KLOK & KLEPEL
("Samen", 19 december 2013)
Daar zit ik nu, in een pastorie in de Betuwe. Als ik uit het raam van mijn studeerkamer kijk zie ik het kerkje van Ommeren. “Mijn” nieuwe kerk. Sinds zondag ben ik er dominee. Na het afscheid van De Lier volgde een hectische verhuizing. Het is bar wat een mens verzamelt. En we hadden al zo veel naar bazaar, kringloop, stort en oud papier gedaan, toch waren twee verhuiswagens nodig, en zoekt al dat spul nu een plekje in het nieuwe huis.
Dus ben je een vreemde in je boekenkast, in je klerenkast, in je keukenkastjes. Je bent een vreemde in het dorp en in de streek. Tegelijkertijd weet je dat zoiets maar kort duurt. Snel weet je de weg in je huis en de dorpelingen weten ook heel snel wie jij bent.
Maar “zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens” gaat voor ons nog niet op.. We zijn namelijk iets
kwijtgeraakt met verhuizen: de slinger van de klok. De klok hangt weliswaar zielig aan de muur, maar doet het dus niet... Achteraf vind ik dat de verhuizer ook wel een beetje stond te klungelen met die klok. Ik had 'm zelf stilgezet en van de muur gehaald, gewichten en slinger afgenomen. Veilig lag het hele spul op de grote tafel. Met noppenfolie en tape werden klok en gewichten goed ingepakt, maar de verhuizer bleef staan met de slinger in de hand.“Waar moet ik met die klepel naar toe?” vroeg hij aan zijn maten. Dat had me argwanend moeten maken. Want het is geen klepel, het is een slinger. Deze man had de klok wel horen luiden maar wist niet waar de klepel hangt... Kwestie van taalvaardigheid, dacht ik, maar verder besteedde ik er maar niet teveel aandacht aan. Je wilt zo'n verhuizer ook niet als schoolmeester de les lezen of als dominee bepreken. Enfin, alles ging de vrachtwagens in, ook de slinger.
Maar toen we de klok weer uitpakten was die slinger nergens meer te vinden. Nu hangt een geamputeerde klok aan de muur, die het niet doet, en dat ergert ons knap. Hopelijk komt die slinger nog uit een onuitgepakte doos, maar daar heb ik een hard hoofd in...
Moraal van dit verhaal: hoed u voor mensen die de klok hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt... Die moraal geldt ook voor mij, daarom is dit mijn laatste column. Ik ben weg uit het Westland, zal nog best eens iets horen, maar weet vanuit de Betuwe toch niet precies waar de Westlandse kerkelijke klepel hangt... Dan kun je je mond beter dicht houden en je pen in het etui stoppen, en je van kritische kanttekeningen onthouden. Dus ik zet er een punt achter.
Het ga u goed!
