Geprikt

Het is misschien naïef, maar erg bang om covid-19 te krijgen ben ik niet. Mijn hele leven ben ik nog nooit ziek van griep geweest, dus ik heb het gevoel dat ik niet heel heftig op dit soort virussen reageer. Van de griepspuit, waarvoor ik sinds een paar jaar een uitnodiging ontvang, maak ik dan ook geen gebruik.

Maar onlangs werd ik uitgenodigd voor een coronavaccinatie… Wat nu? Mijn gevoel zei: ‘niet doen, nergens voor nodig…’ Bovendien kwam het AstraZeneca vaccin niet bijster positief in het nieuws, dus wat te doen?

Aan de andere kant: zoals de meeste Nederlanders ben ik alle maatregelen eigenlijk wel beu. Het leven heeft een stuk onbevangenheid verloren, je moet overal bij nadenken, het spontane is weg. De enigen waar ik nog een hand of een kus van krijg zijn mijn vrouw en mijn kleinkind. Het lokt me aan om gewoon op een terras een smakelijk biertje te drinken, een overvolle kerkdienst mee te maken, naar theater of museum te kunnen gaan. Allemaal snakken we er naar ons gewone leven weer op te nemen… Voor de mentale gezondheid van velen, oud en jong, moet de samenleving snel van het slot… Is vaccinatie éen van de wegen daarnaartoe?

Dus heb ik me dit keer laten prikken… Niet alleen voor mezelf, maar om ruimte voor de samenleving. Het is net als met naar de kerk gaan. Daar zit je immers óók niet alleen voor jezelf. Trouw blijven aan je gemeente is jóuw keuze, maar we doen het óók voor elkaar…