Deze maand ga ik met pensioen. Met emeritaat, zoals dat zo deftig bij dominees heet… Wat vind ik daarvan?
Het voelt dubbel. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk om wat minder van deadline naar deadline te hoeven werken. Leven in een iets rustiger tempo trekt me wel. Aan de andere kant ga ik ook veel missen. Gelukkig blijf ik nog een beetje in pastoraat en eredienst actief, maar een kerkdienst met ‘eigen’ mensen is toch heel anders dan als gastvoorganger af en toe een keertje langskomen. Met mensen waar je jarenlang mee optrok krijg je een band...
Collega’s die al gepensioneerd zijn vertellen steevast twee dingen. Het ene is dat het vreemd is dat je opeens nauwelijks meer iets hoort, van spin-in-het-web word je randfiguur. Het andere is dat het niet meevalt je als gewoon gemeentelid te voegen in een nieuwe kerkelijke gemeente. Daarin je draai vinden blijkt geen sinecure… Enfin, we gaan het zien. Binnenkort ben ik een gewone meneer in Hengelo…
De laatste periode van mijn actieve predikantschap heeft me wel iets aan den lijve doen ondervinden van wat ik als student ooit uit de pastorale handboeken moest leren. Met pensioen gaan kan veel met mensen doen, sprak het handboek. Als actief predikant heb ik me dat nooit zo gerealiseerd. Nu ervaar ik dat de drempel van met pensioen gaan voor een mens best heftig kan zijn. Er komt een heel andere fase in je leven, dat vooruitzicht kan schuren…
Maar niet alles verandert… Ik blijf nog even ‘dwarskijken...’