Onlangs keek ik naar het tv-programma waarin Roberto Stegeman oplichters en stalkers ontmaskert. Een echte ‘kijkbuis-liefhebber’ ben ik niet, en aan programma’s zoals dit heb ik helemaal het land. De mensen die aan de schandpaal worden genageld hebben het er waarschijnlijk zelf naar gemaakt, maar toch… Volksgerichten en amateur-boevenvangers vind ik gevaarlijk, voor je het weet lopen zaken volkomen uit de klauw.
Waarom dan nu wel voor de buis? Een kennis tipte dat deze keer een bekende het onderwerp van Stegemans programma was. Het hele dorp was inmiddels in staat van grote opwinding. Een gerespecteerd lid van de dorpsgemeenschap, ook actief op kerkelijk erf, bleek, als een soort piramidespel, enorme geldbedragen van klanten geleend te hebben, die hij nooit zou kunnen terugbetalen. Voor de camera werd de man door Stegeman met zijn wandaden geconfronteerd.
Ik vond het pijnlijk om iemand die je kent, iemand die je vertrouwt, iemand die ik als een fijn mens zou typeren, in deze ontluisterende toestand te zien. Van boeven en criminelen maken we ons bepaalde voorstellingen, het komt toch niet bij je op dat een vriendelijk mens uit je eigen omgeving zo’n boef zou kunnen zijn… De grens tussen goed en fout blijkt flinterdun…
Oud-gevangenisdirecteur Frans Douw zegt: ‘Hoe je het ook wendt of keert - een dader is één van ons, een medemens. Daders zijn veel meer dan alleen hun delict. Je moet veel meer doen dan iemand opsluiten, namelijk de ander benaderen als uniek individu…’
Kijk je dán soms met de blik van Christus?