In juni hadden we zomervakantie, en zomer wàs het! Drie weken leefden we buiten, op een kleine camping, middenin de natuur. De koekoek riep continue, zelfs de wielewaal liet zich horen, je voelt verwondering over de schoonheid van de natuur.
Prachtig! Maar laten we die natuur niet verafgoden… Want het lijkt wel of dat tegenwoordig gebeurt. Is de natuur onze nieuwe ‘god’ geworden? Het joods/christelijke ‘Laatste oordeel’ schijnt vervangen door de dreiging van een onafwendbare klimaatramp, waarin alles en iedereen zo ongeveer in vuur zal vergaan. Bepaalde scripts blijven, er worden alleen andere hoofdrolspelers gecast…
De natuur is niet alleen mooi, ze heeft ook gruwelijke kanten... Achter de caravan trok een beweging in het gras mijn aandacht. Een soort sluipwesp sleepte een rups mee, die aanmerkelijk groter was dan zijzelf. Zo’n rups wordt verlamd, er wordt een eitje in gelegd en de larve vreet de nog levende rups langzaam leeg… Ook dat is natuur: niet alleen lief en mooi, soms ook barbaars…Daarom kan natuur niet zonder cultuur, en hebben we geloof en arbeid nodig om te ontkomen aan een wereld van ‘eten en gegeten worden’ of ‘het recht van de sterkste...’
De natuur staat volop in de aandacht. Terecht, want als wij de natuur verpesten, zagen we de tak af waar we zelf op zitten... En misschien hebben gelovigen nog meer reden dan anderen om verantwoord met de schepping om te gaan: niet alleen uit welbegrepen eigenbelang, ook om onze Schepper te eren. Maar laat de natuur geen nieuwe ‘god’ voor ons worden…