INVOEGEN...

("Samen, 5 november 2010)

In 2008 schrok ik me een hoedje... Toen maakte ik iets mee, dat ik nog nooit eerder had meegemaakt... Tijdens een kinderviering klepten kinderen en ouders continu naar de wc... Echt, ik heb heel wat kinderdiensten meegemaakt, als bezoeker en als voorganger... Maar af en aan naar de wc lopen, werkelijk, ik had het nog nooit gezien.

In de kerk waar ik als kind kwam wás niet eens een wc... En zelfs wanneer er wel een toiletruimte in dat kerkgebouw geweest zou zijn, dan had ik er onder de dienst toch niet naartoe gemogen. Ik ben nog van de generatie die voor of na de dienst moest plassen, en het tijdens de dienst gewoon moest ophouden. Daar is, zolang er niets aan je blaas of je prostaat mankeert, ook niets mis mee...

Nu vind ik toch dat kinderen niet altijd duidelijk wordt gemaakt waar in de openbare ruimte grenzen liggen. Ik zat eens bij een mooi concert. De leden van het amateur-orkest hadden goed gerepeteerd, het resultaat mocht er zijn. Het was werkelijk een lust voor het oor.

Wat vervelend dat die mooie muziek dan verstoord wordt door pratende kinderen, door geritsel met programma's, en rennen door de gangpaden. Kijk, ik snap ook wel dat bepaalde muziek een kind niet direct aanspreekt. Ook snap ik dat het leuk is voor opa, wanneer de kleinkinderen naar zijn verrichtingen op hoorn komen luisteren. Toch denk ik, als zo'n kind daar overduidelijk nog niet aan toe is: niet doen, gewoon oppas regelen en thuis laten... Tenzij opa het oeuvre van K3 speelt – maar ja, juist daaraan zou ik mijn kind niet willen blootstellen...

Nu denkt u misschien dat ik een kind-onvriendelijke mopperaar ben... Een gefrustreerde vijftiger, die maar geen kleinkinderen krijgt, terwijl zijn kinderen tegen de dertig lopen... Maar dat is het niet... Integendeel: ik vind dat kinderen de ruimte moeten krijgen, de ruimte – om kind te zijn!

Juist wanneer je beseft dat het goed is wanneer een kind kind is, realiseer je je dat er dus ook dingen zijn die voor zo'n kind nog een maatje te groot zijn. Is dat erg? Welnee, accepteer dat gewoon! Als een kind kind mag zijn betekent dat ook dat er dingen zijn waar het door opvoeding en onderwijs langzaam moet ingroeien. En kind zijn brengt met zich mee dat je ontdekken moet dat er grenzen zijn aan wat kan, wat mag en wat wenselijk is...

In de kerk zijn kinderen lang niet in beeld geweest. Het is goed dat ze nu in de meeste gemeenten mee mogen doen en serieus genomen worden. Dat er ook in de diensten aandacht voor hen is. Maar we moeten niet doorslaan. Niet alles hoeft op kinderlijk niveau. Er mag ook een sfeer van eerbied en verwondering zijn, waarin volwassenen kinderen inleiden. Een kind hoeft niet alles in de kerk te snappen, het hoeft allemaal niet 'leuk' en voor een kind aansprekend te zijn. Geloofsopvoeding is ingevoegd worden in een traditie. In dingen meegaan, die je niet begrijpt.

Wanneer we dit uit het oog verliezen, en eerbied in de eredienst niet meer wordt aangeleerd, heb ik een hard hoofd in de toekomst van de kerk...