Radicalisering

Radicalisering heb ik nooit begrepen… Hoe bestaat het dat iemand ‘voor de goede zaak’ dood en verderf zaait? Hoe kunnen mensen hun geloof opvatten en interpreteren als motivatie tot wreedheden en gruwelen?

Dit soort terrorisme is van alle tijden. Nu zijn het vooral ontspoorde moslims die er naar grijpen, maar nog niet zo lang geleden deden IRA, ETA en Baader-Meinhof-groep precies hetzelfde: angst zaaien door onschuldige mensen te vermoorden. Zoiets hoeft niet religieus geïnspireerd te zijn, ook politieke of ideologische overwegingen kunnen ontsporen.

Hoe kom je zo ver? Dat was voor mij lang een raadsel. Maar afgelopen anderhalf jaar heeft er voor gezorgd dat ik iets meer van zo’n radicaliseringsproces ben gaan snappen. De corona-crisis heeft veel onenigheid gebracht. In gezinnen, families, vriendengroepen, onder collega’s was men het soms niet eens over de maatregelen. Men taxeerde de dreiging van de pandemie heel verschillend. Wel of niet vaccineren werd hier en daar een heet hangijzer. Mensen dreven van elkaar weg… Zorgelijk vond ik dat iedereen met een andere mening over de aanpak van de crisis snel als gekkie of wappie werd weggezet. Dat overkwam niet alleen onwetende figuren en fantasten, maar ook solide wetenschappers die een andere mening waren toegedaan.

Zoiets voedt wantrouwen, en werpt mensen terug in hun eigen bubbels, waar het eigen gelijk alleen maar bevestigd en versterkt wordt. En voor je het weet komen mensen zo tegenover de samenleving te staan. Het terugdringen van het virus is belangrijk… Maar verbinden en werken aan vertrouwen kon vandaag wel eens harder nodig zijn.