Toen we in onze vakantie op een mooie zomerdag een Twentse stad binnen fietsten viel mijn oog op een bilboard met reclame voor een uitvaartonderneming. Het gezicht van de eigenaar keek ons stemmig aan. Naam en gezicht kwamen me bekend voor: dat lijkt X wel... X is een collega die ik wel eens tegen kwam toen ik dominee in het oosten was.
Gauw de website van de onderneming opgezocht. Het was X! Hij prees zichzelf aan als ervaren begeleider van begrafenissen en crematies. Ongeacht geloof, levensovertuiging of verzekering bent u daarvoor bij X aan het juiste adres...
Inmiddels bleek hij voor 60% als PKN-predikant te werken, en voor 40% als zelfstandig ondernemer . Zoals zoveel collega’s nog maar voor een deel van hun werktijd als gemeentepredikant werkzaam zijn. Wie een substantieel inkomen nodig heeft, moet er dan iets naast doen.
Ergens is dat wel bijbels. Paulus was tentenmaker, en ging er prat op dat hij nooit op kosten van de gemeente heeft geleefd. Vanuit de PKN werd een aantal jaren geleden jonge predikanten nadrukkelijk aangeraden zich te bezinnen wat ze naast hun predikantschap zouden kunnen doen om inkomen te genereren. Omdat de fulltime dominee voor veel gemeenten onbetaalbaar wordt.
Toch aarzel ik... Een dominee zou alle tijd moeten hebben. Twee heren dienen werd al in het evangelie als bepaald geen sinecure voorgesteld... De kerk lijkt met al die deeltijdbanen wel een sterfhuisconstructie… Bovendien, vergeef me het woord in deze context, maar is zulke versnippering een aantrekkelijk carrièreperspectief? Wie wil dit nog?