Kardinaal Eijk schreef een boek over seksualiteit. Nu zou ik kunnen zeggen dat een priester die over seksualiteit onderwijst lijkt op een blinde die de Nachtwacht bespreekt, maar dat is goedkoop scoren. Er blijken bovendien genoeg priesters te zijn met ‘eerstelijns’ ervaringen met seks.
Het boek noemt onverbloemd man en paard... Toch geen boek voor op het nachtkastje, denkt de kardinaal zelf... Geen voorlichtingsboek ‘Seks, hoe doe je dat?’ maar bestemd voor priesters, pastores en theologiestudenten om de officiële Rooms-katholieke leer over huwelijk en seksualiteit uiteen te zetten. Kern van die leer: seksuele gemeenschap is alleen toegestaan binnen een huwelijk van een man en een vrouw, die open staan voor het krijgen van kinderen.
Deze officiële leer heeft niet veel aanhangers in onze tijd, dunkt me, noch onder katholieken, noch onder andersdenkenden. Op zichzelf zegt dat echter helemaal niets! Het is niet verkeerd wanneer de kerk tegendraads en stoïcijns aan haar uitgangspunten en visies vasthoudt. Want ‘wie de tijdgeest huwt is snel alleen,’ wist professor Berkhof al... Seksualiteit lijkt in onze samenleving vaak verward te worden met platte lust en rotzooi-maar-aan. Daar zou de kerk best wat kritische vragen bij kunnen stellen...
Toch geeft zo’n boek mij geen goed gevoel, net zo min trouwens als allerlei huwelijkscursussen die door kerkelijke gemeenten aan trouwlustigen worden aangeboden. Seksualiteit en relaties zijn geen geïsoleerde zaken. Ze er in de kerk nadrukkelijk uitlichten maakt op mij de indruk van bevoogding en betweterigheid. Bovendien kon het evangelie wel eens aanmerkelijk ruimer zijn dan de katholieke huwelijksleer…