Pierre Valkering

Priester Pierre Valkering is uit de kast gekomen. In de mis waarin zijn vijfentwintigjarig priesterjubileum werd gevierd onthulde hij, gehuld in roze kazuifel, zijn geaardheid. Tegelijkertijd biechtte hij het bezoeken van homo-sauna’s en zijn pornoverslaving op. Doel van deze biecht leek me niet het verkrijgen van absolutie… Op mij maakt het allemaal een nogal narcistische indruk. De eredienst is niet de plek voor dergelijke ontboezemingen, daar moet het spotlight niet op de voorganger staan gericht, maar op Christus.

De reacties op het optreden van Valkering, en zijn schorsing door bisschop Punt, waren divers. Een bos bloemen van burgemeester Femke Halsema, maar ook negatieve geluiden van columnisten en collega’s. Teneur was wel zo’n beetje dat wie zich tot priester laat wijden het celibaat als consequentie daarvan dient te aanvaarden. Zoals het niet zoveel zin heeft een proces aan te spannen tegen een voetbalclub, omdat je daar niet mag handballen. Wie een (heilig) spel speelt verplicht zich dat volgens de regels te doen, wie dat niet wíl moet er uit stappen. Zoals een voorganger die in kerkdiensten in plaats van de bijbel de koran zou lezen, zich buiten de gemeenschap van de kerk plaatst.

Blijft bij dit alles wel de vraag of je seksualiteit en geaardheid kunt onderdrukken… Hoe wijs is dat? Moet de celibaatsverplichting misschien toch eens tegen het licht worden gehouden, en dan niet eens vanwege alle misbruikschandalen? Een verband tussen celibaat en misbruik is namelijk te kort door de bocht. Maar seksualiteit en geaardheid stop je niet straffeloos weg, dus ook niet in de kerk.