Het vermogen van kerkelijke gemeenten interesseert mensen blijkbaar… Een paar weken geleden kopte de krant dat kerken meer grond in bezit hebben dan projectontwikkelaars. Met name een aantal (voormalig) Hervormde gemeenten zit goed in grond en slappe was. Er zijn zelfs enkele gemeenten met weinig leden die er toch een fulltime dominee op na kunnen houden, puur uit het resultaat van grondbezit en pacht.
Zo heeft de kerk zich eeuwenlang financieel gered, men had eigenlijk geen ‘levend geld’ nodig. Maar de geleidelijke waardevermindering van ons geld maakt pachtopbrengsten niet langer toereikend om een geloofsgemeenschap draaiende te houden. Daarom moet het geld tegenwoordig bij verreweg de meeste gemeenten uit de actie Kerkbalans komen. Waar de vrijwillige bijdrage achterblijft krimpen de mogelijkheden van een gemeente, tot het laatste gemeentelid het licht kan uitdoen.
Dus wordt jaloers gekeken naar rijke gemeenten met hun enorme bezit… Vanuit de landelijke PKN klinken dan ook geluiden dat dit kapitaal anders moet worden ingezet dan voor de plaatselijke geloofsgemeenschap. Het moet ten goede komen aan de kerk als geheel, bijvoorbeeld om nieuwe initiatieven mogelijk te maken. ‘Want,’ zegt men, ‘in dit tempo van ontkerkelijking kan de PKN over vijfendertig jaar worden opgeheven, omdat er geen leden meer zijn… Dus geen dood kapitaal, maar liever nu het geld laten rollen…’
Gebrek aan vermogen? Welnee, eerder aan voorstellingsvermogen! Wie weet wordt over vijftig jaar de dorpskerk zonder leden, maar met eigen pastor en budget, kiemcel van een nieuwe betekenisvolle gemeenschap...
In extrapolatie en statistiek ligt de toekomst van de kerk niet...