Eeuwigheid

Goed beschouwd is het van de gekke dat in een welvarend land als Nederland de totale zorg vastloopt wanneer minder dan 3000 inwoners (op een totaal van 17 miljoen!) met covid in het ziekenhuis belanden... Dat in een ontwikkelingsland de zorg dan bezwijkt valt te begrijpen, bij ons moest zoiets toch niet kunnen... Moeten we dingen soms anders organiseren en financieren?

Nu is geld, denk ik, het grootste probleem niet... Zit het niet veel meer in hoe dingen georganiseerd worden, is het de immense bureaucratie die ons nekt? Zitten zorgmedewerkers te wachten op een grote zak met geld, of snakken ze ernaar om zélf weer de regie over hun werk in handen te krijgen? Dat geeft energie, en waarschijnlijk meer ontlasting en arbeidsvreugde dan salaris alleen…

Deze pandemie stelt ons voortdurend vragen over wat voor samenleving we met elkaar willen zijn. Over zulke vragen hoor ik niet veel, het lijkt allemaal paniekvoetbal zonder toekomstvisie. Maar ligt onder alles wat in deze crisis speelt misschien een heel andere vraag, namelijk deze: kunnen we nog accepteren dat we eindige, sterfelijke mensen zijn? Of zijn we, zelfs in de kerk, het zingen van psalm 103 verleerd? 

Natuurlijk: bijna ieder mens hecht aan het leven, en wil het liefst steeds door... Maar zolang we onze eindigheid niet kunnen aanvaarden, en het leven willen rekken tot bijna iedere prijs, blijven angst en overbelaste zorg onze samenleving kwellen. 

Het wordt Kerstfeest... Verdooft dat feest ons in knusheid, of laat het zijn licht over Gods eeuwigheid schijnen?