BESCHUTTING
(Samen 29 april 2011)
Ik wandel graag. Aan dat wandelen is ook wel een soort noodzakelijkheid verbonden: gezien mijn enigszins bourgondische leefwijze moet ik de hoeveelheid buikspek nauwlettend in de gaten houden. Om het gewicht binnen aanvaardbare marges te houden is de discipline van het regelmatig lopen heel noodzakelijk.
Nu ben ik met de verhuizing van Twente naar het Westland er op het gebied van natuurschoon niet op vooruit gegaan. Toch heb ik ook hier een paar mooie rondjes gevonden, die regelmatig worden afgelegd.
Het nadeel van het lopen van die rondjes is dat je nooit alleen loopt. Er wandelen, joggen of fietsen altijd meer mensen, op hoogtijdagen zelfs in colonne... Maar dat is niet het ergste, ik ben niet mensenschuw. Lastiger is de openheid van het landschap, het gebrek aan bomen en struiken en andere beschutting. Die is juist zo nodig... Want als je een paar uur loopt, moet er ook wel eens een sanitaire stop worden gemaakt. En al sta je met je rug naar het volk, je voelt toch enige gène, als je duidelijk zichtbaar je blaas staat te legen.
Het voordeel van vaste rondjes is dat je de plekjes weet. Je weet waar struweel is om je even gecamoufleerd te kunnen opstellen. Het is dus dikwijls een zaak van “even ophouden” tot je bij bekende struikjes bent.
Maar, o schrik! Er is gesnoeid! Een heel stel van die bosjes waar je zo heerlijk achter kon verdwijnen is afgezaagd tot op dertig centimeter van de grond...
Weg beschutting! Weg veiligheid! Waar moet een mens in hoge nood nu naar toe? Want het volgende groepje wielrenners komt al snel dichterbij...Niet iedere verandering is een verbetering. In het oude, vertrouwde en voorspelbare zit een stuk veiligheid. Als dat weg valt voel je je te kijk staan. Je voelt je verloren en ongeborgen in dat lege land.
Is het zo ook niet een beetje met geloof? Natuurlijk, geloof verandert mee met tijd en omstandigheden. Het moet niet statisch zijn, maar dynamisch, het moet vloeien, en zich aanpassen aan wat nodig is. Toch blijft de vertrouwde structuur nodig. De liturgie is ook een vertrouwde weg, een weg die je kent, en waar je in kunt schuilen.
Oppassen dus, met kaalslag van de geloofstraditie... Want waar het vertrouwde wegvalt weten mensen in hoge nood niet meer waar ze het moeten zoeken.
