Gespannen aandacht

Mijn zus in Amsterdam gaf een mooi cadeau voor onze verjaardagen: concertbezoek. Zo zaten we op zondagmiddag in het Concertgebouw. We waren mooi op tijd, het was vanaf het balkom aardig om de zaal te zien volstromen. Ik ontwaarde enige overeenkomst met de kerk. Niet dat kerkdiensten meestal tot de laatste plek bezet zijn, zoals het Concertgebouw vanmiddag wel, maar het waren voornamelijk senioren die de stoelen van de grote zaal vulden. Dat is jammer, zowel over de klassieke kerkdienst als over klassieke muziek kun je je dus zorgen maken. Zullen onze kleinkinderen nog kerkdiensten en klassieke muziek kunnen ervaren? Mij lijkt het een gemis als dat niet langer het geval zou zijn…

Er was nog een andere overeenkomst tussen de kerk op zondag en de volstromende zaal. Het Concertgebouw leek warempel de Ommerense kerk wel… Het is bij ons voor de dienst net een kippenhok. Dat was in het Concertgebouw niet anders, geanimeerd roezemoesde het publiek.

Dat geroezemoes veranderde in applaus toen de dirigent zijn opwachting maakte. Na een paar buigingen en nadat hij de concertmeester de hand had gegeven werd het eerste deel van het programma ingezet. En wat ik eigenlijk nog bijzonderder vond dan de inzet van het orkest was de geconcentreerde, verwachtingsvolle stilte van het publiek. Stilte die je als het ware kon horen. Je voelde hoe de aandacht zich spande, en mensen zich openstelden voor de muziek.

Kunnen wij kerkmensen zo verwachtingsvol in de kerk zitten? Met al onze zintuigen open? Beleef je diensten dan anders, dieper?