Emeritaat: van een riante pastorietuin naar een bescheiden achtertuintje tussen schuttingen… Onder éen van de schuttingen groeit zevenblad onze tuin in, dat is dus even een punt van aandacht…
Het deed me denken aan het verhaal van een kandidaat, zo heette dat toen nog, die in zijn eerste gemeente bevestigd werd. Zo’n bevestiging is altijd een feestelijk gebeuren, voor dominee en gemeente, maar niet minder voor de kring rondom de predikant. Ook zijn meestal een paar studiegenoten van de partij. Studentikoze geintjes liggen dan ook altijd op de loer…
Onze kandidaat betrok een pastorie met ruime tuin. Groene vingers had hij niet, in tuinieren had hij zich nooit verdiept. Zijn studievrienden brachten een paar potjes met vaste planten mee, voor de tuin... Bodembedekkers, zeiden ze, waar je verder geen omkijken naar hebt. Die werden, de maandag na de intree, vol goede moed in de pastorietuin gepoot.
Bodembedekkers – ja, ja… Het was zorgvuldig uitgegraven zevenblad, netjes in bloempotjes gestopt. Daar kwam onze dominee dus nooit meer vanaf... Een hardnekkiger onkruid bestaat bijna niet, of het moet de Japanse duizendknoop zijn…
Maar ja, wat is onkruid? Van de Partij voor de dieren mogen we niet meer van ongedierte spreken, dus waarschijnlijk ook niet van onkruid. En eigenlijk is het heel bijzonder dat een plant zich zo sterk weet te handhaven dat hij nauwelijks uit te roeien is. Dat is toch een stukje natuurkracht waarover je je kunt verbazen...
Misschien ook wel een beeld van geloof: dat is immers een kracht die overal doorheen kan breken!