Forumland

Vroeger was het allemaal helder en duidelijk… Wie gereformeerd was, winkelde bij de gereformeerde bakker, slager en grutter. We hadden allemaal onze eigen zuil. Onze eigen scholen, eigen verenigingen, eigen kranten en eigen politieke partijen. Nadenken over allerlei keuzemogelijkheden was niet nodig, je weg was immers uitgetekend, op die weg ontmoette je vooral ‘huisgenoten des geloofs…’ 

Ik was Hervormd, zat dus op een hervormde school. Toen ik tijdens de kinderpostzegelactie bij een gereformeerde buurvrouw een bestelling probeerde binnen te slepen, wilde ze niet bij mij bestellen. ‘Nee, ik koop van iemand van de gereforméérde school…’ Een beetje kinderachtig, maar zo ging het toen vaak, misschien wisten we niet beter…

De zuilen zijn sinds de jaren ‘60 in rap tempo ontmanteld. Christenen stemmen inmiddels op een breed scala aan partijen, lezen allerlei kranten, letten bij winkels op andere criteria dan geloof of kerkelijke gezindte van de eigenaar. Die machtige zuilen zijn verdwenen. Nou ja, er kwam er éentje voor terug: de mini-zuil van de bevindelijk gereformeerden, uiterst rechts in het spectrum. Met het Reformatorisch Dagblad, de SGP, reformatorische scholen, gereformeerde zorginstellingen, eigen maatschappelijk werk en nog veel meer. 

Over het verdwijnen van de verzuiling wordt nauwelijks geklaagd. Contact met mensen met andere uitgangspunten dan jijzelf is best verrijkend. Bovendien, of we het nu leuk vinden of niet, christenen leven in de seculiere samenleving, niet in een reservaat.

Maar het oude komt terug! Thierry Baudet filosofeert over ‘Forumland,’ feitelijk niet minder dan een nieuwe zuil. 

Van de uil van Minerva had ik een bredere blik verwacht...