Vorige maand moest de brandweer in Lienden naar de kerk. Niet om de lofzang gaande te houden, maar vanwege rook uit de toren. Geen witte rook helaas, want hoewel ik veronderstel dat een verheugd ‘habemus papam’ in Lienden niet zo snel zal klinken, is men er wél op zoek naar een dominee. ‘Habemus dominum’ was dus aardig geweest. De gemeente kreeg echter een bedankje, en zoekt voort.
Hoe gemeenten aan hun dominee komen blijft boeiende materie. De krimp van de kerk wordt ook hier duidelijk: dagblad Trouw en teletekst bieden geen beroepingsnieuws meer. Steeds minder lezers blijken daarin geïnteresseerd. Aandacht voor predikantwisselingen lijkt evenredig met de mate van orthodoxie: hoe orthodoxer lezer en medium, hoe meer aandacht voor het beroepingswerk.
Klassieke ‘hoorders,’ die de predikant al dan niet aangekondigd overvallen, zijn uit de mode geraakt. Vaak bewandelen vacante gemeenten een andere weg: er wordt een advertentie geplaatst. Daar is best iets voor te zeggen, je komt dan tenminste in contact met predikanten die daadwerkelijk een beroep in overweging willen nemen. Aan de andere kant is wat men in zo’n advertentie vraagt dikwijls onrealistisch: het bekende schaap met véél te veel poten…
Bovendien dreigt het gevaar dat zo’n procedure in een wel érg plat sollicitatietraject ontaardt. De kerkenraad zoekt een werknemer, en de relatie tussen dominee en colleges wordt aldus gezien. Dat is in tegenspraak met de ambtsvisie van onze kerk, en wordt snel kiem van conflict. Daar komen makkelijk brandjes van… Zulke brandjes moet de classispredikant dus straks gaan blussen…