22. nóvember 1991 | Minningargreinar | 486 orð
"Og hvað er að hætta að draga andann annað en að frelsa hann frá friðlausum öldum lífsins, svo að hann geti risið upp í mætti sínum, og ófjötraður leitað á fund guðs síns?" (Úr Spámanninum eftir K. Gibran.)
Okkur langar að minnast ömmu okkar, Sigrúnar Jónasdóttur, með nokkrum orðum en hún andaðist á hjartadeild Borgarspítalans þann 11. þessa mánaðar eftir nokkra sjúkdómslegu.
Amma var fædd í Beingarði í Hegranesi en bjó lengst af á Siglufirði. Amma var mjög sjálfstæð og ákveðin kona. Hún vann mikið alla sína daga og var fyllilega karlmannsmaki í þeirri verkamannavinnu sem hún vann.
Hingað til Reykjavíkur kom hún árið 1964 og kom þá inn á heimili okkar þar sem ætlunin var að hún litil til með okkur tveimur elstu systrunum í einhverjar vikur. Það teygðist þó úr þeim tíma og nutum við þess að hafa ömmu á heimilinu í tæp fimmtán ár. Þá flutti hún í íbúð í næsta nágrenni við okkur þannig að þau miklu og góðu tengsl sem myndast höfðu milli okkar systkinanna og ömmu héldust vel.
Áhugi á fræðslu og menntun var henni í blóð borinn og var hún mikill uppfræðari og uppalandi. Hún fylgdist vel með nýjustu hugmyndum og var fróð um marga hluti, ekki síst hvað varðaði vísindi og fræði, svo og sögu og menningu landsins. Hún kunni ógrynnin öll af ljóðum og var óþreytandi að miðla okkur fróðleik og kenna okkur ljóð þegar við vorum yngri og búum við að því alla tíð. Hún fylgdist mjög grannt með skólagöngu okkar og hafði mikla ánægju af að ræða við okkur um viðfangsefni okkar og hugðarefni.
Amma var alltaf opin fyrir nýjum hugmyndum þó gömul og góð gildi og dyggðir hafi alla tíð haldið sínu hjá henni. Hún var framfarasinnuð félagshyggjukona og afar fráhverf því lífsgæðakapphlaupi og eftirsókn eftir vindi sem er svo áberandi í dag. Amma lagði alla tíð lítið upp úr veraldlegum hégóma og óþarfa. Andleg verðmæti voru henni hin einu sönnu verðmæti og af þeim átti hún meira en nóg.
Hún hugsaði ekki mikið um sjálfa sig en þeim mun meira um aðra og var óþreytandi að gefa af sjálfri sér.
Við nutum þeirra forrréttinda að eiga ömmu sem var alltaf til staðar fyrir okkur og aðra. Það var alltaf einhver heima til að tala við svo ekki sé minnst á soðna brauðið og flatkökurnar sem alltaf stóðu til boða.
Það er dálítið undarlegt til þess að hugsa að sá tími er liðinn að hægt sé að koma við hjá ömmu. Þessi fasti punktur í tilverunni er horfinn, kletturinn í hafinu sokkinn, hluti af okkar rótum visnaður. Eftir stendur í hugum okkar þakklæti fyrir að hafa notið hennar eins vel og lengi og við þó gerðum.
Sigrún, Steinunn,
Guðrún og Valgeir.
Vegna mistaka við vinnslu þessarar greinar birtist hún hér aftur.