Het begrip ‘normaal’ is een glibberig begrip… Wat wij volstrekt normaal vinden vonden onze voorouders misschien bizar. Wat in onze cultuur als norm wordt beschouwd kan in een andere cultuur als erg ongepast gezien worden. Misschien merken we het zelfs aan onze kinderen of kleinkinderen, dat zij andere zaken normaal vinden dan wij.
Dat betekent dat je beter voorzichtig kunt zijn met al te stellige oordelen… Wat buiten onze horizon ligt kan vanzelfsprekend zijn voor een ander. Een verwijt dat je nog wel eens uit de mond van kerkverlaters jegens de kerk hoort is ‘dat men daar niet zichzelf kon zijn...’ Dat verwijt kon best eens hout snijden: de kerk was wat betreft haar normen dikwijls de kleinburgerlijkheid in het kwadraat…
Toch bekruipt mij het gevoel dat het afwijkende tegenwoordig wel heel makkelijk tot norm wordt verheven… Zoals bij de ‘genderdiscussie.’ Waarom spreekt de NS mij in de trein niet gewoon aan met ‘mevrouw’ of ‘meneer,’ maar is het omroepsysteem met ‘beste reizigers’ geprogrammeerd? Ik heb helemaal geen moeite met een wc-deur zonder mannetje of vrouwtje, maar is ‘genderneutraal toilet’ geen spijkers zoeken op laagwater?
Nu komt de PKN met een liturgie waarin transgenders tijdens en na hun transitie worden gezegend… Ik voel mij daar verlegen mee… Loopt de kerk hier niet ver voor de muziek uit? Dat er pastoraal een taak ligt is zonneklaar, maar enige terughoudendheid lijkt mij gepast… Of moeten we straks soms ook driehoeksrelaties inzegenen, omdat voor sommige mensen polyamorie de norm is?