Visnes húsið á Sigló

Þegar hið mikla ævintýri hófst sem bjargaði þjóðinni fyrir horn og gerði hana sjálfstæða, fluttist fólk alls staðar að af landinu til Siglufjarðar svo og erlendis frá því Þar var nóg að gera fyrir vinnufúsar hendur. Dugnaður og atorkusemi voru lykilorðin sem lögðu grunninn að því samfélagi sem varð til í þessum bæ á Tröllaskaganum við Grímseyjarsundið.

Óttar gekk Iðnskólann á Siglufirði og hóf síðan nám í bakaraiðn í Leifsbakaríi. Árið 1978 fluttu Óttar og Guðrún á Sauðárkrók þar sem hann lauk meistaranámi, en keyptu Sauðárkróksbakarí um áramótin 1983-84 og ráku það til haustsins 2006.
Þá fluttust þau í Kópavoginn, þar sem Óttar starfaði fyrst sem öryggisvörður hjá Securitas, en þó lengst af sem húsvörður við Salaskóla.

Óttar lést 31. janúar 2009 aðeins 53 ára gamall.

Bíóísinn (sleppum Því að nefna hvaðan hugmyndin um nafnið er komin) var hreint ótrúlega bragðgóður og minnti óneitanlega á annan slíkan með sama nafni. Þá stóð hann að framleiðslu á veisluístertum sem voru öllu glæsilegri en þær sem var að hafa í verslunum og ljóst að á þessu sviði naut hann þess að hafa starfað og numið í bakaríinu nyrðra. Því miður var ísbúðin glæsilega ekki lengi í rekstri þar sem hráefnið frá Emmess ís hækkaði í verði með hverri sendingu, en það var uppistaðan í ístertugerðinni.

Kristbjörn flutti eftir þetta til Noregs og hefur búið þar síðan.

Neðri hæð Visneshússins er byggð 1933, en Jón sem kom til Siglufjarðar 1936 kaupir hana líklega 1945 og virðist fljótlega fara að undirbúa byggingu efri hæðarinnar. Þegar því var lokið að mestu, flytur hann upp en selur bræðrum sínum þeim Bjarna og Tómasi neðri hæðina 1947. Þar bjuggu þeir með fjölskyldur sínar, en neðri hæðinni var líklega skipt í tvö íbúðarrými sem íbúar þurftu þó að deila með sér eldhúsinu. Í öðrum hlutanum bjuggu Tómas ásamt Steinunni konu sinni og sonunum Yngva og Trausta, en í hinum bjó Bjarni ásamt Þuríði konu sinni og sonunum Sigurði, Haraldi, Kristjáni og Óttari. Eins og fyrr segir flutti Jón á efri hæðina og bjó þar með Sigurpálu konu sinni og Herði syni þeirra og um tíma einnig Elísabetu (Bettý) dóttir þeirra, en síðar bættust við þau Birgir, Lilja og Tómas. Sigurður faðir þeirra Visnesbræðra flytur svo til Siglufjarðar 1949 frá Hnífsdal og býr hjá Jóni til dauðadags, en hann hafði misst konu sína 19 árum áður. Annars var Visnes svolítið eins og félagsheimili því að ættingjar og tengdafólk kom gjarnan við þegar það átti leið í bæinn.
Tómas Sigurðsson flytur úr Visnesi út í verkamannabústaði 1948 eða 49 með sitt fólk, en Bjarni 1963 með sinni fjölskyldu út á Hvanneyrarbraut 78.

Þeir bræður áttu og gerðu út Þormóð Ramma SI 32 sem strandaði við Sauðanes laugardaginn 25. nóvember 1950, en þann bát höfðu þeir keypt af Skafta á Nöf. Kristján sem bjó þá tímabundið hjá Arnóri bróður sínum var skipstjóri og Tómas vélstjóri, en hásetar voru Jón Sæmundsson og Halldór Pétursson þá aðeins 16 ára gamall. Jón átti að fara þessa örlagaríku ferð en var veikur svo að Tómas fór í hans stað. Báturinn fékk á sig brot í fjarðarmynninu þegar hann var á heimleið úr róðri og hvolfdi við það. Næsta alda sem reið yfir rétti bátinn svo aftur við. Strax og báturinn komst á réttan kjöl var sent út stutt neyðarkall sem heyrðist á Loftskeytastöðinni en talstöðin varð síðan óvirk. 

Báturinn var þá orðinn vélarvana og hálffullur af sjó, en stýrið var í lagi og það tókst að koma upp fokku og lensa undan vindi fyrir Nesoddann. Hann hraktist upp undir ós Engidalsár og tók þar niðri en losnaði aftur þegar flæddi að og strandaði að lokum inni í klettabás við svonefnt Hjallanes. Íbúarnir á Sauðanesi fylgdust með því sem gerðist og gat látið vita nánar um atburðarrásina símleiðis. Menn úr Björgunarsveitinni á Siglufirði brugðust fljótt við og héldu yfir fjallið undir forystu Sveins Ásmundssonar en Sigurður Jakobsson var leiðsögumaður hópsins. Verulega slæmt veður var á fjallinu og þurftu björgunarmenn að skríða sums staðar vegna veðurhæðar og þar var einnig mikil hálka. Hefur þessi ferð því verið hin mesta svaðilför. Bátsverjar vörpuðu belg sem bundinn var við færi í sjóinn og rak hann upp í fjöru. Voru þeir síðan dregnir í björgunarstól til lands hver á fætur öðrum sem gekk nokkuð vel. 

Náðist því að bjarga mönnunum áður en illa fór, þrátt fyrir erfiðar aðstæður og slæmt veður á strandstað. Gistu síðan bæði björgunarmenn og skipbrotsmenn að Sauðanesi, alls um 20 menn. Báturinn brotnaði síðan í spón þarna í fjörunni, en nokkru síðar fóru þeir bræður á snurpubát á strandstaðinn og náðu upp vélinni. Mörgum árum síðar kom Trausti á Sauðanesi með eitt skrúfublaðið af bátnum sem hann hafði þá fundið í fjörunni. Þekktist það meðal annars af því að búið var að sjóða í það vegna þess að það skemmdist meðan báturinn var í eigu Skafta þegar hann strandaði, en náðist aftur út nánast óskemmdur. Blaðið er nú varðveitt í sumarbústaðnum sem þau Óttar Bjarnason og Guðrún Sölvadóttir keyptu forðum daga handan fjarðarins og stendur nokkuð sunnan við Ráeyri af Kristfinni Guðjónssyni ljósmyndara og Jónu Guðbjörgu Stefánsdóttur, sem þau síðan endurbyggðu á svo glæsilegan hátt.

Pétur Gautur sem var fulltrúi bæjarfógeta flutti inn á efri hæðina árið 1962 þegar Jón flytur úr bænum ásamt fjölskyldu sinni, en hann staldraði þar aðeins við í tvö ár. Árið 1964 eftir að Pétur Gautur var fluttur úr bænum fór Jón norður ásamt syni sínum Tómasi, en húsið var þá opið og vildi Jón líta þar inn. Þeir fóru inn og upp á háaloft þar sem þeir fundu fyrstu skíði Tómasar, en hann hafði verið mikill afreksmaður á skíðum á sínum yngri árum og einnig fundu þeir mikið magn af flöskum sem höfðu verið notaðar undir einhverja saft á sínum tíma. Ekki fylgdi þó sögunni hvort flöskurnar voru allar tómar eða hvort eitthverjar þeirra geymdu eitthvað innihald frá árum áður.

9. jan. 1964 brann Tunnuverksmiðja ríkisins á Siglufirði til kaldra kola. Kviknaði í timburgólfi meðfram skorsteini og var eldur lengi falinn í timburstafla, áður en hann blossaði upp. Austan Tunnuverksmiðjunnar stóðu tvö hús, og var mjög óttast að í þeim kviknaði. Gluggar sviðnuðu og rúður sprungu í þeim báðum og það rauk úr þaki þeirra beggja um tíma.  Slökkviliðinu tókst þó að verja húsin, meðal annars með því að negla stórar asbestplötur fyrir glugga þeirra. Eftir brunann var ákveðið að endurbyggja Tunnuverksmiðjuna og að ekki skyldi lengur búið í húsunum að Grundargötu 17 þar sem Sigríður móðir Björns Dúasonar og Steinunn Scram bjuggu og 19 sem var Visnes og voru þau rifin nokkru síðar.

Heimildir: Tómas Jónsson, Kristján Bjarnason, mbl.is, Siglfirðingur, Mjölnir.

Samantekt: Leó R. Ólason.