Levende stenen

Wie een hond heeft moet lopen... Toen onze hond nog leefde, liepen we vaak samen ons avondrondje rond de kerk. Altijd met een zeker welgevallen, bij mij tenminste, bij de hond vermoedelijk ook... Het gebouw gaf mij altijd een goed gevoel, ik ervaar een emotionele band met ‘mijn’ kerken, en blijk daarin niet de enige.

De plek waar je gedoopt bent of getrouwd, waaruit je geliefden zijn uitgedragen, waar je de onderlinge gemeenschap en de kracht van het geloof beleeft, waar je onder bekoring komt van oude orgelklanken, die plek betekent iets voor je. Bovendien zijn veel kerken beeldbepalende monumenten in stad of dorp.

Helaas hangt aan het onderhoud van oude, monumentale gebouwen een fors prijskaartje... Lang waren kerkelijke gemeenten in staat hun kerkgebouw te onderhouden, maar dat wordt steeds moeilijker. Soms is het gebouw voor de gemeente een blok aan het been, en het lukt lang niet altijd om het bij een stichting onder te brengen, die de onderhoudskosten voortaan voor haar rekening neemt.

Daarom zoeken kerkrentmeesters naar verbreding. Ik las van een gemeente die alle niet-kerkleden in het dorp jaarlijks, met kerkbalans, aanschrijft met de vraag om een bijdrage voor onderhoud van het kerkgebouw. Nadrukkelijk wordt er bij vermeld dat die gift uitsluitend daarvoor gebruikt wordt, en niet voor de kosten van het kerkenwerk.

Een goede manier om dorp of wijk bij het voortbestaan van het kerkgebouw te betrekken! Als het gebouw maar niet de hoofdzaak wordt… Veel méér gaat het immers in de gemeente om levende stenen…