Een gemeentelid heeft een vage achterneef in Amerika, die dominee is. Betreffende achterneef werd nieuwsgierig naar zijn Nederlandse roots, en besloot met zijn zoon een reis naar het verre vaderland te ondernemen. Dat bracht hem bij mijn gemeentelid, en ja, hij wilde graag eens een praatje maken met diens predikant, aldus geschiedde…
De wijze waarop wij in Nederland kerk zijn vond hij maar niets... Hij deed het allemaal anders. Hij zocht een lokaliteit, begon te folderen, en stampte een gemeente uit de grond. En wanneer de gemeente dan zo’n beetje draait, trekt hij verder, om elders een kerk te stichten. Nee, zoals dat in Holland gaat, stelt het niet veel voor. Bij het afscheid deden vader en zoon luidkeels een gebed, en dat was het dan, een opmerkelijke ervaring!
Mijn gemeentelid belde de volgende dag op. Hij voelde zich erg ongemakkelijk onder het gebeurde, ‘not amused,’ en baalde als een stekker dat hij het gesprek gearrangeerd had… Ik stelde hem gerust: voor mij had het wel wat!
Onlangs sprak ik iemand die met enige trots vertelde in een flinke plaats in het westen van ons land een nieuwe gemeente te hebben gesticht. Ik heb vriendelijk gehumd… Vervolgens heb ik eens gekeken hoeveel kerken en gemeenten daar ter plaatse zijn. Op internet vond ik er zó al vijfentwintig, er zullen vast nog meer zijn. Hoezo dan ‘nieuwe gemeente’ stichten? Is dat kerk zíjn of kerkje spelen? Onderscheid je zo het lichaam van de Heer nog? Dat níet onderscheiden is volgens Paulus eeuwig zonde…