INTEELT

Je hebt misschien wel familieleden waar je niets mee hebt, of sterker nog, waarvan je het maar zo-zo vindt dat het familie van je is. Binnen een familie kunnen mensen zó sterk van elkaar verschillen dat ze niets gemeenschappelijks hebben en elkaar zelfs niet zien staan, of niet willen zien staan.

Met vrienden is het anders gesteld: blijkbaar deel je met hen zo veel gemeenschappelijks dat het contact met hen plezierig is en gewenst. Vrienden zoek je zelf uit, familie is je gegeven, en dat brengt altijd een zekere weerbarstigheid met zich mee.

Maar hoe zit het dan met een kerkelijke gemeente? Lijkt die in de eerste plaats op een vriendengroep of past het beeld van familie er beter bij?

Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat veel mensen de gemeente waar ze bij horen het liefst als een vriendengroep zien. Je bent het in veel zaken zo roerend met elkaar eens, je voelt elkaar zo geweldig aan, en hebt het goed samen. Keerzijde van die medaille is dat mensen wat het kerkelijk thuis betreft niet erg honkvast zijn. Als het me in mijn huidige gemeente niet aanspreekt zoek ik gewoon een gemeente of groep die me meer op het lijf geschreven is...

Ik vraag me echter af of je de kerkelijke gemeente wel moet vergelijken met een vriendengroep. Volgens mij is het meer een familie. We zijn in de gemeente aan elkaar gegeven en moeten het met elkaar zien te rooien. Er zitten waarschijnlijk ook mensen in de kerk die totaal anders zijn dan jij, die het anders beleven, anders ervaren, andere accenten leggen. Mensen waarvan je denkt: “maar die had ik nooit uitgezocht...” Dat maakt het niet altijd makkelijk op het kerkelijk erf, maar zo blijft het wel boeiend. 

Bovendien denk ik dat het wezenlijk is voor een gezonde gemeente. Het geloof is geen simpel kant en klaar verhaaltje waar je alleen maar “ja-en-amen” op kunt zeggen. Ook zoeken en tasten en de mening van anderen peilen hoort erbij. In een gemeente met maar één geluid wordt het gauw koekoek-eenzang. 

Dat geeft geestelijke inteelt, en dus geen gezonde kerk!