Áttavilltur

Beint áfram og þú ferð “framá / suðrá” fjörð og ef þú beygir til hægri þá endar þú “uppá” Brekku…
Ljósmynd: Kristín Sigurjónsdóttir.

Það getur vel verið að þetta með að vera oft áttavilltur sé ættgengt, eða svo er þetta einkennilegt meðfætt “sér-Siglfirskt” fyrirbæri, því amma Nunna (Unnur Möller) sagði t.d. alltaf…
“Ég þarf að skreppa NORÐUR á Akureyri… ” Hún sagði aldrei INNÁ Akureyri.
Þó svo að hún vissi mikið vel að hún bjó í firði norðan við Akureyri en mér skilst reyndar að margir innfæddir eldri Siglfirðingar segi þetta enn í dag.

Að sjá ekki fjöll eða HAF

Þetta með að sjá fjöll og haf er mér mikilvægt og mér var sagt í barnæsku að mávar geti ekki flogið, ef þeir sjá ekki sjó og þegar ég var 12 ára gamall á skakinu á litlu Freyju SI 33 trillunni hans afa Péturs Bald, þá kippti ég einu sinni um borð tveimur stykkjum og henti þeim ofan í opna lestina á trillunni. Mikið rétt, þeir gátu ekki flogið, urðu bara sjóveikir og ældu hver yfir annan með tilheyrandi lýsislykt og afi skipaði mér að hjálpa þessum illa lyktandi bjargar- og fluglausu útældu fuglum aftur út í víddir hafs og himins.

Ófleygur stál mávur. Endurvinnslu listaverk í Hunnebostrand.
Ljósmyndari: Jón Ólafur Björgvinsson. 

Eina siglinga hjálpartækið sem var til um borð í Freyjunni var áttaviti og afi var einstaklega duglegur við að kenna mér að taka mið af fjöllum og öðru og fræða mig um nöfnin á því sem við sáum í landi og oftast fylgdi með saga um hina og þessa staði. Þegar það kom þoka og við misstum landsýn, þá sigldi hann bara heim á klukkunni og kompásnum og við fengu alltaf aftur landsýn á réttum stað, heima við þröngan Siglufjarðarkjaftinn.

HRÍSEY

Mínar fyrstu minningar af þessari óþægilegu „ég er áttavilltur“ tilfinningu koma úr heimsókn út í Hrísey þegar ég var 7-8 ára. Ferðalagið var fallegt, en því fylgdi hræðileg sjóveiki í langri bátsferð með Drang.
Flóabáturinn Drangur fór með mig frá Sigló og út í Grímsey og gott ef ekki þar á eftir til Ólafsfjarðar, Dalvíkur og síðan loksins til Hríseyjar.

Flóabáturinn Drangur við bryggju í Grímsey? …
eða líklega er þetta á Áskógströnd.
Ljósmyndari óþekktur.

Það sem ég man úr þessari vikulöngu dvöl á þessari fallegu eyju var að mér fannst að sjálft Hríseyjar þorpið væri á vitlausum stað á eyjunni og þetta með að sjá ekki til norðurs var alveg ótrúlega óþægileg tilfinning.
Að öðru leyti fannst mér ég næstum vera heima á Sigló hjá ömmu Nunnu, því við gistum heima hjá tvíburasystur ömmu, henni Alvildu Friðrikku Maríu Möller.
Þær voru svo líkar og svo var ég sjálfur svo líkur Almari yngsta syni hennar sem var bara tveimur árum eldri en ég. 

Alvilda Friðrikka María Möller (Alla) tvíburasystir ömmu Nunnu situr með bolta í höndunum fyrir miðri mynd.
Ungar KS handboltastelpur.
Ljósmynd: Kristfinnur Guðjónsson

Lengst til vinstri í efstu röð: Sigríður Jóhanna Andrésdóttir, Anna Blöndal og ?
Í miðröð eru: Kristín Sigríður Færseth, Anna Lára Hertervig og Guðný Þorsteindóttir.Þjálfarinn heitir Björgvin Bjarnason. 

Eftir nokkra yndislega daga til viðbótar inní Eyjafirði hjá barnabörnum afa Péturs á Dalvík kom ég loksins aftur heim á Sigló með sama bát og í þetta skiptið var bara komið við á Ólafsfirði, Guði sé lof… minnir mig.

Drangur að koma heim á Sigló
Með skipverja af Haferninum, ásamt fleiri farþegum.
Ljósmynd: Steingrímur Kristinsson.

 Mér fannst ég nú vera orðin veraldarvanur maður og vissi fyrst núna að það voru víst til fjórar áttir í heiminum.

GRINDAVÍK

Aðrir staðir í barnæsku þar sem ég hef fundið fyrir ákafri áttavilluvanlíðan koma úr minningarmyndum frá t.d. heimsóknum til Söllu frænku í Grindavík. Þarna er allt galopið og bara eitt sjáanlegt alvöru fjall. Þorbjörninn er svo sem flott gamalt eldfjall en hann einn og sér veitir ekkert skjól fyrir verði og vindi sem kemur úr öllum áttum og gott ef það rignir ekki neðanfrá þarna líka.

Það er aldrei logn þarna heldur og ég leyfi mér að efast um að orðið LOGN sé til í sunnlensku tungumáli.

Þungur stálfiskur sem fýkur ekki svo létt.
Endurvinnslulistaverk í Hunnebostrand.
Ljósmyndari: Jón Ólafur Björgvinsson.

Salla frænka og fjölskylda komu oft í heimsókn til okkar í fjallafjörðinn fagra og eitt sumarið hafði hún með sér sléttlendis vinkonu frá Grindavík, en þau urðu síðan að drífa sig strax úr bænum, því vinkonunni leið svo illa og henni fannst hún vera svo innilokuð og leið eins og að fjöllin vildu ráðast á sig eða vera hreinlega alveg við það detta yfir hana.

Mér sjálfum er títt hugsað til elsku Söllu frænku og fjölskyldu þessa dagana sem þurfa að lifa með alla þessa jarðskjálfta og hræðslu við yfirvofandi eldgos.