Gras liet de heilige Geest er dit keer niet over groeien… De kardinalen in de Sixtijnse kapel waren er in twee dagen uit. Woensdag was het conclaaf begonnen, donderdag even na zessen kwam witte rook uit de schoorsteen, een uur later stond paus Leo XIV op het balkon. Duidelijk geëmotioneerd, want wie zou niet opzien tegen de enorme verantwoordelijkheid die het pausschap met zich meebrengt…
Robert Prevost werd gekozen. Hij hoorde bij de kanshebbers, in mijn krant was hij getipt als éen van de serieuze kandidaten. Aan de andere kant ook een outsider, veel mensen hadden verwacht dat dit keer iemand uit Azië paus zou worden. Want in Azië groeit de kerk en is het Katholicisme springlevend en vitaal.
‘De vrede zij met u allen,’ waren paus Leo’s eerste woorden vanaf het balkon. ‘Het kwaad zal niet overwinnen… Zonder angst zullen we God ontvangen en gaan we samen verder. De wereld heeft Christus nodig, we moeten elkaar allemaal helpen…’
Zijn dit de woorden die gezegd moeten worden in een wereld die onder allerlei crises bijna bezwijkt? Een wereld waarin het bovendien veel wereldleiders aan elk moreel gezag ontbreekt… Een wereld van oorlogen en geruchten van oorlogen…
Zou deze paus, met Gods hulp, inderdaad de man zijn die het broodnodige morele gezag belichaamt en het weer op de kaart zet? Als protestant bid ik van harte dat het zo mag zijn… Tegelijkertijd moet ik een beetje grinniken… Met deze keuze houdt de Geest de Verenigde Staten mooi een spiegel voor…