnuðu og röku loftslagi.
Skipstjórinn sagði mér að lóðsinn hefði sagt að ég ætti að halda mig undir vantinum eins og ég hefði gert.
Hræfareldarnir stóðu yfir í nokkrar mínútur án þess að valda neinum skaða, ekki einu sinni á lofskeytatækjunum, sennilega hefur loftskeytamaðurinn verið búin að aftengja þau eins og oft er gert í þrumuveðrum.
Það var svo nokkrum mínútum síðar sem skyndilega stytti upp, og ekki kom dropi úr lofti næstu daga á þessu svæði.
Stuttu síðar var kallað í enda.