Het kerkgebouw van de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt in Ulrum gaat dicht. De gemeente is te klein geworden om de ambten te vervullen. Een tijdsbeeld natuurlijk: op veel plekken gaan kerken dicht, omdat de gemeenschap te klein wordt, het dus aan mensen en middelen ontbreekt om de gemeente gaande te houden. Leegloop van het platteland is een geduchte oorzaak van het einde van de dorpsgemeente. Na de winkels en de school verdwijnt vervolgens de kerk, althans in zijn oorspronkelijke functie.
Toch blijkt de leegloop van het platteland niet de enige reden van de kerksluiting in Ulrum te zijn… Tot in de jaren tachtig was de GKV een zeer gesloten kerkgemeenschap. Men vond zichzelf de enige ware kerk. De leer was uiterst orthodox. Uiteindelijk gingen stukje bij beetje de vensters naar buiten open, en werden leer en leven wat minder belijnd. Dat lijkt goed, zou je denken…
Toch veroorzaakte juist die openheid de krimp van dit kerkgenootschap… Als zaken vrijer worden, opener, als het grijze gebied groter wordt en de nuance binnenkomt, neemt ook de binding aan de gemeenschap af. Men blijft niet meer bij de kerk omdat men bijvoorbeeld bang is anders naar de hel te gaan...
Moeten we dan terug naar hel-en-verdoemenis, als we de kerk weer vol willen hebben? Natuurlijk niet, ook in geloof is angst een slechte raadgever. Maar het plaatst kerken wel voor een uitdaging: hoe kunnen we, als extrinsieke motivatie verdwijnt, toch laten zien dat geloof nog steeds een parel van grote waarde is?