Kroamschudd'n in Mariaparochie

Menig rechtgeaarde oosterling zal dezer dagen het boekje of de dvd ‘Kroamschudd’n in Mariaparochie’ voor de dag halen. Het is een kolderieke weergave van het Kerstevangelie, gesitueerd in Twente, geschreven door Herman Finkers, met illustraties van John Croezen. Inmiddels is het bijna dertig jaar oud, maar het heeft nog niets van zijn vermakelijkheid verloren. Ach, het Kerstevangelie zelf is tenslotte tweeduizendjaar oud, en ook nog steeds actueel…

In het verhaal verschijnen twee goed geplamuurde en opgeverfde dames in een soort stewardessen-uniform. Zij zijn van de felicitatiedienst. Bestaat die eigenlijk nog? Komen er nog van die dames aan de deur met een pakket gesponsorde producten en een keur aan kortingsbonnen? Ik merk daar niets meer van... 

Toch is er éen plek waar die felicitatiedienst nog volop functioneert: in de kerk! Wat doen we ons best om de ouderen van de gemeente met een kerstattentie te verblijden, hoe sloven we ons uit om bossen bloemen bij zieken, herstellenden en jubilarissen te bezorgen, en racen we allerlei verjaardagen langs… Op zichzelf is daar niets mis mee, het wordt allemaal best gewaardeerd. Het is me maar éen keer overkomen dat ik werd opgebeld door iemand die, zo zei hij: ‘géén lid van mijn kerk was, en daarom het fruitbakje niet bliefde.’

Maar raakt met al dit gedoe de kerk als ‘lichaam van de Heer’ niet makkelijk buiten beeld? Wordt de kerk voor veel mensen zo niet in de eerste plaats een soort felicitatiedienst, een gezellig ‘ons-kent-ons?’ Moet een ‘uitverkoren geslacht’ er niet op toezien niet ál te gewoon te worden?