Het overkwam me een aantal keren dat er dikke, blauwe strepen op mijn bureau zaten. Wat zou het zijn? Het leek op speelklei of vetkrijt van mijn kleindochter, maar die heeft nog nooit aan mijn bureau zitten kleien of tekenen, dus dat kon niet. Iedere keer verbaasde ik me over de blauwe streep, ik kwam er maar niet achter wat het was...
Tot ik op een woensdagmorgen bezig was met het samenstellen van de liturgie voor de zondagse eredienst. Toen ik mijn bureau leegruimde was de streep er weer, prachtig blauw. Nu lag er echter iets bij van dezelfde blauwe kleur: mijn liedboek, in de ‘slappe’ uitvoering met blauwe band. En ja, aan dat liedboek zaten kale plekken, het was overduidelijk dat dít de boosdoener was die mijn bureau blauw kleurde, de dure uitgave nota bene…
Enthousiast meldde ik mijn vrouw mijn ontdekking, zij beaamde onmiddellijk dat de buitenkant van de liedboeken van bedenkelijke kwaliteit is. We gebruiken ze nog geen zeven jaar, maar erg appetijtelijk ziet het uiterlijk er niet meer uit. Wat materiaal betreft zijn het boeken van heel matige kwaliteit. Met de NBV bijbeledities is het trouwens niet veel beter gesteld: mijn zakbijbeltje is zo kaal als een luis, de studiebijbel hangt gedeeltelijk los, en de buitenkant van de huisbijbel is ook al niet fraai meer. Enerzijds een goed teken, anderzijds een blijk van magere kwaliteit…
In de kerk gaat het vaak over duurzaam. Misschien moet de uitgever van de NBV daar ook eens over nadenken, bij de revisie-editie van volgend jaar…