Een jaar zijn we inmiddels bezig met covid-19. Een jaar waarin we met allerlei inperkingen van onze vrijheid geconfronteerd werden. Om ‘de kwetsbaren te beschermen, en de zorg overeind te houden...’ Is dat gelukt? Hebben we met een jaar ‘strijd tegen het virus’ iets bereikt? Of moet je accepteren dat dit virus gewoon een blijvertje is?
Het feit dat de mentale en economische schade van alle maatregelen veel groter is dan de medische impact wordt meer en meer erkend. Volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau ‘gaat de rek er sociaal gezien uit,’ aldus directeur Kim Putters. Volgens hem is er sprake van ‘dalend sociaal vertrouwen.’ Ephimenco sprak in dit kader van een ‘volk van wraakzuchtige gefrustreerden...’
Bij dat alles lijkt het een sympathieke gedachte dat de PKN gemeenten oproept hun kerkgebouw beschikbaar te stellen als alternatieve locatie voor voortgezet onderwijs. De PKN wil immers gráág laten zien hoe maatschappelijk relevant ze is.
Natuurlijk gun ik leerlingen hun fysieke les… Toch mishaagde dit idee mij… Hoe kun je de kerkdeur door de week open doen voor scholieren, maar op zondag voor de gemeente gesloten houden? Snap je dan nog wat je core-business is?
Gelukkig ging de PKN inmiddels een lichtje op! Er kwam advies om, onder de bekende voorzorgsmaatregelen, weer samen te komen. Heel verstandig! Uit onderzoek blijkt immers dat éen op de vijf kerkgangers aangeeft na de coronacrisis af te haken… Lef om je kerkdeur open te doen getuigt van hart voor de zaak… Bovendien broodnodig, als je tenminste nog een beetje gemeente wil overhouden...