‘De dominee komt voorbij,’ heette het rubriekje dat zondagmorgen rond kwart voor negen uitgezonden wordt in ‘Zin in zondag,’ een programma van Omroep Gelderland. Enkele keren per jaar mag ik er een bijdrage aan leveren. Het programma heeft hoge luistercijfers, maar in de media moet je blijkbaar voortdurend vernieuwen om de aandacht van het publiek vast te houden, dus ‘De dominee komt voorbij’ kreeg een nieuwe titel. Sinds een paar weken heet dit rubriekje ‘De zingever komt voorbij…’
Dat vind ik geen verbetering… Natuurlijk: de mensen die het praatje houden zijn lang niet allemaal dominee. Toch vond ik de titel goed gekozen. Er zit namelijk iets van ironie en humor in, een stukje relativering. Dominee is natuurlijk een eerzaam beroep, maar het woord roept tegelijkertijd vaak een glimlach op. Wanneer ergens gemoraliseerd wordt, of het belerende vingertje wordt geheven, is de vergelijking met de dominee nooit ver weg.
Het begrip ‘zingever’ voelt veel serieuzer... Daar zit niet veel relativering in. De zingever wéét het gewoon, heeft de wijsheid in pacht, en bedenkt voor jou de zin…
Maar zin geven – dat moet je in de eerste plaats zélf doen, dat hoeft een ander niet voor je te bedenken… Bij moeilijke en zware vragen is het bovendien erg belangrijk te kunnen relativeren. Beter een dominee die altijd het gevaar loopt als schertsfiguur te worden weggezet, dan een zingever die de wijsheid in pacht meent te hebben.
Juist onze diepste overtuigingen vragen om relativeringsvermogen. Anders worden zulke overtuigingen al gauw erg eng…