Ragna Bachmann

Foreldrar hennar vóru hjónin Guðrún Guðmundsdóttir og Guðjón Bachmann, vegaverkstjóri, síðar lengi búsett í Borgarnesi. Í Borgarnesi átti Ragna heitin sín ungdómsár. Og þar verður hún kvödd og lögð til hinztu hvíldar í dag.

Það mun hafa verið árið 1928 sem Ragna flyzt til Siglufjarðar. Frá Borgarnesi fór hún til Akureyrar, gerði þar stuttan stanz, en sezt síðan að á Sigló. Þar bjó hún síðan og starfaði lungann úr lífi sínu.

Sjúkrahús var reist í Siglufirði árið 1928 og vígt á fullveldisdaginn 1. desember það ár. Þar hóf Ragna störf sín í Siglufirði. Atorka hennar og útsjónarsemi féll vel að þeim framfarahug, sem einkenndi Siglufjörð þessara ára. Þá þegar hnýttu hún og heimamenn þá hnúta gagnkvæms trausts og vináttu, sem héldu í áratugi eða meðan ævi hennar entist.

Sama ár og sjúkrahúsið var byggt var stofnuð lyfjabúð í Siglufirði. Fyrsti lyfsalinn var heiðursmaðurinn Aage Schiöth, sem víða kom við sögu í málum Siglfirðinga, sat m.a. í bæjarstjórn um árabil. Apótekið varð næsti vinnustaður Rögnu. Þar vann hún af sama dugnaði og sömu trúmennsku sem hvarvetna annars staðar þar sem hennar naut við.

Síðan lá starfsleiðin til Síldarverksmiðja ríkisins en þar vann hún um langt árabil á efnarannsóknastofu fyrirtækisins. 

Efnafræðingur, sem þar starfaði, hafði á orði, að Ragna væri "besti sjálfmenntaði efnafræðingurinn" sem hann hefði kynnst um dagana.

Reyndar var starf hennar tvíþætt á seinni hluta starfsferils hennar í Siglufirði. Á sumrum starfaði hún hjá efnarannsóknastofu Síldarverksmiðja ríkisins en á vetrum hjá Barnaskóla Siglufjarðar; sá þar einkum um ljósböð fyrir ungviðið í svartasta skammdeginu.

Það er tvennt sem einkenndi Rögnu öðrum fremur. Það fyrra speglaðist í öllum störfum, sem hún vann, og var samofið úr atorku, samvizkusemi og trúmennsku.

Það síðara var umhyggja hennar fyrir börnunum sínur tveimur, dóttur og syni.

Helga Bachmann kennari;

maki hennar er Haraldur Hjartarson bifreiðastjóri og dæturnar eru þrjár.

Gunnar Bachmann rafvirki og kennari við Iðnskólann í Reykjavík;

maki hans er Bára Ragnarsdóttir. Þau eiga og þrjár dætur. Barnabarnabörnin eru þrjú.

Undirritaður kynntist Rögnu í sameiginlegu starfi innan Sjálfstæðisflokksins í Siglufirði. Dugnaður hennar, glöggskyggni og góðhugur naut sín þar sem annars staðar. Það var svo sannarlega hvetjandi og orkugefandi að hafa fólk af hennar gerð að samherjum á þeim vettvangi.

Ég kveð Rögnu með þakklæti og virðingu.

Ég veit að ég mæli fyrir munn Siglfirðinga, heima og heiman, þegar ég sendi Helgu og Gunnari innilegustu samúðarkveðjur.

Stefán Friðbjarnarson.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Ragnheiður Bachmann

Í mínum huga, þarf ekki mörg orð að hafa um Rögnu, sem ég kynntist fyrst sem barn í Barnaskólanum og síðar hjá SR: 

Hún Ragna, hún var dásamleg, hvar sem hún kom nálægt.

Ein af þeim fáu kvenskörungum á Siglufirði sem ég kynnist persónulega var Ragna Bachmann. Fyrst í Barnaskólanum og síðan sem starfsmaður Síldarverksmiðja ríkisins. Þar vann Ragna á sumrin á Efnarannsóknarstofu SR á Siglufirð. Þangað var ég þá 16 ára, lánaður til sendistarfa í tæpa viku, vegna fjarveru eða veikinda sendils. Kynni mín frá barnaskólaárunum, rifjuðust upp og gæði hennar og vinskapur á nýjum stað voru á sama hátt vinsemd og ákveðni, sem enginn gat annað en borið virðingu fyrir.  Í Barnaskólanum sinnti hún hjúkrunarstörfum og eftirliti með heilsu okkar krakkanna, sem ég held að við öll hafi elskað hana.  Á efnarannsókn sinnti hún öllum mælingum og gæðaeftirliti á mjöl og lýsisframleiðslunni. Sendlarnir sáu um að sækja og færa henni sýnishorn framleiðslunnar minnst tvisvar á sólarhring. Ég ætla ekki að telja upp frekari kynni okkar en láta þrjár minnigargreinar sem skrifaðar voru eftir andlát hennar árið 1993 um Ragnheiði, duga.   - Steingrímur Kristinsson

Ef einhver sem þetta les, á stærri og eða betri mynd af Rögnu, vinsamlega sendið mér: sk21@simnet.is

11. desember 1993 

Minning Ragnheiður Bachmann, frá Siglufirði

Fædd 13. mars 1906 - Dáin 4. desember 1993

Sól var yfir Hólshyrnu. Sjór svartur af síld, sem breytt var í störf, verðmæti og gjaldeyri. Unnin nótt með degi; á flotanum, á söltunarstöðvunum, í bræðslunum. Allir í önnum í síldarbænum; í kapphlaupi við tímann. Ekki var minnstur krafturinn eða þrótturinn í Ragnheiði Bachmann, Rögnu eins og hún var kölluð, sem um langt árabil starfaði á efnarannsóknastofu Síldarverksmiðja ríkisins í Siglufirði. Atorka hennar var dæmigerð fyrir kaupstaðinn á uppgangsárum hans.

Siglufjörður í önnum síldaráranna. Þannig er staðurinn sannastur í minningu þeirra sem lifðu síldarævintýrið. Ragna Bachmann í annríki þessara ára. Þannig er mynd hennar sönnust í minningu fólksins sem deildi með henni löngu liðnum Siglufjarðarárum.

Ragnheiður Bachmann fæddist í Borgarnesi 13. marz árið 1906 og var því 87 ára að aldri þegar kallið kom. Foreldrar hennar vóru hjónin Guðrún Guðmundsdóttir og Guðjón Bachmann, vegaverkstjóri, síðar lengi búsett í Borgarnesi. Í Borgarnesi átti Ragna heitin sín ungdómsár. Og þar verður hún kvödd og lögð til hinztu hvíldar í dag.

Það mun hafa verið árið 1928 sem Ragna flyzt til Siglufjarðar. Frá Borgarnesi fór hún til Akureyrar, gerði þar stuttan stanz, en sezt síðan að á Sigló. Þar bjó hún síðan og starfaði lungann úr lífi sínu.

Sjúkrahús var reist í Siglufirði árið 1928 og vígt á fullveldisdaginn 1. desember það ár. Þar hóf Ragna störf sín í Siglufirði. Atorka hennar og útsjónarsemi féll vel að þeim framfarahug, sem einkenndi Siglufjörð þessara ára. Þá þegar hnýttu hún og heimamenn þá hnúta gagnkvæms trausts og vináttu, sem héldu í áratugi eða meðan ævi hennar entist.

Sama ár og sjúkrahúsið var byggt var stofnuð lyfjabúð í Siglufirði. Fyrsti lyfsalinn var heiðursmaðurinn Aage Schiöth, sem víða kom við sögu í málum Siglfirðinga, sat m.a. í bæjarstjórn um árabil. Apótekið varð næsti vinnustaður Rögnu. Þar vann hún af sama dugnaði og sömu trúmennsku sem hvarvetna annars staðar þar sem hennar naut við.

Síðan lá starfsleiðin til Síldarverksmiðja ríkisins en þar vann hún um langt árabil á efnarannsóknastofu fyrirtækisins. Efnafræðingur, sem þar starfaði, hafði á orði, að Ragna væri "besti sjálfmenntaði efnafræðingurinn" sem hann hefði kynnst um dagana.

Reyndar var starf hennar tvíþætt á seinni hluta starfsferils hennar í Siglufirði. Á sumrum starfaði hún hjá efnarannsóknastofu Síldarverksmiðja ríkisins en á vetrum hjá Barnaskóla Siglufjarðar; sá þar einkum um ljósböð fyrir ungviðið í svartasta skammdeginu.

Það er tvennt sem einkenndi Rögnu öðrum fremur. Það fyrra speglaðist í öllum störfum, sem hún vann, og var samofið úr atorku, samvizkusemi og trúmennsku. Það síðara var umhyggja hennar fyrir börnunum sínur tveimur, dóttur og syni. Helga Bachmann er kennari; maki hennar er Haraldur Hjartarson bifreiðastjóri og dæturnar eru þrjár. Gunnar Bachmann er rafvirki og kennari við Iðnskólann í Reykjavík; maki hans er Bára Ragnarsdóttir. Þau eiga og þrjár dætur. Barnabarnabörnin eru þrjú.

Undirritaður kynntist Rögnu í sameiginlegu starfi innan Sjálfstæðisflokksins í Siglufirði. Dugnaður hennar, glöggskyggni og góðhugur naut sín þar sem annars staðar. Það var svo sannarlega hvetjandi og orkugefandi að hafa fólk af hennar gerð að samherjum á þeim vettvangi.

Ég kveð Rögnu með þakklæti og virðingu.

Ég veit að ég mæli fyrir munn Siglfirðinga, heima og heiman, þegar ég sendi Helgu og Gunnari innilegustu samúðarkveðjur.

Stefán Friðbjarnarson.

11. desember 1993 

Ragnheiður Bachmann -

Þegar undirritaður frétti lát heiðurskonunnar Rögnu Bachmann, eins og við gjarnan kölluðum hana, sem gamla vinkonu frá Siglufirði, skaut ósjálfrátt upp minningum um löngu liðinn atburð, þar fyrir norðan. Það sýnir hversu mikil manneskja hún var, þegar hún tók þátt í þeirri miklu sorg og erfiðleikum, sem fjölskyldan mín lenti í og reyndist okkur svo mikil stoð og stytta í þeim erfiðleikum. Við tvö eldri systkinin dvöldumst hjá henni síðla vetrar 1958, en við áttum þá ekki í mörg hús að venda. Var hún okkur sem besta fóstra þessa vetrarmánuði. Fyrir þessa miklu aðstoð og umhyggju viljum við þakka Rögnu, nú þegar hún kveður hið jarðneska líf. Samverustundir síðustu áratugina hafa því miður verið alltof fáar. Þó höfum við ávallt haft fréttir af henni.

Kynni okkar voru fyrst og fremst vegna starfa hennar við fyrirtæki föður okkar, en hún vann þar gjarnan yfir vetrarmánuðina, og er mér nú minnisstætt, hve hann hafði ávallt miklar mætur á henni fyrir dugnað, ósérhlífni, hreinskilni og drengskap. Samvinna þeirra var mjög góð og þar ríkti gagnkvæmt traust.

Mér er í fersku minni stundirnar sem ég, lítill drengur, átti, þegar heimsótt var eldhúsið á Hótel Hvanneyri, gjarnan á laugardegi yfir háveturinn, en þar stóð Ragna yfir pottunum í eldhúsi hótelsins og tók þátt í undirbúningi einhverrar veislunnar.

Á árunum fyrir 1960 héldu Siglfirðingar uppi miklu menningar- og skemmtanalífi á "háu plani", enda ekki við öðru að búast af þeim. Siglfirðingar þess tíma voru "heimsmenn". Mikil vinna yfir sumartímann, mikill þénusta. Mikill fjöldi ungs fólks fór í framhaldsnám, gjarnan til Akureyrar eða Reykjavíkur, en heimamenn notuðu veturinn til þess að stunda menningarlíf og til skemmtana. Flestir þeir, sem upplifðu þennan tíma í sögu Siglufjarðar eiga vafalaust flestir góðar minningar frá þessum árum. Ragna Bachmann var þátttakandi í þessu merka mannlífi. Þrátt fyrir einangrun í svartasta skammdeginu var alltaf ljós að finna milli brattra fjalla Siglufjarðar. Aðalstarf Rögnu á þessum árum var starf hennar á rannsóknastofu SR, jafnframt sá hún um ljósaböðin í barnaskólanum á Siglufirði og er hún minnisstæð okkur börnunum, sem þar dvöldumst við nám og leik. Ég mun ekki fjalla um ætt hennar né lífshlaup annað, þar skortir mig þekkingu til.

Við sem þekktum Rögnu, minnumst merkrar konu með virðingu. Við sendum börnum hennar og fjölskyldum þeirra samúðarkveðjur. Guð blessi minningu góðrar konu með þakklæti fyrir allt og allt.

M. Gíslason.

11. desember 1993 

Ragnheiður Bachmann -

Þegar við vorum litlar áttum við tvær ömmur. Ragnheiður bjó á Siglufirði og var því kölluð amma á Sigló. Hún var með fallegt hvítt bylgjað hár og þá reykti hún og var alltaf með sígarettu í öðru munnvikinu. Í þá daga var óralangt til Siglufjarðar, þó að ekki sé ýkja langt síðan og við sáum ömmu því ekki oft. Það var því mikill viðburður þegar hún kom í bærinn og alltaf kom hún færandi hendi. Hún átti alltaf brjóstsykur í veskinu sínu og oft sendi hún okkur systrunum pakka, stundum af engu tilefni. Það var alltaf spenna í loftinu þegar pakkarnir frá ömmu komu, enda kenndi þar margra grasa. Alltaf sendi hún ullarnærboli sem klæjaði undan, vettlinga og sokka til sonardætra sinna á haustin. Þegar sú elsta okkar náði skólaaldri fékk hún að dveljast hjá ömmu í einn mánuð yfir sumartímann og sögurnar sem hún sagði frá þeirri dvöl voru eins og jólin stæðu í heilan mánuð. Það var því með mikilli eftirvæntingu sem við hinar biðum eftir að ná þessum aldri og fá að dveljast hjá ömmu. Og við urðum ekki fyrir vonbrigðum. Við fengum að ráða hvað keypt var í matinn og borðuðum vel þennan mánuð. Amma mótmælti því hástöfum öllum fullyrðingum foreldra okkar um hvað við værum matvandar. Amma átti líka alltaf kökur. Bestu smákökur í heimi voru bakaðar af ömmu. Eftir að hafa lifað í vellystingum hjá ömmu í heilan mánuð var ekki einu sinni gaman að koma heim.

Þegar við urðum eldri og komnar til meira vits komumst við að því að amma var kvenskörungur. Hún átti tvö börn sem hún ól upp ein. Hún kom þeim í gegnum nám og alltaf hvatti hún okkur til að vera sjálfstæðar og geta staðið á eigin fótum. Það var líka eitthvað sem börnin hennar lögðu mikla áherslu á. Í huga hennar var mennt máttur og hvatti hún alltaf til náms. Amma var mjög pólitísk kona og hafði ákveðnar skoðanir á öllum hlutum og því var oft ákaflega gaman að rökræða við hana um stjórnmál og afar lærdómsríkt á okkar mótunarárum.

Amma reykti mikið framan af ævinni. En einn daginn ákvað hún að hætta því og þá hætti hún. Hún var ekki með neinar yfirlýsingar um það, bara hætti, þó að allir sem umgengust hana væru vissir um að hún gæti aldrei hætt. Viljasterk manneskja eins og hún fór létt með það, og það var jú fyrir tíma nikótíntyggjós og -plástra.

Skömmu eftir að amma fluttist til Reykjavíkur fór heilsu hennar að hraka. Hún var Alzheimer-sjúklingur og var átakanlegt að horfa upp á jafn skapmikla og skarpa og viljasterka konu berjast við sjúkdóminn. Að endingu varð hún eins og aðrir að láta í minni pokann.

Elsku amma, erfiðu lífshlaupi er lokið. Þú varst fyrirmynd sem ekki gleymist og verð ég ánægð ef um mig verður sagt að ég hafi verið þó ekki væri nema örlítið lík þér, sjálfstæð og viljasterk.

Hvíl þú í friði.

Ragnheiður, Sólveig og Bryndís.