Handavinnu- og 

Í hversdagsleika síðustu aldar voru börn, unglingar og fullorðnir, ekki svo upptekin við að stara ofan í snjallsíma eða að eyða frítíma sínum í tölvuleiki.
Nei, við vorum mikið að dunda í allskonar handavinnu og föndri og þá sérstaklega yfir vetrarmánuðina. Mér er það minnistætt hversu mikið skólakerfið og einnig æskulýðsstarfsemi lagði í að kenna okkur handavinnu og að föndra.

Í lok skólaársins voru síðan haldnar risastórar sýningar á handavinnu afurðum vetrarins og voru oft allar skólastofur fullar af allskonar sauma- og smíðavinnu, sem og listaverkum sem við börnin vorum mjög stolt af. Þá fengum við ekki bara einkunnir, heldur líka hrós frá vinum og ættingjum.

Handavinnusýning í Barna- eða Gagnfræðaskóla Siglufjarðar, í kringum 1962.
Ljósmynd: Steingrímur Kristinsson.

Pistlahöfundur spjallaði við ónefnda Siglfirska vinkonu í undirbúningsvinnu fyrir þessa handavinnu samantekt og sagði hún eftirfarandi með bros á vör:

“Virkilega gaman að rifja þetta upp og ég man sérstaklega vel eftir dögunum fyrir sýningar, því þá þurfti maður að klára allt og skila af sér.
Man þegar ónefnd skólasystir mín, þurfti bíl undir allt sitt góss, en ég labbaði bara heim með mitt saumadót undir annarri hendinni eftir sýninguna. Ég fékk samt hærri einkunn en hún og mamma mín sagði, að það væri eðlilegt, mamma hennar hefði unnið allt fyrir skólasystir hennar.
Já, það var kannski líka samkeppni á milli mæðra, 🙈 en ég var látin vinna mitt, en foreldrarnir voru mjög metnaðarfullir fyrir hönd barnanna.“

Smá bros frá Steingrími:

Ég man hvað ég var argur þegar ég og krakkarnir í mínum bekk (10 ára  minnir mig) voru sendir í tíma hjá Arnfinnu handavinnukennara, og þar látnir prjóna inniskó.

Ég var ekki hress með það og sagði hátt og skýrt við Arnfinnu ég mundi sko ekki prjóna neina helvítis inniskó, og sópaði prjónadótinu á gólfið.
Ef það hefði verið búið að finna upp orðið „OFVIRKUR“ þá hefði ég á þessum tíma fengið það viðurnefni.

Arnfinna kom aðvífandi með gusti, hnefann á lofti og ljótan svip á andliti. Hún nánast öskraði á mig og sagði mér að tína dótið upp á borðið aftur.
Mér brá alvarlega, og var nánast skelfinu lostinn og hlýddi kennaranum.

Eitthvað fleira sagði hún og skipaði mér að hefja prjónum, sem ég auðvitað kunni ekki, eins og flestar, eða allar stelpurnar og eitthvað af strákunum kunnu.

Hún stóð yfir mér höstug á svip á meðan hún hélt föstum tökum á höndum mínum er hún tók að kenna mér handbrögðin, ég var nokkuð fljótur að læra það eins og flest annað verklegt, og stóð hún yfir mér lengi vel og lét ýmis orð falla mér til stuðnings og með aðeins mildari tón í málfari.

Ekki man ég hve mikið ég kláraði af öðrum skónum, en það var lítið er tímanum var lokið.
Okkur var sagt að taka prjónadótið og teikningarnar með heim og skila þeim fullfrágengnum í næsta tíma sem samkvæmt stundartöflu var eftir viku.

Ég sagði mömmu frá því sem skeð hafði, og sagði henni að ég mundi ekki mæta í fleiri tíma hjá henni og eitthvað fleira muldraði ég.
Hún róaði mig og reyndi að gera lítið úr málinu og sagðist mundi hjálpa mér, og ég lofað að mæta með skóna í næsta tíma, það endað með að hún kláraði prjónið, þar sem ég þvertók að snerta prjónana, þetta væri nokkuð sem ég hefði ekkert gagn af að kunna.

Ég mætti með prjónaskapinn í næsta tíma, og veitti því athygli að Arnfinna skoðaði mína skó nokkuð lengur en hinna krakkanna, kom raunar til mín áður en hún hafði skoðað öll prjónaverkin sem voru enn á borði hennar. með skóna.
Hún stefndi á mig með „alvarlegum svip“ og sagði höstulega, þú hefur ekki prjónað þetta sjálfur, mamma þín hefur gert þetta fyrir þig.

Og svo rakti hún alt prjónavesenið upp og skildi eftir á borðinu, og sagði í skipunartóni, byrjaðu aftur strákur.

Ég horfði í augu hennar og reyndi að herma eftir svip hennar og ætlaði aldeilis að láta hana heyra í mér, en guggnaði, stóð upp og forðaði mér út úr kennslustofunni, Hún reyndi að krækja í mig en tókst ekki.

Ég var kallaður á teppið hjá skólastjóranum Friðrik Hjartar eins og svo oft áður, ég komst ekki að til að andmæla honum, það var raunar venja, ég fékk aldrei að láta mína skýringu í ljós, ég var ávalt hinn seki hjá honum, stundum réttileg en stundum alls ekki.

Þetta breyttist rækilega þegar Friðrik hætti sem skólastjóri og við tók Hlöðver Sigurðsson skólastjóri. Hann bað um mína skoðun, hlustaði vandlega, og áttaði sig fljótlega á því, að ég játaði prakkastrik þegar ég var sekur en brást illa við þegar ég var saklaus, sérstaklega þegar eldri strákar klöguðu mig, eftir að hafa fengið blóðnasir.
En ég varð fyrir miklu einelti og hrindingum sumra eldri strákanna.
Ég var blæstur í máli og fleira, sem þótti ástæða til hegningar af viðkomandi.

Varðandi Handavinnu tímana hjá Arnfinnu, þá komst ég upp með það að hætta mæta í tíma hjá henni, sennileg hefur hún hafnað mér, svo ósk mín varð uppfyllt

Föndur, listsköpun og tómstundir í Æskulýðsheimilinu við Vetrarbrautina (Æskó)

Margar kynslóðir Siglfirðinga eiga sér góðar minningar frá Æskó. Þetta stóra, þriggja hæða hús er löngu horfið, en minningarnar um gríðarlega framsækna og fjölþætta starfsemi lifa enn.
Þökk sé Steingrími og mörgum öðrum, sem með ötulli sjálfboðavinnu komu að stofnum Æskulýðsheimilis Siglufjarðar. Þar fundu mörg ungmenni hæfileika sem þau vissu ekki að í þeim byggi og þarna við Vetrarbrautina heima á Sigló, skapaðist t.d. ævilangur ljósmyndaáhugi pistlahöfundar.

Safnarasýning og fullorðins föndur

Pistlahöfundur hefur ekki upplýsingar um hvar og hvenær þessar sýningar voru settar upp, en myndirnar sýna að áhugamál bæjarbúa eru margskonar og sköpunargleðin mikilfengleg.