Voor het eerst in mijn leven vast ik in de Veertigdagentijd. Sinds Aswoensdag laat ik alcohol staan en zijn snoep en snacks taboe. Drie maaltijden, koffie en thee zonder iets er bij, en af en toe een glaasje water.
Nu moet ik u wel iets bekennen: mijn vasten is niet helemaal oprecht… Althans, het is niet puur door religieuze motieven ingegeven… De wijzer van de weegschaal kwam tot hoogten die mij mishagen, dus mijn vasten is ook een poging het buikspek een beetje te reduceren… Daarom vast ik óók op zondag, dat hoort niet, de zondag is de vrolijke dag des Heren, maar ja, het gewicht moet toch een tikje terug, dus het borreltje na kerktijd maar laten staan… Tot op heden kost het me helemaal geen moeite alle extraatjes af te slaan. Maar half maart werden we geconfronteerd met afzien dat mij wél moeite kost...
Met pijn in het hart moesten we als kerk besluiten onze diensten af te gelasten. In eerste instantie tot 29 maart, maar nadat we Bruno Bruins en Arie Slob hoorden hebben we de diensten tot en met Palmzondag stilgelegd… Een bittere pil, juist in deze spannende tijd, waarin we het waarschijnlijk zo nodig hebben om samen te bidden en te zingen.
Ik ben er helemaal door van slag, de zondagse dienst blijkt toch het ritme waarop ik werk en leef… Mensen missen het, zelfs mensen die niet bij de kerk horen spreken me er op aan dat het kaal is, geen klokgelui op zondagmorgen.
Dit is een héél bitter vasten…